της Βαρβάρας Κοντονή

Κινηματογραφική μεταφορά της διάσημης σειράς παιδικών βιβλίων με πρωταγωνιστή έναν τεράστιο, καλοκάγαθο… κόκκινο σκύλο, δημιούργημα του Νόρμαν Μπρίντγουελ (τον οποίο υποδύεται στην ταινία ο Τζον Κλιζ, σ’ έναν ρόλο που παραπέμπει σε all-season Άι Βασίλη), ένα φιλμ που θα ταίριαζε καλύτερα πιο κοντά στην γιορτινή περίοδο των Χριστουγέννων – αν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο και ανοιχτό μέχρι τότε, δηλαδή.

Η Έμιλι (Καμπ) είναι ένα κορίτσι που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο καινούργιο ιδιωτικό σχολείο που πηγαίνει, εξαιτίας της κοροϊδίας που υφίσταται από τις πλούσιες, ψηλομύτες συμμαθήτριές της. Αδυνατώντας να κάνει νέους φίλους, αισθάνεται πιο μόνη από ποτέ. Ένα συναίσθημα που θα ενταθεί ακόμα περισσότερο, όταν η μητέρα της αναγκαστεί να λείψει μερικές μέρες για επαγγελματικές υποχρεώσεις, αναθέτοντας στον παντελώς ανεύθυνο αδελφό της και θείο της Έμιλι, Τζακ (Γουάιτχολ), την φροντίδα της μικρής. Ένα πρωί, στο δρόμο προς το σχολείο, μια μυστηριώδης σκηνή με εξίσου μυστηριώδη ζώα θα τραβήξει την προσοχή τους. Όταν μπουν μέσα σ’ αυτήν, θα τους υποδεχτεί ένας περίεργος, μα σχεδόν «μαγικός» ηλικιωμένος κύριος ονόματι Μπρίντγουελ (Κλιζ). Εκεί η Έμιλι θα γνωρίσει και θα «ερωτευτεί» ένα μοναχικό… κόκκινο κουτάβι (!), το οποίο θα καταλήξει μαζί της στο σπίτι. Όταν την επόμενη μέρα ο Κλίφορντ αποκτήσει το μέγεθος… μονοκατοικίας, οι μπελάδες μόλις ξεκινούν για την Έμιλι και τον Τζακ.

Ας ξεκινήσουμε από τα προφανή, δηλαδή από το γεγονός πως ένας ψηφιακός σκύλος δεν μπορεί να δείχνει ποτέ το ίδιο καλός όσο ένας πραγματικός. Παρ’ όλα αυτά, σινεμά είναι, ας το αφήσουμε να περάσει, μιας που ο Κλίφορντ έχει το ίδιο μπόι μ’ ένα σχολικό λεωφορείο, οπότε που να ψάχνεις τώρα σκύλο Πυρηναίων και μάλιστα σε μπορντοροδοκόκκινη απόχρωση. Η αλήθεια είναι πως ένα κουτάβι μπορεί να είναι cute, ακόμη κι αν πρόκειται για CGI, και αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που σώζει (περίπου) τούτη εδώ την απόπειρα του Γουόλτ Μπέκερ, ο οποίος μετρά στο ενεργητικό του και… χειρότερα οικογενειακά «έπη», όπως το «Ο Άλβιν και η Παρέα του: Σκίουροι στο Δρόμο» (2015).

Η ταινία ξεκινά μελιστάλακτα και διαθέτει μια κάποια γοητεία, από εκείνη που διαθέτουν οι περισσότερες ανάλαφρες οικογενειακές κωμωδίες, αυτή της απογευματινής παρακολούθησης στο σπίτι, με μια κούπα σοκολάτα στο χέρι. Παρ’ όλη την καλή διάθεση της αρχής, τα πράγματα σύντομα παίρνουν την κατιούσα, με ευκολίες και άλματα στο σενάριο που θα ζήλευε μέχρι και η Παρασκευή Τσιαμήτα. Το χειρότερο όλων είναι όταν ο κακός της υπόθεσης (τι εννοείς δεν περίμενες ότι θα υπήρχε έστω ένας σχηματικός villain;), ο ιδρυτής μιας μεγαλοεταιρείας που θέλει να λύσει το πρόβλημα της παγκόσμιας πείνας παράγοντας… γενετικώς τροποποιημένα τρόφιμα, ανακαλύψει την ύπαρξη του Κλίφορντ (όχι και τόσο δύσκολο στην εποχή των social media) και διατάξει το προσωπικό του να βρει τα ίχνη του. Το μεγαλόπνοο σχέδιό του είναι πως ό,τι κι αν είναι αυτό που έχει κάνει το σκύλο πελώριο, σίγουρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί προκειμένου η εταιρεία του να κατασκευάσει… «μεγάλα» τρόφιμα. Science, bitch!

Από εκείνο το σημείο και μετά, ξεκινά ένα αλλοπρόσαλλο γαϊτανάκι κυνηγητού που περιλαμβάνει CEO’s, κάτι μπράβους ενδυματολογικά βγαλμένους από το «Matrix», κάτι γείτονες της Έμιλι που διατηρούν το μπακάλικο της γειτονιάς και πλακώνουν τους μπράβους με σαλάμια και τυριά, και μια ηλικιωμένη γιαγιά από τη Ρωσία με εμμονή για το συμπυκνωμένο γάλα. Ναι, όντως. Κάπου προς το τέλος, έχεις και τον αναμενόμενο εμψυχωτικό λόγο για το πόσο μια χαρά είναι να είσαι διαφορετικός και για το πως όλοι μας αξίζουμε αγάπη, ανεξάρτητα από την εμφάνισή μας ή από το πως μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι, οπότε θυμάσαι πάλι, έστω και ετεροχρονισμένα, το όμορφο νόημα πίσω από την ύπαρξη του κόκκινου Κλίφορντ με τα μάγουλα για τσίμπημα.