του Ηλία Φραγκούλη

Πέρα από τις «λαϊκές» κωμωδίες του παρελθόντος, ο Άνταμ ΜακΚέι κατάφερε στην πορεία της σκηνοθετικής του καριέρας, ειδικά με το «Μεγάλο Σορτάρισμα» (2015), ν’ αποδείξει πως μπορεί να χειριστεί το είδος της σάτιρας με τόσο εμπνευσμένο κυνισμό και βέβηλο χιούμορ, που μπορείς ν’ αποδεχτείς ότι ο στόχος του είναι να σου χώσει ένα κωλοδάχτυλο… εκεί που ξέρεις! Είναι σίγουρα δύσκολο να επαναλάβει εκείνη την τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία (και ταμειακή, εκτός της Ελλάδας, εννοείται…), αλλά σε μεγάλο βαθμό ευστοχεί (ειδικά με την πένα του) στο να συγκριθεί με τον εαυτό του και να βγει αλώβητος από ένα project που σε χέρια άτολμα θα οδηγούσε σε μια σκέτη καταστροφή. Όπως αυτή που επιφυλάσσει για τον πλανήτη και τον «πολιτισμό» μας το «Μην Κοιτάτε Πάνω». Πόσω μάλλον όταν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για φιλμ του Netflix, το οποίο θα καταναλώνεται αδηφάγα (κυρίως λόγω καστ) από την λαοπλάνα πλατφόρμα – αχταρμά ταινιών, με έναρξη στις 24 του Δεκέμβρη (τύπου χριστουγεννιάτικος μποναμάς). Μέχρι τότε, αξίζει να δείτε αυτή την… τεράστια ροχάλα του ΜακΚέι να ίπταται και από τη μεγάλη οθόνη προς τη μεριά σας! Διότι… σας αξίζει!

Το βασικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετεί την πλοκή του το φιλμ μοιάζει μ’ εκείνο μιας τυπικής χολιγουντιανής περιπέτειας καταστροφής. Οι δύο αστρονόμοι του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και της Τζένιφερ Λόρενς ανακαλύπτουν το μοιραίο, αντιλαμβάνονται πως ένας κομήτης διαστάσεων… χιλιομέτρων είναι ικανός να «φορέσει» το απόλυτο #RIP πάνω από οτιδήποτε ζει κι αναπνέει σε τούτη τη γη και προσπαθούν να ενημερώσουν τις Αρχές ώστε να λάβουν τα μέτρα τους, καθώς υπολογίζουν πως η σύγκρουση θα συντελεστεί σε μερικούς μήνες. Εγγυημένα!

Από τη στιγμή που οι δύο ήρωες θα καταφέρουν να συναντήσουν την Πρόεδρο της Αμερικής (η Μέριλ Στριπ κάνει… περίπατο και στο είδος της κωμωδίας, ξέρετε), το καταστασιακό του «Μην Κοιτάτε Πάνω» μετατρέπεται σε παρωδία που αν ήταν πόλεμος, δεν θα ήθελε να έχει ούτε έναν ζωντανό αιχμάλωτο! Ο ΜακΚέι ξεφτιλίζει το σύνολο της κοινωνίας, από τα ψηλά μέχρι τα χαμηλά, σε μία περίοδο στην οποία τόσο το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, όσο και η διαχείριση της πανδημίας του COVID-19 από τους μηχανισμούς εξουσίας… αστοχούν παγκοσμίως, αποτυπώνοντας την ανατριχιαστική διαπίστωση της ασημαντότητας της ανθρώπινης ζωής. Τα συμφέροντα τα οποία καθοδηγούν την αμφισβήτηση, η αβάσταχτη ελαφρότητα του όχλου, η συμφορά της επιβολής των social media σε απαίδευτους κρετίνους που είδαν την καθημερινότητα ν’ αποκτά «σημασία» μονάχα μέσα από Like και followers, η έννοια του πατριωτισμού και του καθήκοντος, ο ύψιστος ρόλος της… χορηγίας, η τυφλή πορεία του είδους μας προς την εξαφάνιση (με ή χωρίς κομήτη…), προκαλούν μέχρι και ασταμάτητο χάχανο σε πρώτο επίπεδο, αλλά με λίγο μυαλό παραπάνω, τούτη η ταινία φαντάζει σαν το απόλυτο disaster. Ουχί των κινηματογραφικών genres, μα της ζωής της ίδιας.

Ίσως εκτός από μυαλό, βέβαια, θέλει και κότσια για να παραδεχτείτε ότι μπορείτε να διασκεδάσετε μ’ ένα έργο που λίγο ή πολύ σας λέει κατάμουτρα ότι τα έχετε γαμήσει όλα, ήδη! Και δε σας δίνει και περιθώρια για ν’ αλλάξετε κάτι ο ΜακΚέι. Ακόμη κι αν μερικοί «εκλεκτοί», «άριστοι» και έχοντες (δισεκατομμύρια και βάλε…) μπορούν να φυγαδευτούν εκτός Γης, για να δημιουργήσουν ένα καινούργιο, ελπιδοφόρο (γέλια στο βάθος) αύριο. No future. Και στα μούτρα σας (έτσι που τα κάνατε)!