του Νίκου Παλάτου

Σε ένα από τα πρώτα set διαλόγων του «Σουπερνόβα», ακούμε τον Τάσκερ (Τούτσι) να σχολιάζει περιπαικτικά τις οδηγικές συνήθειες του συντρόφου του Σαμ (Φερθ), καθώς αυτός δε συνηθίζει να ανεβάζει στροφές στο RV τους, προτιμώντας να κινείται σταθερά με χαμηλές ταχύτητες. Στο φινάλε του φιλμ, τούτη η εναρκτήρια στιχομυθία αποκτά την διττή έννοια της… αυτοεκπληρούμενης σκηνοθετικής προφητείας. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Χάρι Μακουίν μοιάζει, σε τούτη τη δεύτερη σχετική του απόπειρα, να έχει αποφασίσει να μην ανεβάσει ποτέ του ταχύτητα, απαλλαγμένος από το όποιο άγχος μιας έγκαιρης μετάβασης στον τελικό προορισμό. Δημιουργεί τη βεβαιότητα πως δεν θα είχε πρόβλημα ν’ αφήσει το road trip του Σαμ και του Τάσκερ να κρατήσει για πάντα, αν και τα ενενήντα περίπου λεπτά της διάρκειάς του, ούτως ή άλλως, φαντάζουν ήδη πολλά για το σενάριο που η όμορφη βόλτα τους στην αγγλική εξοχή οφείλει να υπηρετήσει.

Οι αβίαστες μικρές χαρές της ζωής, όπως προκύπτουν από τη δυνατότητα του να μπορείς να διαθέτεις άπλετο χρόνο συνοδεία χαλαρής διάθεσης, αποτελούν καταφύγιο ξεγνοιασιάς τόσο για τον Σαμ, όσο (κυρίως) και για τον Τάσκερ, Ο πρώτος είναι πιανίστας που, αν κι έχει πια αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ετοιμάζεται κατόπιν προτροπής του συντρόφου του να ξαναπιάσει τη συναυλιακή του καριέρα, ενώ ο δεύτερος είναι συγγραφέας που εδώ και αρκετούς μήνες βρίσκεται στη διαδικασία συγγραφής του νέου του μυθιστορήματος. Η άνοια από την οποία πάσχει δεν τον βοηθά καθόλου στην ολοκλήρωση του έργου του, αν και σε γενικές γραμμές το πρώιμο στάδιο της αρρώστιας στο οποίο βρίσκεται δεν τον έχει επηρεάσει και τόσο στην καθημερινότητά του. Είναι λειτουργικός άνθρωπος ο Τάσκερ, αντιλαμβανόμενος τα πάντα γύρω του, τα κενά μνήμης, όμως, τα οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να εμφανιστούν, αποτελούν σημαντικό λόγο ανησυχίας. Ουδείς εκ των δύο ισχυρίζεται πως τούτο το ταξίδι ενδέχεται να είναι το επί της ουσίας τελευταίο που κάνουν μαζί, αλλά η εν γένει ατμόσφαιρα κάτι τέτοιο υποδεικνύει. Η στάση σε συγγενικό σπίτι, το party έκπληξη με τους φίλους και γνωστούς, οι νουθεσίες προς τη μικρή ανιψιά (σε μια όμορφη σκηνή, απ’ όπου προκύπτει ο τίτλος του φιλμ), καθώς και οι ατέρμονες συζητήσεις ανάμεσα στους δύο συντρόφους αναδύουν άρωμα απολογισμού, μαζί και αδιόρατου φόβου για το μέλλον. Όσον αφορά αυτό το τελευταίο, δε, ο Τάσκερ φαίνεται να έχει πάρει τις αμετάκλητες αποφάσεις του…

Το «Σουπερνόβα» έχει την τύχη να διαθέτει δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς στους κεντρικούς ρόλους, οι οποίοι υποδύονται με χαμηλότονη πειθώ τους ρόλους τους δίχως να καταφεύγουν σε εξεζητημένες gay «μανιέρες». Δυστυχώς, ως δράμα χαρακτήρων στέκει άψυχο, αδυνατώντας να ξεφύγει από την απόλυτη συμβατότητα του σεναρίου του, αλλά και να εκμεταλλευτεί επί της ουσίας το ταλέντο που καταθέτει το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Το road trip του Σαμ και του Τάσκερ ακολουθεί μια πορεία χαρμολύπης που εξαρχής δείχνει προδιαγεγραμμένη, αποτυγχάνοντας να ρίξει ένα περαιτέρω φως στους δύο συνταξιδιώτες. Φαίνεται πως αμφότερα τα μέλη του ζεύγους δεν διαθέτουν παρά ένα και μόνο χαρακτηριστικό (πιανίστας και συγγραφέας), το οποίο μαζί με την αλληλοεκτίμηση και τον αμφίδρομο σεβασμό κατευθύνει σχεδόν τα πάντα στη ζωή τους, αφού οι πυκνογραμμένοι διάλογοι του σεναρίου δεν μπορούν να αποδώσουν σε καμία σχεδόν στιγμή τα πλούσια συναισθήματα που αυτοί οι δύο υποτίθεται πως μοιράζονται. Μόνο όταν ο Σαμ ανακαλύπτει την αλήθεια για το τι σημαίνει για τον Τάσκερ το ταξίδι αυτό, ενσκήπτει μια θερμή και αποκαλυπτική συνομιλία ανάμεσα στους δύο εραστές, όπου χωρίς υπεκφυγές και αστεϊσμούς εξομολογείται ο ένας στον άλλον τα εσώψυχά του. Αυτό όμως έρχεται για πολύ λίγο και… πολύ αργά. Μέχρι εκείνο το σημείο, το «Σουπερνόβα» έχει «κουμπώσει» πεισματικά δευτέρα, επιχειρώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο να βρει το δρόμο του στο πανέμορφο τοπίο του Lake District της βορειοδυτικής Αγγλίας. Το αχρείαστο διπλό φινάλε έρχεται να επιβεβαιώσει πως δεν τα κατάφερε και τόσο καλά…