της Βαρβάρας Κοντονή

Λοιπόν. Για ν’ αποφύγουμε τα δράματα, τις… σεξιστικές κατηγορίες και τις αναίτιες επιθέσεις λογοκρισίας, είμαι μια γυναίκα (όχι άνδρας, το ξεκαθαρίζω, διότι ουκ ολίγο κράξιμο αναμένω προς τους άνδρες συναδέλφους που θα καταπιαστούν με τούτο εδώ το φιλμ) η οποία γράφει ένα κείμενο για μία (κατά τα άλλα) φουλ του φεμινισμού ταινία, με ωραίες, δυναμικές γυναίκες, πιστολίδι και essence από retro αισθητική. Τι μπορεί να πάει στραβά, ρωτάς; Ας πούμε τίποτα, πέρα από το γεγονός ότι το «Εκρηκτικό Κοκτέιλ» είναι ένα από τα πιο ξιπασμένα, κακογυρισμένα κι εκνευριστικά φιλμ που έχεις δει εδώ και καιρό!

Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη στον Ισραηλινό σκηνοθέτη Ναβότ Παπουσάντο, του καλού «Big Bad Wolves: Στο Στόμα των Λύκων» (2013), και κατέληξε να υπογράφει (μαζί με έναν έτερο σεναριογράφο ονόματι Εχούντ Λάβσκι) αυτό εδώ το πράμα, όμως, κάποια άλλη, πιο πονηρεμένη από εμένα, θα έλεγε πως η αξία ενός κινηματογραφικού δημιουργήματος είναι πια (πολλές φορές) ενδεικτική της πλατφόρμας στην οποία κυκλοφορεί, συνήθως με την ταυτόχρονη (αν και περιορισμένη) διανομή του στα σινεμά. Αν το μυαλό σου πηγαίνει στο Netflix, ορθώς πηγαίνει…

Η Σαμ (Γκίλαν) είναι μία επαγγελματίας δολοφόνος που φέρνει άψογα εις πέρας τα συμβόλαια θανάτου που της ανατίθενται, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που θα τσαντίσει μερικούς πολύ σημαντικούς ανθρώπους – τους εργοδότες της – όταν αποτύχει στην καινούργια της αποστολή, εξαιτίας ενός πολύ συγκεκριμένου λόγου: η ζωή μιας πιτσιρίκας απειλείται. Όταν η μητέρα της Σαμ, Σκάρλετ (Χέντεϊ), παλιά καραβάνα στο δολοφονικό κουρμπέτι, κάνει την εμφάνισή της έπειτα από μερικά έτη απουσίας από τη ζωή της κόρης της, οι δυο τους, παρέα με την παλιά ομάδα της Σκάρλετ, βεβαίως, θα στραφούν ενάντια στην ανδροκρατούμενη εταιρεία που τους δίνει ψωμί μεν, ματωμένο δε. Με τον εκπρόσωπο της εταιρείας και αφεντικό της Σαμ, Νέιθαν (Τζιαμάτι) να προσπαθεί να τη συνετίσει, σύντομα η κατάσταση θα βγει εκτός ελέγχου, με την ομάδα να ορκίζεται αιματηρή εκδίκηση προς κάθε αναξιόπιστο αρσενικό.

Ήταν λογικό κι επόμενο, μετά την επιτυχία του franchise του «John Wick» και της επανάκαμψης του γυναικείου action χαρακτήρα, όπως πολύ ηχηρά έγινε στο τιμιότατο «Atomic Blonde» (2017), πολλές ταινίες ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο και την δοκιμασμένη συνταγή της απενοχοποιημένης διασκέδασης, των στερεοτυπικών κακών (με μια ιδιαίτερη αγάπη στους Ρώσους) και των εντυπωσιακά χορογραφημένων σεκάνς δράσης και μαχών. Συνεπώς, δεν είναι ν’ απορεί κανείς που ταινίες σαν το «Εκρηκτικό Κοκτέιλ» εξακολουθούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Αν, μάλιστα, σε όλο αυτό το είδος του ψυχαγωγικού σινεμά, προσθέσει κανείς μερικές extra πρέζες σύγχρονου φεμινισμού, ολίγη από «Φαντασμαγορική Χειραφέτηση» της Χάρλεϊ Κουίν και κάτι από το ταραντινικό σύμπαν των «Kill Bill», ε, τότε σίγουρα μιλάμε για δύο απολαυστικές ώρες στον κινηματογράφο, σωστά; «Ωραίο το παπουτσάκι σου, Πέγκυ μου», θα πω εγώ!

Εντάξει, ας μην κοροϊδευόμαστε, η ταινία έχει δύο σεναριογράφους και… κανένα σενάριο. Κάποιος αποφάσισε να μαζέψει ένα φανταστικό καστ, απλά και μόνο για την πλάκα του. Ζόρικες ατάκες δυναμικών θηλυκών πετάγονται εδώ κι εκεί, υποτίθεται ψαγμένες και πνευματώδεις, αλλά το cringe φτάνει στον Θεό. Το δε (τόσο προκάτ) σκηνογραφικό, με το CGI να δουλεύει διπλοβάρδια, σε κάνει ν’ απορείς (ιδιαίτερα στις σκηνές του φαγάδικου όπου λαμβάνουν χώρα τα έκτροπα) για το αν η παραγωγή είχε ξεμείνει από λεφτά, προτιμώντας να πληρώσει ονόματα όπως της Μπάσετ ή της Γεό. Καμία σεναριακή συνοχή, καμία ιστορία, μονάχα αναμασημένη τροφή και μια σχηματικότατη υπόθεση, αλλά ποιος νοιάζεται, εδώ έχουμε άγρια θηλυκά που πυροβολούν, μαχαιρώνουν και «φτύνουν» την πατριαρχία στα μούτρα, όχι γιατί παίζει κάτι ουσιαστικό, απλά γιατί… είναι της μόδας. Βλέπεις, ο φεμινισμός πουλάει, είναι trendy, είναι hot, είναι τάση, άσε που στους ρόλους υπάρχει και μια μαύρη και μια Ασιάτισσα ηθοποιός (diversity, αφού…), οπότε όλα τα κουτάκια είναι τσεκαρισμένα. Ναι;

Δεν θυμάμαι από πότε είχα να εκνευριστώ τόσο πολύ με ταινία (και έχω συνηθίσει να βλέπω κακό σινεμά επί σειρά ετών και δη καλοκαιριών…) που αγωνίζεται να «πιάσει» τον παλμό του κοινού. Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο εδώ, καμία πρόταση, καμία ιδέα, μονάχα ένα κακοσκηνοθετημένο φιλμ, με μοντάζ… «του ποδαριού» και καστ πολλών εκατομμυρίων το οποίο μένει ολοκληρωτικά άπραγο. Θες ο «Τσάρλι» (κατά το «Οι Άγγελοι του Τσάρλι») Τζιαμάτι, θες η Μπάσετ και η Γεό που τελούν ρόλους διακοσμητικούς, αραδιάζοντας τσιτάτα, θες η Γκουτζίνο σε αναβίωση του ρόλου της από το «Sucker Punch» (2011), το οποίο είχε τουλάχιστον την τσίπα να μην καμώνεται πως είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ήταν; Χαμένος χρόνος και ξοδεμένο ταλέντο, για τούτο εδώ το milkshake που δεν καταπίνεται με τίποτα.