του Νίκου Παλάτου

Ο Τζον (Άλμπιν Γκρένχολμ) και η Νίνι (Φρίντα Γκούσταφσον) έχουν μεγαλώσει μαθημένοι να μισούν ο ένας τον άλλον, εξαιτίας της χρόνιας αντιπαλότητας των οικογενειών τους. Τα luna parks, στα οποία οι φαμίλιες τους δραστηριοποιούνται, χωρίζονται μόλις από έναν μικρό δρόμο, με τους δυο τους να είναι δασκαλεμένοι από μικροί να απεργάζονται όλων των ειδών τα βρώμικα κόλπα ώστε να καταστρέψουν πλήρως τον απέναντι «εχθρό». Καθώς οι φλόγες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αρχίζουν να κυκλώνουν τη χώρα, οι παιδικές σκανταλιές μετασχηματίζονται σταδιακά σε παθιασμένη αμοιβαία έλξη. Το νεαρό ζεύγος επιχειρεί να επιβάλει τη δική του ειρήνη, προτάσσοντας τη μαγεία του έρωτα, στην πεζή πραγματικότητα, όμως, τα «παραμύθια» της αγάπης δύσκολα μπορούν να βρουν θέση.

Από τους τίτλους αρχής κιόλας, όπου ακούγεται μια πειραγμένη retro εκτέλεση του «You Give Love a Bad Name» των Bon Jovi, αλλά και από τα πρώτα πλάνα του φιλμ που μας μεταφέρουν στον κόσμο των παλιακών πάρκων παιδικής χαράς με τα τρενάκια και τα κάθε λογής θεάματα, το σκηνοθετικό ντουέτο των Μανς Μαρλίντ και Μπιόρν Στάιν επ’ ουδενί κρύβει τις επιρροές του από το σινεμά του Μπαζ Λούρμαν. Το «Moulin Rouge!» (2001) στέκει ως η απόλυτη πηγή έμπνευσης (ειδικά η σεκάνς του «Gimme! Gimme! Gimme!» των ABBA δημιουργεί τη βεβαιότητα πως αποτελεί σκηνή κομμένη στο μοντάζ από το εν λόγω φιλμ!), με τη συνταγή να εμπλουτίζεται καθώς το στόρι προχωρά με γερές δόσεις πολύχρωμων ονείρων, που πιθανότατα θα έπαιρναν την έγκριση ακόμη και από την «Αμελί» (2001) την ίδια! Εν μέσω ενός ενίοτε καταιγιστικού ρυθμού, πιστόλια πυροβολούν εκσφενδονίζοντας τριαντάφυλλα αντί για σφαίρες, φιλιά ανταλλάσσονται σαν ηδονικές φαντασιώσεις ποιητικού ρεαλισμού και οι βόλτες με το τρενάκι του luna park εξελίσσονται σε άτυπο πανηγύρι ανιδιοτελών αισθημάτων.

Ενώ στο εικαστικό κομμάτι του «Στη Ζάλη του Έρωτα» το σουηδικό δίδυμο (που το 2012 είχε γυρίσει το «Underworld: Η Αναγέννηση», τέταρτο μέρος του γνωστού βαμπιρικού franchise) τα καταφέρνει περίφημα, καταθέτοντας φαντασμαγορία που αιχμαλωτίζει το μάτι, στο αφηγηματικό μέρος πάσχει σοβαρά, γκρεμίζοντας πάρα πολλά απ’ όσα η παιχνιδιάρικη retro γοητεία τους πετυχαίνει. Ο έρωτας κόντρα σε όλα τα εμπόδια που το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» έχει απόλυτα επιβάλλει ως στόρι στην pop (και όχι μόνο) κουλτούρα, στέκει ως η αβανταδόρικη βάση πάνω στην οποία θα έπρεπε (θεωρητικά) να χτιστεί το δράμα των δύο εραστών, αλλά και των υπόλοιπων μελών των οικογενειών Λίντγκρεν και Νίλσον, πλην όμως όταν το θέμα μπαίνει στις ράγες… το σενάριο αδυνατεί να το υποστηρίξει πλήρως. Μοιάζει σαν οι Μαρλίντ και Στάιν να έχουν ρίξει όλο το βάρος στην οπτικοποίηση του κινηματογραφικού τους roller coaster (#diplhs), όσο και στην έλξη του πρωταγωνιστικού τους ζεύγους, που οι υποπλοκές με τις οποίες εμπλουτίζουν τη βασική τους ιδέα μένουν να χάσκουν έρμαιες και αποσπασματικές. Η ομοφυλοφιλική φύση του μικρού αδελφού φαίνεται να έχει μπει με το ζόρι στην πλοκή και εύλογα να εγκαταλείπεται, το δε ιστορικό πλαίσιο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου εξελίσσεται περισσότερο σε αντιστασιακή φάρσα, παρά σε σοβαρό σχόλιο περί ναζισμού και δωσίλογων πατριωτών.

Κάπως έτσι, οι συνεχείς αναφορές μέσω των πρωτοσέλιδων του ντόπιου Τύπου της εποχής στην πολιτική και (εν συνεχεία) πολεμική εμπλοκή τορπιλίζουν τον ένθερμο εφηβικό ρομαντισμό του Τζον και της Νίνι, αντί να τον ενισχύουν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους επί της ουσίας ανύπαρκτους χαρακτήρες της υπόλοιπης διανομής, με την Περνίλα Άουγκουστ ειδικότερα να υποδύεται τη μητέρα του Τζον ωσάν να βρίσκεται σε μπεργκμανικό δράμα και όχι σε ένα βουτηγμένο στη χρυσόσκονη όργιο φαντασίας. Η ανώμαλη προσγείωση ολοκληρώνεται όταν παράλληλα με τους τίτλους τέλους πληροφορούμαστε πως όσα προηγήθηκαν είναι βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα, αφού τα δύο luna parks πράγματι έστεκαν για χρόνια ως ορόσημα διασκέδασης στη σουηδική πρωτεύουσα, ενώ ταυτόχρονα ασπρόμαυρες φωτογραφίες των αληθινών προσώπων περνούν από την οθόνη. Μου φάνηκε εντελώς αχρείαστο, διότι κάπου ένιωσα πως τούτη η «πραγματική» προσέγγιση κατέστρεψε το όμορφο «παραμύθι» του Τζον και της Νίνι. Δεν θα ήταν καλύτερα αν μέναμε με τη βεβαιότητα ότι τα όπλα ρίχνουν στ’ αλήθεια τριαντάφυλλα αντί για σφαίρες;