FreeCinema

Follow us

BONES AND ALL (2022)

  • ΕΙΔΟΣ: Δραματικό Ρομάντζο Τρόμου
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λούκα Γκουαντανίνο
  • ΚΑΣΤ: Τέιλορ Ράσελ, Τιμοτέ Σαλαμέ, Μαρκ Ράιλανς, Αντρέ Χόλαντ, Άννα Κομπ, Μάικλ Στούλμπαργκ, Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, Τζέικ Χόρογουιτς, Τζέσικα Χάρπερ, Κλόι Σεβινί
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 130'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: TANWEER

Στην Αμερική του Ρόναλντ Ρέιγκαν, ένα κορίτσι που αρέσκεται στο να τρώει ανθρώπινη σάρκα παίρνει τους δρόμους σε αναζήτηση της «χαμένης» μητέρας της και κάποιας πιθανής εξήγησης για την κατάσταση που βιώνει. Στη μοναχική της πορεία, θα βρεθεί η στιγμή που θα… οσμιστεί την παρουσία ενός αγοριού με το οποίο μοιράζεται το ίδιο «μυστικό».

Θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη αλληγορία για την «ανθρωποφαγία» στις κοινωνίες του σήμερα. Ή μια πρόταση οπτικής επάνω στο θέμα του κανιβαλισμού, σε αντιστοιχία με τον τρόπο που η Κάθριν Μπίγκελοου προσέγγισε τον βαμπιρισμό στην «Άγρια Νύχτα» (1987). Ο Λούκα Γκουαντανίνο, όμως, ούτε σέβεται (για να μην πω «γνωρίζει», που είναι μεγαλύτερη βρισιά…) τα κινηματογραφικά είδη, ούτε και αντιλαμβάνεται τι θα πει ταινία «μηνύματος». Κάνει «τα δικά του», διότι έχει… τα προβλήματά του.

Και μια μικρή «παρένθεση», περί του υποτιθέμενου «shock value» της ταινίας. Το σινεμά είναι η Τέχνη του ψέματος. Και στο horror, ότι και να δείχνει η μεγάλη οθόνη, αίμα και gore είναι, άρα… ακριβώς το ίδιο θέαμα προσφέρεται. Εάν κάποιοι (ή ο εν λόγω «δημιουργός») νομίζουν πως η θέαση της (φανταστικής) ανθρωποφαγίας κάνει κάποια διαφορά στο εξοικειωμένο με το genre κοινό, καλύτερα να επιστρέψουν στα… ροδάκινα (και τον αυνανισμό)!

Η (σε εμάς) φαινομενικά αθώα ζωή της Μάρεν ανατρέπεται αιφνίδια όταν την βλέπουμε να επιχειρεί να φάει το δάχτυλο μιας συμμαθήτριάς της σε κοριτσίστικη σπιτική μάζωξη. Τότε καταλαβαίνουμε και δικαιολογούμε την αυταρχικότητα του πατέρα της, ο οποίος της ζητά να μαζέψει επειγόντως ότι μπορεί από την τρώγλη που μένουν και να «εξαφανιστούν» από την πόλη προτού τους βρει η Αστυνομία. Είναι προφανές ότι κάτι παρόμοιο έχει συμβεί ξανά. Όταν εκείνος αποφασίζει να την εγκαταλείψει, τη συμβουλεύει ν’ αναλάβει τις ευθύνες της και να τιθασεύσει αυτή την «όρεξή» της. Μαζί, θα της αφήσει το πιστοποιητικό γέννησής της, μέσω του οποίου η Μάρεν θα πάρει το έναυσμα του φευγιού, σε αναζήτηση της μάνας που δεν γνώρισε ποτέ της.

