του Νίκου Παλάτου

Δεν είχα δει τον «Γιο του Μεγαλοπατούσα» (2017), όταν πέντε χρόνια πριν είχε διανεμηθεί στους κινηματογράφους της χώρας. Εξαιτίας, μάλιστα, της (τότε) μη πραγματοποίησης δημοσιογραφικής προβολής και της εύλογης απουσίας κειμένου κριτικής στο FREE CINEMA, έπιασα τον εαυτό μου ν’ αναρωτιέται κατά πόσο θα μπω στο πνεύμα τούτου του sequel, που καταφθάνει πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το original. Όσοι έχετε την ίδια απορία μπορείτε (ως προς αυτό, τουλάχιστον…) να ηρεμήσετε. Στα πρώτα πέντε λεπτά έχει γίνει ένα recap, το οποίο θα ζήλευαν ακόμα και οι παραγωγοί των κορυφαίων τηλεοπτικών σειρών, που σε κάθε τους επεισόδιο ξεκινούν με την ατάκα «previously on…»!

Στον «Γιο», λοιπόν, ο πιτσιρικάς Άνταμ ξεκινούσε οδοιπορικό αναζήτησης του πατρός του, τον οποίο (με τα πολλά) βρήκε να κρύβεται σ’ ένα δάσος. Δεν του είχε σαλέψει, ούτε αποφάσισε στα ξαφνικά να περάσει τη ζωή του στη ύπαιθρο, αλλά το επιστημονικό πείραμα που διενεργούσε πήγε στραβά, με αποτέλεσμα να μετατραπεί στον… Μεγαλοπατούσα. Φαρμακευτική εταιρεία που παρακολουθούσε το έργο του μυρίστηκε ψητό, εξαπολύοντας κυνηγητό εναντίον του με σκοπό ν’ αρπάξει το μεγαλοπατουσικό του DNA για ιδιοτελείς σκοπούς, μην αφήνοντάς του περιθώρια για κάτι διαφορετικό πέραν της εξαφάνισης.

Σε τούτο το sequel, τα πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά με τρόπο «μαγικό» μάλλον… ίδια παραμένουν. Ο Άνταμ έχει προσαρμοστεί στο γεγονός ότι είναι αι αυτός ένας Μεγαλοπατούσας, κάτι που του δίνει το προτέρημα της μεγάλης ταχύτητας, της γρήγορης ίασης, αλλά και της επικοινωνίας με τα ζώα, πλην όμως τον καλό του μπαμπά δεν τον πολυβλέπει, αφού αυτός έχει γίνει πλέον διασημότητα τρέχοντας από εδώ κι από εκεί. Όταν οι κάτοικοι απομονωμένης πόλης της Αλάσκα τον καλούν να συνδράμει στον αγώνα τους εναντίον των γεωτρήσεων που απειλούν να καταστρέψουν την περιοχή τους, ο δόκτωρ Τζιμ «Μεγαλοπατούσας» Χάρισον δεν το σκέφτεται και πολύ. Θέτει τη φήμη του στο πλευρό της οικολογίας, εν τούτοις, τέτοιου είδους αγώνες εναντίον καπιταλιστικών κολοσσών ενίοτε εξελίσσονται επικίνδυνα. Ο μπαμπάς Μεγαλοπατούσας ξανά μανά εξαφανίζεται, αλλά αυτή τη φορά ο Άνταμ δεν πηγαίνει μόνος του να τον βρει. Έχει από κοντά τη μαμά του Σέλι, τον αρκούδο Γουίλμπερ και το ρακούν Τράπερ, με το οικογενειακό καρέ να δρα με διπλό στόχο: αφενός να βρει σώο και αβλαβή τον πάτερ φαμίλια, αφετέρου να σταματήσει τα καταχθόνια σχέδια της πετρελαϊκής εταιρείας, που απειλούν το παρθένο φυσικό τοπίο.

Ο Βέλγος σκηνοθέτης Μπεν Στάσεν αποτελεί σταθερή δύναμη στο ευρωπαϊκό animation, με τις ταινίες του να τυγχάνουν ντόπιας διανομής κατά κανόνα (ενδεικτικά, «Corgi: Το Σκυλάκι της Βασίλισσας», «Ροβινσώνας Κρούσος», «Το Μαγικό Σπίτι»). Για τις ανάγκες του «Μεγαλοπατούσα» διατηρεί τη συνεργασία του συναδέλφου του Ζερεμί Ντεγκρισόν, όμως, όποιος γονιός έχει υπόψη του κάποιο από τα «solo» προαναφερθέντα, ξέρει ακριβώς τι πρόκειται να δει. Έντιμη παραγωγή με πολύ καλό επίπεδο animated σχεδίου (πόσω μάλλον όταν το budget επ’ ουδενί μπορεί να συγκριθεί με αντίστοιχα των Pixar, Disney και λοιπών), σταθερή στόχευση σε ανήλικο κοινό που δεν έχει πιάσει διψήφιο αριθμό ηλικίας και αποτέλεσμα που στέκει ως φανερά ανώτερο από την αμέτρητη (πια) σαβούρα του είδους που διανέμεται σχεδόν ανά εβδομάδα, αν και δεν δύναται να σταθεί συγκρινόμενο με τα υψηλά standards που τα μεγάλα studios έχουν θέσει. Τα βαθιά οικολογικά μηνύματα που το φιλμ περνά είναι καλοδεχούμενα, ασφαλώς, ενώ το εφηβικό ειδύλλιο έρχεται να υπενθυμίσει πως ο Άνταμ είναι πλέον αντράκι και όχι παιδαρέλι. Η έκβαση της σκηνής του φιλιού κρύβει «πονηρό» ενήλικο χιούμορ που η πιτσιρικαρία δύσκολα θα πιάσει, όμως, η δράση, τα κυνηγητά, η όμορφη φύση, τα θαρραλέα ζωάκια και οι μοχθηροί βιομήχανοι θα έχουν διατηρήσει το ενδιαφέρον σχεδόν αμείωτο. Σε ό,τι αφορά τους μικρούς, τουλάχιστον.