του Ηλία Φραγκούλη

Περίμενα κάτι πολύ πιο… τσαμπουκαλεμένο σαν πρώτο μπάσιμο του Χρήστου Μασσαλά στη μυθοπλασία μεγάλου μήκους, όμως, το «Broadway» δεν παύει να διαθέτει αρετές και θετικά στοιχεία που υπόσχονται (και εύχομαι) εξέλιξη ωρίμανσης στο μέλλον. Δεν είμαι βέβαιος για το αν εδώ τα πράγματα που τον «τράβηξαν» προς τα πίσω ήταν η δημιουργική δειλία (του «πρωτάρη») ή ένα κάποιο ζόρι περιορισμών από το budget της παραγωγής.

Όπως και αρκετοί ακόμη Έλληνες σκηνοθέτες τα τελευταία χρόνια, ο Μασσαλάς καταπιάνεται με το genre του crime drama, από μια κάπως πιο ρομαντική σκοπιά, θα έλεγα με τον τρόπο που συνήθιζε να το προσεγγίζει ο Νιλ Τζόρνταν (από τη «Mona Lisa» μέχρι το «Breakfast on Pluto»). Έχει σαφείς συγγένειες με αυτό το σινεμά η τοποθέτησή του στο είδος, προσπαθεί να πλησιάσει με ανθρωπιά τους ήρωές του, αμφιταλαντεύεται στο ζήτημα της σεξουαλικότητας και αντιλαμβάνεται την πόλη σαν έναν πιο ενεργό «συμπρωταγωνιστή» (και ουχί ένα υποχρεωτικό αστικό τοπίο).

Η ιστορία είναι αρκετά ευρηματική. Κόρη που μισεί και κρύβεται από μάνα που έκανε πλούσιο γάμο καταδιώκεται από «μπράβους» εκείνης και βρίσκει απρόσμενα «προστάτη» στο πρόσωπο του Μάρκου, μικροκακοποιού ο οποίος ηγείται συμμορίας πορτοφολάδων. Έδρα τους, το κτήριο που κάποτε στέγαζε τον κινηματογράφο Broadway, από τη χειμερινή αίθουσα μέχρι την ταράτσα του θερινού του. Υπάρχει ο «πορτιέρης» (μία ωραία επαν-εμφάνιση του Χρήστου Πολίτη), δυο παιδιά για όλες τις δουλειές (και το κομπαρσιλίκι στα «shows» των κλοπών), ένα πιθηκάκι (υποτίθεται λυσσασμένο) κι ένας μυστηριώδης τύπος κλεισμένος σ’ ένα σκοτεινό δωματιάκι ο οποίος αναρρώνει από επίθεση που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή.

Ο Μάρκος είναι ο αρχηγός τους, ο «εκπαιδευτής» τους και ο γαμιάς του new entry, που θα εστιάσει με περιέργεια στον άγνωστο και «μπανταρισμένο» Γιόνας. Με το που θα βγάλει τους επιδέσμους, ο Γιόνας θα χρειαστεί να «μεταμορφωθεί», διότι καταδιώκεται κι αυτός από ανθρώπους πολύ πιο επικίνδυνους από εκείνους που αναζητούν τη Νέλλη. Εκείνη θα σκαρφιστεί να του αλλάξει… το φύλο, παρουσιάζοντας στη συμμορία μια αγνώριστη «Μπάρμπαρα», παρτενέρ της σε χορευτικά στους δρόμους της Αθήνας, τα οποία αποσπούν την προσοχή περαστικών που πρόκειται να χάσουν τα πορτοφόλια τους και ότι δείχνει να ‘χει κάποια αξία ώστε ν’ αλλάξει κάτοχο. Όταν ο Μάρκος συλλαμβάνεται, ανοίγει το έδαφος για να δημιουργηθεί ένα έντονο και «μπερδεμένο» ερωτικό flirt των δύο χορευτικών παρτενέρ, όμως, οι δρόμοι έξω θα κρύβουν διαρκώς κινδύνους εντοπισμού από τους διώκτες τους.

Σε ότι έχει να κάνει με τον κλειστό κύκλο των ηρώων του «Broadway», το σενάριο του Μασσαλά λειτουργεί. Όταν βγαίνουν από εκεί, όμως, όσους περισπασμούς και να κάνει η Νέλλη και η αφήγηση «off» της, δύσκολα κρύβονται τα κενά της πλοκής, η αδιαφάνεια γύρω από συγκεκριμένα κίνητρα ή η απουσία υποπλοκών που θα εξηγούσαν καλύτερα από τι προσπαθούν ακριβώς να ξεφύγουν οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές τούτου του ερωτικού τριγώνου, στο οποίο στηρίζεται το δεύτερο μέρος του φιλμ, σχετικά προβλέψιμα. Ο χαρακτήρας του Γιόνας μένει εντελώς αδούλευτος, σαν ένα παθητικό έρμαιο των καταστάσεων, για να μην αναφερθώ στο γυναικείο «camouflage» του και στα μυστηριώδη «dates» που ο «θυρωρός» υποχρεώνει την «Μπάρμπαρα» να πηγαίνει τακτικά, εκβιάζοντάς τον. Ο Μασσαλάς φτιάχνει ωραία ατμόσφαιρα, μερικά από τα original θέματα του Γκαμπριέλ Γιαρέντ (Θείο δώρο για το φιλμ!) προσθέτουν συναίσθημα από το πουθενά και η Έλσα Λεκάκου γίνεται η ψυχή της ταινίας μ’ αυτόν τον παράδοξα μοναδικό της τρόπο να είναι ένα «παιδί» που την ίδια στιγμή μπορεί να γίνει και γυναίκα κανονική. Το κοντινό της στο φινάλε είναι καθηλωτικό. Τα είχα ξαναπεί στην «Αγία Έμυ». Για μένα είναι το next big thing των κοριτσιών του ελληνικού κινηματογράφου.

Σκηνοθετικά, ψέγω περισσότερο την ανέμπνευστη διαχείριση των σεκάνς των χορευτικών shows (του ξαφρίσματος), που επαναλαμβάνονται δίχως ανανέωση, φρεσκάδα ή ευρηματικότητα σε πλανοθεσία και μοντάζ (αλλά, είπαμε, πρώτη ταινία είναι…). Το τελευταίο πλάνο του «Broadway» είναι μάλλον αμήχανο (αν όχι και αχρείαστο). Περισσότερο επισημαίνει τα κενά που ανέφερα νωρίτερα, παρά «λυτρώνει» κάτι. Αλλά η συνολικά θετική αύρα του έργου τριγυρίζει το μυαλό σου «βγαίνοντας» από την ταινία, μαζί με την ανάμνηση της μελωδίας του «Love Theme» του Γιαρέντ. «One to watch» η περίπτωση του Μασσαλά…