της Κατερίνας Ανδρεάκου

Οι «origin» ταινίες είναι ένα από τα κινηματογραφικά trends της (έτσι κι αλλιώς δύσκολης) εποχής που διανύουμε. Έτσι, το αρχικό δημιούργημα της συγγραφέως Ντόντι Σμιθ, η σατανική Κρουέλα ντε Βιλ από το παιδικό βιβλίο «Τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας», αποκτά την δική της ιστορία και το σκοτεινό παρελθόν που την ανέδειξαν σε μία από τις θρυλικότερες «διαβολογυναίκες» της σύγχρονης παιδικής λογοτεχνίας όσο και του σινεμά, μέσα από το σενάριο της Ντέινα Φοξ και του σεναριογράφου της «Ευνοούμενης», Τόνι ΜακΝαμάρα.

Σε έναν αφηγηματικό συνδυασμό μεταξύ του «Ο Διάβολος Φοράει Prada» και του… «Joker», η «Κρουέλα» διαδραματίζεται και πάλι στο Λονδίνο, όχι όμως των γνώριμων, γραφικών ‘50s, αλλά των πιο δύσκολων, άναρχων ‘70s, με την άνοδο της punk κουλτούρας και μιας (έστω φαινομενικά) ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Η νεαρή Εστέλα, ορφανή από όταν ήταν μικρό κορίτσι και κουβαλώντας μια άδικη ενοχή για τον τραγικό θάνατο τη μητέρας της, ονειρεύεται να γίνει διάσημη και επιτυχημένη σχεδιάστρια μόδας, στα χνάρια (ίσως και στη θέση) της βασίλισσας του χώρου, της Βαρόνης φον Χέλμαν. Η Εστέλα προσλαμβάνεται από την μισανθρωπική Βαρόνη, η οποία σύντομα αναγνωρίζει το ταλέντο της νεαρής και την προάγει σε δεξί της χέρι. Όταν η Εστέλα ανακαλύπτει τη συγκλονιστική αλήθεια για τον θάνατο της αγαπημένης της μητέρας και τον πραγματικό ρόλο της Βαρόνης στη ζωή της, το κρυμμένο μισό της διχασμένης προσωπικότητάς της βγαίνει στην επιφάνεια ως το αδίστακτο, εκδικητικό alter ego της, την Κρουέλα ντε Βιλ, με μοναδικό της σκοπό να καταστρέψει την Βαρόνη και να της πάρει τον θρόνο της παγκόσμιας μόδας.

Ο σκηνοθέτης Κρεγκ Γκιλέσπι μας έχει συνηθίσει πια στις έξυπνες σκηνοθετικές μεθόδους του, που συνήθως συνδυάζουν αρμονικά τις ευαίσθητες ισορροπίες μεταξύ κωμωδίας και δράματος (βλέπε τα αρκούντως ιδιόρρυθμα «Ο Λαρς και η Κούκλα του» και «Εγώ, η Τόνια»). Με συναυτουργούς το σενάριο των Φοξ και ΜακΝαμάρα, την έξοχη φωτογραφία του Νικόλα Καρακατσάνη, το σχετικότατο soundtrack και, κυρίως, τα αδιανόητα υπέροχα κοστούμια της Τζένι Μπίβαν, ο Γκιλέσπι μας μεταφέρει έξοχα σε μια κινηματογραφική προσομοίωση του πνεύματος του Λονδίνου των απαρχών της punk σκηνής, με την (δις) οσκαρική ενδυματολόγο να εμπνέεται από (αν όχι και να ξεπερνά) την Βίβιαν Γουέστγουντ και την αισθητική αντίστοιχων σχεδιαστών και εν γένει καλλιτεχνών της εποχής, χωρίς ταυτόχρονα να χάνει και την αίσθηση πως εσύ εξακολουθείς να παρακολουθείς μια ταινία της Disney. Παρόλα αυτά, εδώ κρύβεται και μια μεγάλη παγίδα: σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες της ίδιας εταιρείας με την εκφοβιστική φιγούρα της Κρουέλα, από το υπέροχο animation του 1961 στις live action versions με την Γκλεν Κλόουζ στον ομώνυμο ρόλο (η οποία είναι και συμπαραγωγός της φετινής ταινίας), τούτη η «Κρουέλα» δεν απευθύνεται στο παιδικό κοινό. Παιδιά από προεφηβεία και κάτω αποτρέπονται να μπουν στα σινεμά που θα προβάλλεται, καθώς το περιεχόμενο και η αφηγηματική επεξήγηση της γέννησης της Κρουέλα από το ταραγμένο μυαλό της συμπαθούς, μα ψυχικά τραυματισμένης Εστέλα, αποκτά μια αρκετά σκοτεινή τροπή, με σκηνές που είναι μάλλον ακατάλληλες ακόμη και για μεγαλύτερα παιδιά. Η «χαριτωμένη», πιο εύθυμη πλευρά της αφήγησης, που θυμίζει έντονα (όπως προαναφέραμε) το «Ο Διάβολος Φοράει Prada», μετατρέπεται σε ένα σκοτεινό, σχεδόν γοτθικό παραμύθι, με ψήγματα από «Joker», αν και (ασφαλώς) δεν φτάνει ποτέ στα επίπεδα βίας και ψυχολογικής «μαυρίλας» εκείνης της σαφώς πιο ενήλικης «origin» ταινίας.

