FreeCinema

Follow us

ΛΑΪΛ, Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΣ (2022)

(LYLE, LYLE, CROCODILE)

  • ΕΙΔΟΣ: Κωμικό Οικογενειακό Μιούζικαλ
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γουίλ Σπεκ, Τζος Γκόρντον
  • ΚΑΣΤ: Χαβιέρ Μπαρδέμ, Κόνστανς Γου, Γουίνσλοου Φέγκλεϊ, Σκουτ ΜακΝέρι, Μπρετ Γκέλμαν
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 106'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Νεοαφιχθείσα στη Νέα Υόρκη οικογένεια ανακαλύπτει στο πατάρι του σπιτιού της έναν… ολοζώντανο κροκόδειλο! Ο Λάιλ δεν είναι ένα συνηθισμένο ερπετό, καθώς έχει την ικανότητα να τραγουδά με χάρη που θα ζήλευαν και τα πρώτα αστέρια του πενταγράμμου. Μπορεί, όμως, ένας κροκόδειλος να ζήσει ως κατοικίδιο τη σήμερον ημέρα;

Ομολογώ πως στο πρώτο δεκάλεπτο του «Λάιλ» ενθουσιάστηκα. Ένας έξω καρδιά Χαβιέρ Μπαρδέμ, με εμφάνιση που παραπέμπει σε συνδυασμό ξεπεσμένου ζωγράφου με… αρχοντορεμπέτη παρελθόντων δεκαετίων, υποδύεται showman παντός καιρού, ο οποίος για κακή του τύχη τρέχει ανεπανάληπτο σερί αποτυχιών. Αφού πιει ακόμα ένα πικρό ποτήρι από τον κόσμο της showbiz, ξετρυπώνει σε pet shop κροκοδειλάκι, το οποίο τραγουδά με περίσσια χάρη τις πιο όμορφες μελωδίες. Ο Έκτορ Βαλέντι οσμίζεται τρελό χρήμα, πλην όμως είναι καταδικασμένος στο αιώνιο #fail. Ο Λάιλ του, βλέπεις, χαρίζει την τραγουδιστή φωνή του μονάχα σ’ εκείνον, αδυνατώντας να πράξει το ίδιο μπροστά σε κοινό. Κυνηγημένος από τους πιστωτές του, ο καλλιτέχνης παρατά με πόνο καρδίας τον καημένο κροκόδειλο στο πατάρι της νεοϋορκέζικης οικίας του και «την κάνει» μακριά, μήπως και βγάλει κάνα φράγκο.

Δεν έχω υπόψη μου τη σειρά παιδικής λογοτεχνίας που ο Αμερικανός συγγραφέας Μπέρναρντ Γουέιμπερ πρωτοδημοσίευσε στα 1962 (μεταφορά της οποίας είναι τούτη η ταινία), θυμάμαι πολύ καλά, όμως, από τις αμέτρητες φορές που έπαιζε στην ΕΡΤ, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, το υπέροχο, all-time classic animation της Warner από τα 1955, με τίτλο «One Froggy Evening». Αντιλαμβανόμενος, από τη μία, πως η βασική ιδέα έρχεται κατευθείαν από το cartoon του Τσακ Τζόουνς (με τη διαφορά πως αντί για βάτραχο εδώ παίζει κροκόδειλος) και γνωρίζοντας, από την άλλη, το παρελθόν του σκηνοθετικού διδύμου των Γουίλ Σπεκ και Τζος Γκόρντον (της καλτίλας «Blades of Glory» του 2007, που στα μέρη μας βγήκε straight to DVD με τον άπιαστο τίτλο… «Ξεπατινάζ»), περίμενα το πλέον παλαβό upgrade ενός εκ των πιο κλασικών δειγμάτων της animated σειράς «Merrie Melodies». Φευ, όμως! Γρήγορα προσγειώθηκα στον άχρωμο καθωσπρεπισμό μιας τυπικής κομεντί για όλη την οικογένεια, που ως bonus πλήξης περιέχει αμέτρητα, γραμμένα για το φιλμ τραγούδια, που ανάθεμα κι αν έστω ένα απ’ αυτά μένει στο μυαλό για περισσότερα από δύο λεπτά.

Άπαξ και ο σενιόρ Βαλέντι την κοπανάει και τη θέση του στο σπίτι παίρνει η τριμελής οικογένεια των Πριμ, είναι ηλίου φαεινότερο το που θα πάει το πράγμα. Πόσω μάλλον όταν ο μικρούλης Τζος αντιμετωπίζει προβλήματα προσαρμογής στο νέο του σχολείο, βρίσκοντας στο πρόσωπο του Λάιλ έναν καλό φίλο που τον καταλαβαίνει και τον συμπονά. Τα τραγούδια δίνουν και παίρνουν (τη φωνή στον Λάιλ δανείζει ο Σον Μέντες, star της νεανικής pop), ο «στραβός» γείτονας των Πριμ είναι βέβαιο πως θα δημιουργήσει προβλήματα και ο Έκτορ Βαλέντι κάποια στιγμή θα επιστρέψει στον καλό του Λάιλ, καθώς δεν γίνεται ολόκληρος Μπαρδέμ να εμφανίζεται μόνο για δέκα λεπτά.

Από τη στιγμή που «One Froggy Evening»… γιοκ, καλό θα ήταν να βλέπαμε κάτι που θα διέθετε το σουρεάλ, φευγάτο χιούμορ του ανάλογης έμπνευσης «Πάντινγκτον» (2014). Ατυχώς, το σκηνοθετικό ντουέτο και ο βετεράνος γραφιάς Γουίλιαμ Ντέιβις, κατευθύνουν την πλοκή σε γλυκανάλατους δρόμους, με πολυφορεμένα μηνύματα περί αποδοχής του εαυτού σου (αλίμονο!), οικογενειακής φροντίδας και άδολης αγάπης προς πάσης φύσεως ζωντανά. Θεμιτά όλα αυτά, αλλά όταν έχεις έναν δίμετρο κροκόδειλο που στέκεται όρθιος και τραγουδάει, γιατί να τον κρατάς με χαλινάρι; Άσε τον ελεύθερο να σολάρει… κι όποιον πάρει ο χάρος!

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Οι οικογενειακές live action ταινίες ποτέ δεν είχαν φανατικό κοινό στη χώρα μας, τα δε μιούζικαλ… επίσης. Εδώ έχουμε συνδυασμό αυτών των δύο, που μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά δεν βλέπω πως μπορεί ν’ αλλάξει τούτη την από χρόνια διαμορφωμένη συνθήκη. Τα πιτσιρίκια (μέχρι ένα σημείο ενδεχομένως) θα κάνουν χάζι τον Λάιλ που χορεύει και τραγουδά. Οι γονείς συνοδοί φοβούμαι πως θα κοιτούν το ρολόι. Οι φανατικοί του Χαβιέρ Μπαρδέμ, πάντως, ας σημειώσουν πως ο Ισπανός superstar δεν κάνει κάποιου είδους «αρπαχτή», αλλά του δίνει και καταλαβαίνει. Δυστυχώς, από μόνος του δεν αρκεί για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί χαρωπά το «Crocodile Rock» (που στοιχημάτιζα και το σπίτι μου πως θ’ ακουστεί σε κάποια στιγμή) στο φινάλε.


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.