της Βαρβάρας Κοντονή

Υπάρχουν animation κι animation. Καλά, μέτρια, αριστουργήματα και σκουπίδια. Και μετά υπάρχει η «Φεγγαρόσκονη», που θα έλεγε κανείς πως κάνει ακόμα και τριτοδεύτερα κινούμενα σχέδια όπως το (ο Θεός να το κάνει ταινία) «Κοντορίτο», να μοιάζουν τουλάχιστον με τον… «Βασιλιά των Λιονταριών»! Αν σας αποπροσανατολίζει το μισό αστεράκι, είναι γιατί δεν έχουμε παρακάτω στο site. Εάν είχαμε, τότε τούτο εδώ το ανοσιούργημα του Αλί Σαμαντί Αχάντι θα ήταν πρώτο στο… αχάσιμο (ένα λογοπαίγνιο απείρως καλύτερο από το χιούμορ του φιλμ, που θεωρεί πως οι πρασινωπές κλανιές αποτελούν το απαύγασμα των παιδικών έργων).

Σε ό,τι αφορά στην υπόθεση, σας θέλω ψύχραιμους και «κουμπωμένους» (#diplhs), προκειμένου ν’ αντέξετε την προβολή, αλλά και να κατανοήσετε όλα όσα πρόκειται να δείτε. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Ο Πίτερ και η Ανν είναι δύο αδέλφια που έχουν μετακομίσει με την μητέρα τους, έχοντας χάσει πρόσφατα (;) τον αστροναύτη πατέρα τους. Ο Πίτερ ονειρεύεται να ταξιδέψει στο φεγγάρι μια μέρα, εκπληρώνοντας έτσι την αποστολή του πατέρα του, ο οποίος δεν πρόλαβε ποτέ να την φέρει εις πέρας. Ο Πίτερ είναι συγκροτημένος και σοβαρός, ενώ η μικρότερη αδελφή του ένα σκέτο ζιζάνιο με ζωηρή φαντασία. Κάπου μέσα σ’ όλα αυτά, σκάει σφήνα η ιστορία του κύριου Ζουζούνη, ενός ηλικιωμένου σκαθαριού που ψάχνει εδώ και χρόνια τρόπο να πάει στο… φεγγάρι, προκειμένου να βρει τη γυναίκα του (ναι, την κυρία Ζουζούνα), αλλά και το έκτο χέρι του, το οποίο αποσπάστηκε βίαια ενώ ήταν ακόμα νέος, όταν η Νεράιδα του Φεγγαριού, στην προσπάθειά της να προστατέψει την ιερή σημύδα των ζουζουνιών από τα αδηφάγα χέρια ενός καπιταλιστή αφεντικού, έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες στο φεγγάρι, τη σημύδα, το αφεντικό, την κυρία Ζουζούνα και το χέρι του κυρίου Ζουζούνη.

Είστε ακόμα εδώ; Συνεχίζω. Με τον πλέον απρόσμενο τρόπο, ο Πίτερ, η Ανν και ο κύριος Ζουζούνης θα βρεθούν από σπόντα όχι στο φεγγάρι, αλλά στο λιβάδι των Αστεριών. Εκεί, ο Πίτερ θα γνωρίσει τον κύριο Άμμο (κατά το Sandman – βοήθεια, κάποιος!), ο οποίος θα συνειδητοποιήσει ότι τα αστρόπαιδα βρίσκονται σε κίνδυνο από τον τρομερό Φεγγαράνθρωπο και τα τσιράκια του, ζητώντας έτσι την βοήθεια του Πίτερ, ο οποίος θα προσφερθεί διότι τώρα βρίσκεται σε κίνδυνο και η Ανν. Κατόπιν, όλοι αυτοί παρέα θα ζητήσουν την βοήθεια της Νεράιδας του Φεγγαριού και κάτι άλλων στοιχείων της Φύσης, μεταξύ των οποίων της Μάγισσας Αστραπής κι ενός Ινδού με ιπτάμενο χαλί που προκαλεί τις βροχές. Highlight της υπόθεσης, ο αγώνας όλων των στοιχείων μεταξύ τους σε κάτι πίστες φτιαγμένες από γάλα και τυρί μυζήθρα, γιατί… έτσι!

Βασισμένο σε ένα από τα δημοφιλέστερα γερμανικά παραμύθια, το φιλμ του Αχαντί είναι ένας σεναριακός αχταρμάς, ένα τσίρκο, μια προσβολή αισθητικής και νοημοσύνης, κυρίως για τα μικρότερης ηλικίας παιδιά, λες και μπορείς να τα «ταΐσεις» κοινοτυπίες, στερεότυπα και κακούς διαλόγους επειδή… «μικρά είναι μωρέ, ας δουν εκεί χρώματα, αρκούδες κι αστεράκια, έτσι κι αλλιώς θα χρειαστούν τουλάχιστον ένα ντοκτορά προκειμένου να καταλάβουν τι συμβαίνει!». Πλοκή που πάει περίπατο, άθλιοι χαρακτήρες γραμμένοι σε χαρτάκι ημερολογίου (από εκείνα τα παλιά που είχαν γνωμικά ή συνταγές από πίσω), κάτι εξοργιστικοί κακοί που δεν έχουμε ιδέα πως επιβιώνουν στο φεγγάρι (η πιο απλή ερώτηση που θα σκεφτεί ένα εξάχρονο, πρέπει να είναι ένα… «Τι σκατά τρώνε εκεί πάνω; ), μια καλή νεράιδα σκέτος διακοσμητικός φίκος και, γενικά, ένα animation το οποίο μακάρι να μην είχαμε δει. Λες και δεν μας έφτανε η πανδημία και η περιρρέουσα μιζέρια, χρειαζόμασταν και την «Φεγγαρόσκονη» για να μας αποτελειώσει! Κάπου έλεος.