Αυτό που ακολουθεί στο «Bones and All» (το οποίο σημαίνει… να φας κάποιον μέχρι το μεδούλι του!) είναι ένα αξιοπερίεργο road trip, με συναντήσεις που κρύβουν κινδύνους, στάσεις για «κολατσιό» και την έναρξη μιας ρομαντικής σχέσης με τον Λι, ένα νεαρό αγόρι με το οποίο η Μάρεν μοιράζεται το ίδιο ακριβώς βιολογικό «χάρισμα». Ο Γκουαντανίνο παρουσιάζει το θέμα του κανιβαλισμού σαν μια μορφή κληρονομικής κατάστασης (και ουχί σαν κάποιο είδος «αρρώστιας» που μεταδίδεται μέσω του αίματος κι εξαπλώνεται στο ανθρώπινο είδος), όμως, δεν νοιάζεται να στήσει πιο γερές βάσεις ή να δώσει εξηγήσεις γύρω από αυτή την επιλογή του, αφήνοντας το σενάριο στο έλεος του… όπου μας βγάλει ο δρόμος! Δυστυχώς, αρκετά πρόσφατα, το σινεμά μας έχει δώσει κι άλλες σχετικές ταινίες με σοβαρό περιεχόμενο και αντιμετώπιση του θέματος, όσο αιρετικές ή (και) ειρωνικές κατέληγαν να είναι οι απόψεις τους. Θα σταθώ κυρίως στο «Raw» (2017) της Ζουλιά Ντικουρνό, αλλά και στο άδικα παραγνωρισμένο «Fresh» (2022) της Μίμι Κέιβ (το οποίο κυκλοφόρησε μονάχα σε αμερικανική τηλεοπτική πλατφόρμα, μάλλον από ατολμία της παραγωγού εταιρείας).

Η Μάρεν και ο Λι είναι δυο φιγούρες που απλά περιφέρονται από Πολιτεία σε Πολιτεία αμερικανικών επαρχιών της δεκαετίας του ’80, ο Γκουαντανίνο δεν έχει να τους προσφέρει «σημειολογικούς» λόγους ύπαρξης (ούτε κοινωνικά, ούτε και πολιτικά), «ντύνει» την πορεία τους με electronica ήχους (αναμφίβολα) από τα δικά του νιάτα (από Duran Duran μέχρι Joy Division) κι αν αυτό αποτελεί ένα προσωπικό στίγμα στο έργο, τότε θα μπορούσαμε να συνδυάσουμε τα τεκταινόμενα του «Bones and All» με πιθανά «τραύματα» – ζητήματα γονικής καθοδήγησης και σεξουαλικής ταυτότητας που αφορούν στο παρελθόν (και την ψυχοσύνθεση) του σκηνοθέτη.

Δεν γνωρίζω πως ένα τέτοιου είδους σινεμά θα επέτρεπε στον δημιουργό του ν’ αντικαθιστά τα… sessions ψυχανάλυσης, όμως, τούτη και η προηγούμενη ταινία του, η ανεκδιήγητη «Suspiria» (2018), δηλώνουν ότι ο Γκουαντανίνο έχει «χτυπήσει μπιέλα»! Και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι λίγο κρίμα, γιατί το «Bones and All» θα μπορούσε να γίνει μια ωδή στον νεανικό αναρχισμό, ένα ρομάντζο καταστροφής για έναν κόσμο καταδικασμένο επειδή… έφαγε τις σάρκες του. Αντί αυτού εδώ του γκροτέσκου κενού.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Εάν είσαι νεαρό κορίτσι που θεωρεί ότι θα ταυτιστεί με την ηρωίδα, αντιλαμβάνεται τον Τιμοτέ Σαλαμέ ως το ιδανικό icon αυτής της γενιάς και «ψήνεται» για «εναλλακτικό» ρομάντζο, ίσως και να απαντούσα θετικά. Το άγριο gore, φυσικά, θα βάλει τρελή τρικλοποδιά σε μη ενημερωμένους θεατές, οι οποίοι θα «φάνε» κανονική φρίκη. Οι fans του horror, όσο ρηχοί και να ‘ναι, θ’ αντιληφθούν το «κούφιο» του πράγματος στο εσωτερικό του και μέχρι να περάσουν τα 130 λεπτά της διάρκειας του φιλμ θα έχουν μετατραπεί σε ζόμπι (από την πλήξη).


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.