του Ηλία Φραγκούλη

Η μοναδική υπερηρωική κομιξάδικη περιπέτεια φαντασίας που επέζησε της λαίλαπας του COVID-19 και παίχτηκε στα σινεμά μέσα στο 2020, το «Wonder Woman 1984» έτυχε άγριου χλευασμού και αρνητικών σχολίων στο διαδίκτυο, προκάλεσε άπειρα debates και, επιτέλους, τουλάχιστον για εκείνους που ενδιαφέρονται να το παρακολουθήσουν στη μεγάλη οθόνη, όπως θα έπρεπε, κανονικά, έρχεται και από τα μέρη μας με εύλογη καθυστέρηση, καθώς από πέρσι τα Χριστούγεννα που διανεμήθηκε το φιλμ της Πάτι Τζένκινς σε κάποιες χώρες του εξωτερικού, μόλις αυτή την εβδομάδα (και με «άδεια» μονάχα για τα θερινά) έχουμε κι εμείς την «πολυτέλεια» να βγούμε έξω και να επιλέξουμε τον κινηματογράφο ως μέσο ψυχαγωγίας.

Εννοείται πως η λέξη «ψυχαγωγία» είναι η λέξη κλειδί εδώ. Όπως συνέβαινε και το 2017, με την πρώτη φιλμική περιπέτεια της «Wonder Woman», που με είχε ικανοποιήσει σαφώς πάνω από το μέσο όρο… αντοχής που μπορώ να επιδείξω για τούτο το genre. Δεν απεχθάνομαι το φανταστικό σινεμά, όμως, μετά από την πλέον πολυμέτωπη επίθεση του Χόλιγουντ και της Marvel ή της DC εσχάτως, έχω εξαντληθεί με την πανομοιότυπη θεματολογία των κομιξάδικων έργων, την όλη φόρμουλα πλοκής, τις ίδιες κλιμακώσεις – πανηγύρια CGI και το… κενό που αποτυπώνουν στη μνήμη μου, κατόπιν της προβολής. Ακόμη κι όταν όντως περνάω καλά στο σινεμά με ένα τέτοιο θέαμα (είπαμε, είχε ξανασυμβεί με τούτη την ηρωίδα), στην παρακολούθηση ενός sequel της ίδιας σειράς χρόνια αργότερα, συνειδητοποιώ ότι δεν θυμάμαι τίποτα από το πριν. Ευτύχημα είναι να διατηρώ μια καλή εντύπωση από μια-δυο σκηνές δράσης. Μέχρι εκεί.

Ατυχώς, αυτό το «mindless fun» που λειτουργούσε τόσο καλά στα 141 λεπτά της προηγούμενης ταινίας (ενώ την έβλεπες…), σε τούτα τα 151 λεπτά επιχειρεί να παντρέψει τόσο αταίριαστα πράγματα μεταξύ σοβαρού και αστείου, που στην τελική η πρόθεση να υπάρχει κι ένα στοιχειώδες σχόλιο σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης πέφτει στα τάρταρα της αστοχίας. Το εισαγωγικό πρώτο δεκάλεπτο του flashback στην πατρίδα των Αμαζόνων θέτει ένα πρώτο ηθικό δίδαγμα, όμως, αφηγηματικά αποδεικνύεται εντελώς αχρείαστο στην πορεία. Απλά, μαρτυρά εξαρχής τις προθέσεις της Τζένκινς να τοποθετηθεί με προκάτ όρους μηνυμάτων «πολιτικής ορθότητας», για να παίξει τη δική της παρτίδα «διαφορετικότητας» στο σημερινό – με το ζόρι «diversity» – Χόλιγουντ. Κατόπιν, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο της προηγούμενης ταινίας, μεταφερόμαστε στις ΗΠΑ των 80’s και του Ρόναλντ Ρέιγκαν. Το promo υλικό της ταινίας υπούλως είχε πουλήσει το «WW84» σαν ακόμη ένα memorabilia trip της pop κουλτούρας, καθώς το φιλμ πετυχαίνει κάτι το εξαιρετικό (για μένα, εκεί κρύβεται και η αξία του): δεν υπάρχει καμία αναφορά βιωμένου από τη δεκαετία εκείνη, το οποίο αναπαράχθηκε για τις ανάγκες της ταινίας! Η εικόνα θυμίζει «εϊτίλα», αλλά η πλοκή διαδραματίζεται σε μία «φαντασία» εκείνης της περιόδου (σε αντίθεση με τα προκλητικά και άσχετα «δάνεια» της πρώτης περιόδου του τηλεοπτικού «Stranger Things», για παράδειγμα).

Η αγαπητή μας Νταϊάνα εισέρχεται με επεισοδιακή σύλληψη διαρρηκτών σε mall, το clue της υπόθεσης είναι ένα μυστηριώδες πετράδι που ικανοποιεί κάθε ανθρώπινη επιθυμία (αντί «μαγικού λυχναριού»), μια τηλεπερσόνα – άπληστος μεγιστάνας με… τραμπικά χαρακτηριστικά θέλει να το αποκτήσει και μία νέα συνάδελφος της ηρωίδας, η Μπάρμπαρα… Μινέρβα (hello?), η οποία έχει φάει το bullying της ζωής της ως μη εμφανίσιμη και ατσούμπαλη γυναίκα, έχει προλάβει να… ζηλέψει την Wonder Woman. Και να το ευχηθεί! Μέσα σε όλα αυτά, ακόμη και η Νταϊάνα εύχεται να ζούσε ο μακαρίτης ο Στίβ, η μεγάλη της αγάπη από… το 2017 (το τεράστιο #fail του «WW84»)! Η συνέχεια είναι μάλλον αυτονόητη, αλλά το σενάριο μπλέκει τα μπούτια του με ψυχαναλυτικά daddy issues, φεμινιστικές «ντουντούκες», υπαρξιακά ζητήματα ζωής και θανάτου, οικολογική αστάθεια του πλανήτη και… το μεσανατολικό! Δηλαδή, πράγματα που απομακρύνονται απολύτως εκτός της ζώνης ασφαλείας του «mindless fun».

Η τεστοστερόνη (#sarcasm) αναβλύζει από ουκ ολίγες στιγμές (τρελής δράσης) της ταινίες, υπάρχει μια διάθεση ειρωνείας και κανιβαλισμού που αναιρεί κάθε statement σοβαρότητας, οπότε… εεε… προς τι όλα αυτά τα μεγαλόσχημα μηνύματα και τα λογύδρια περί αλήθειας και ηθικής σ’ ένα τέτοιο έργο; Στα θετικά η (και πάλι) δυναμική παρουσία της Γκαλ Γκαντότ στον ομώνυμο ρόλο, την παράσταση κλέβει (αν και ζορίζεται στο να καταλάβει τι ακριβώς παριστάνει) η Μινέρβα της Κρίστεν Γουίγκ με ανισόρροπες δόσεις χιούμορ και η σωτηρία (αλίμονο) του πλανήτη μας θα μπορούσε να έρθει με υπόκρουση λαϊκού cult άσματος του… Σταμάτη Κόκοτα! Ας κάνουμε μια ευχή, την επόμενη φορά να είναι μόνο fun. Το «ανεγκέφαλο», ξέρετε…