Από ερμηνευτικής άποψης, οι δύο Έμμα (Στόουν και Τόμσον) είναι άψογες στους αντίστοιχους ρόλους της Εστέλα / Κρουέλα και Βαρόνης φον Χέλμαν, και αποτελούν το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας (μαζί με τα κοστούμια, μην ξεχνιόμαστε!). Η Στόουν, με το άκρως εκφραστικό πρόσωπο και την φυσική άνεση να πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε κωμωδία και δράμα, πείθει αναμφίβολα ως νεαρή Κρουέλα, με τις διαρκώς εναλλασσόμενες χροιές της διαταραγμένης ψυχοσύνθεσης του διπλού χαρακτήρα της, προσδίδοντας τόνους συμπάθειας κι ευαισθησίας σε έναν έως τώρα δισδιάστατα «κακό» χαρακτήρα. Ίσως γιατί η αληθινά και αδιαπραγμάτευτα evil ηρωίδα της ιστορίας είναι η Βαρόνη, ερμηνευμένη με μπρίο και ψυχρή, απενοχοποιημένη κακία από την Τόμσον. Το ανέκφραστο προσωπείο της Βαρόνης δεν πέφτει ποτέ, ούτε και οι ψύχραιμοι, χαμηλοί τόνοι της φωνής και των κινήσεών της, ούτε καν όταν διατάζει τις πλέον απαίσιες εντολές στους εκφοβισμένους υπαλλήλους της, ούτε καν όταν η ίδια κάνει τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα. Η απόλυτη ψυχοπαθής εδώ δεν είναι η Κρουέλα, αλλά η γυναίκα από την οποία θέλει να πάρει εκδίκηση – και, ίσως για πρώτη φορά στις δεκαετίες της ύπαρξής της, από την γέννηση του χαρακτήρα της από την Ντόντι Σμιθ, το 1956, το κοινό βρίσκεται με το μέρος της.

Παρά τα όσα θετικά αυτής της τόσο ψυχαγωγικής ταινίας, τίποτα δεν δικαιολογεί την διάρκειά της. 134 λεπτά για μια ταινία της Disney, έστω και πιο «ενήλικη», είναι μία υπερβολή που μπορεί να μη γίνει αισθητή ή ενοχλητική αν απολαμβάνεις το έργο, ωστόσο αυτό δε σημαίνει πως σκηνοθέτης και μοντέρ δεν πρέπει να αντιλαμβάνονται ένα λογικό όριο εξοικονόμησης χρόνου. Δεν πρόκειται για το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», ούτε για ένα υπερφιλόδοξο, χωρο-χρονικό έπος του Κρίστοφερ Νόλαν! Μια ταινία για το πώς «γεννήθηκε» η Κρουέλα ντε Βιλ είναι, άρα το δίωρο… και βάλε (!) δεν θα έπρεπε ν’ αποτελεί καν επιλογή. Ειδικά το πρώτο κεφάλαιο, που αφηγείται την παιδική ηλικία της Εστέλα, το τραυματικό γεγονός που άλλαξε όλη της τη ζωή, και τα πρώτα της χρόνια στο Λονδίνο με μοναδική της «οικογένεια» τους δύο συνεργάτες και φίλους της, τον Τζάσπερ και τον Χόρας, θα μπορούσε να είναι πολύ πιο συνοπτικό από το… ημίωρο που του αφιερώνεται.

Παρόλη την μακρά διάρκεια και την πιθανή «παγίδα» της ηλικιακής καταλληλότητας της ταινίας, η «Κρουέλα» είναι όσο αυθάδης, αισθητικά τολμηρή, απενοχοποιημένα ψυχαγωγική και αναπάντεχα συναισθηματική όσο θα ελπίζαμε να είναι, καθώς και ένας εύστοχος, στιλάτος και σεβάσμιος φόρος τιμής τόσο στην punk σκηνή που την ενέπνευσε όσο και στο πιο οικογενειακό, ειδυλλιακό παραμύθι που την πρωτοδημιούργησε, πίσω στο 1956. Αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς στο σινεμά. Και για να μιλήσουμε με το υφάκι της ίδιας της ταινίας… θα γουστάρετε!