του Ηλία Φραγκούλη

Έχει ξαναπαίξει σε κακές ή μέτριες ταινίες η Λεά Σεντού. Στο «Φρανς», όμως, τη λυπήθηκα! Πραγματικά. Και δεν είναι άξιον απορίας, όταν αυτό υπογράφεται από τον Μπρουνό Ντιμόν, έναν από τους πλέον αμφιλεγόμενους… «φεστιβαλικούς» σκηνοθέτες του γαλλικού σινεμά.

Εδώ έχουμε μια περίπτωση φιλμ που φαινομενικά (ή ως στόχος) ανήκει στο είδος της σάτιρας. Κοινωνικά και πολιτικά. Ακόμη και η ηρωίδα του κουβαλάει το όνομα της πατρίδας της, αντιπροσωπεύοντας (;) δεικτικά τη σημερινή κατάσταση στη Γαλλία, με την εισαγωγή να κανιβαλίζει τον ίδιο τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος εμφανίζεται σε δική του ενημέρωση του Τύπου του ν’ απαντά στην Φρανς που «παίζει» μαζί του για να τραβήξει την προσοχή των social media, ενώ η βοηθός της χειρονομεί με… σεξουαλικά υπονοούμενα για να εκδηλώσει το πόσο «γάμησε» η αφεντικίνα της τον Πρόεδρο της χώρας! Θα μπορούσε να είναι ξεκαρδιστικό, όμως, σε πρώτο επίπεδο προκαλεί αμηχανία.

Διψασμένη, αλλά και χορτασμένη από την τεράστια δημοτικότητά της, η Φρανς είναι ένας χαρακτήρας που βάζει το πρόσωπο και το όνομά της μπροστά από τη δουλειά της, στήνοντας (εντός κι εκτός της πατρίδας της) reportage λες κι αποτελούν σκηνοθετημένες σεκάνς έργων στα οποία πρωταγωνιστεί εκείνη. Είναι περισσότερο μία star παρά μια δημοσιογράφος, που νοιάζεται για το πώς «γράφει» στο φακό της τηλεοπτικής κάμερας και τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στις μάζες, άσχετα από το τι ειδήσεις παρουσιάζει στο κοινό (της). Ανάμεσα σε υποχρεωτικές δημόσιες εμφανίσεις και τα οικογενειακά της καθήκοντα, η Φρανς δείχνει πάντοτε «απούσα», προβληματισμένη, βασανισμένη ή αινιγματική. Είναι μια γυναίκα που αναζητά να καλύψει ένα κάποιο «κενό» μέσα της, αρκεί να εντοπίσει… με τι μοιάζει αυτό.

Ένα ασήμαντο ατύχημα στους δρόμους των Παρισίων, όπου «ακουμπά» με το αυτοκίνητό της το δίκυκλο ενός courier, με αποτέλεσμα εκείνος να πέφτει και να χτυπά στην άσφαλτο, προκαλεί ένα μάλλον χαοτικό συνειδησιακό ζήτημα που την αποσυντονίζει εντονότερα, κάνοντας την ταινία να μοιάζει (πλέον) με ψυχόδραμα! Ο θεατής δεν θα βρεθεί ποτέ σε θέση να κατανοήσει με τι ακριβώς έχει να κάνει το «Φρανς», καθώς ο Ντιμόν δεν προσεγγίζει το θέμα ολότελα σατιρικά, εκθέτοντας ταυτόχρονα την γενναία ερμηνευτικά Σεντού, η οποία κλαίει και πλαντάζει (τουλάχιστον) στα δύο τρίτα του φιλμ! Η ένθεση ενός επιπόλαιου ρομάντζου σε χειμερινό θέρετρο κρύβει ένα twist που κριτικάρει έντονα τις πρακτικές με τις οποίες τα ΜΜΕ μανιπιουλάρουν τους πάντες, δίχως να υπολογίζουν ανθρώπινο κόστος ή την (συχνότερα αποκαλούμενη εσχάτως) «δολοφονία χαρακτήρα», όμως, ακόμη κι αυτό αντιμετωπίζεται μέσα από μία διάσταση μελοδραματισμού για το «λαϊκό» κοινό, παρά σαν απόπειρα εξευτελισμού της κατάντιας της σημερινής δημοσιογραφίας.

Σε κάθε επόμενο «επεισόδιο» κρίσης στη ζωή και την καριέρα της, η Φρανς θα αντιδρά λες κι έχει υποστεί… εγκεφαλικό και δεν ξέρει που πατά και που βρίσκεται, μονίμως στο έλεος του Ντιμόν που δείχνει να σπάει περισσότερο πλάκα μαζί της παρά με την ταινία ή το… όποιο διάολο θέμα έχει τούτο το πράμα (που έχει και τον ατελείωτο σε διάρκεια!). Στη δε συνέντευξη (κορύφωσης) στη γαλλική ύπαιθρο, με τη σύζυγο του παιδόφιλου δολοφόνου, έψαχνα ντουβάρι για να χτυπήσω το κεφάλι μου. Ή να βάλω frame με τη γαλλική σημαία στην φωτογραφία του προφίλ μου στο facebook. Τύπου «je suis», για τις ταινίες που αναγκαζόμαστε να παρακολουθούμε ως κριτικοί. (Θα σέβεστε.)