FreeCinema

Follow us

ΜΗΛΑ (2020)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χρήστος Νίκου
  • ΚΑΣΤ: Άρης Σερβετάλης, Σοφία Γεωργοβασίλη, Άννα Καλαϊτζίδου, Αργύρης Μπακιρτζής, Μπάμπης Μακρίδης
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 91'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Ανεξήγητη πανδημία που προκαλεί απώλεια της μνήμης πλήττει τη χώρα. Ο Άρης είναι ένα από τα πολλά θύματά της και παλεύει να βρει ξανά τον εαυτό του σ’ ένα κέντρο αποκατάστασης. Αν δεν τα καταφέρει, θα πρέπει να μάθει να ζει με… καινούργια ταυτότητα.

Αν δεχθούμε την ύπαρξη του «Greek Weird Wave» (λάθος), τούτο εδώ το φιλμ επιχειρεί ένα κάποιου είδους restart προς κάτι το «νέο» (ξανά…) για το ελληνικό σινεμά. Κοιτάζοντάς το ψύχραιμα και προσεκτικά, όμως, δε σου αφήνει καμία εντύπωση καινούργιου στο μυαλό. Déjà vu σκέτο, δηλαδή. Και με υλικά που… κοντεύουν να μπαγιατέψουν! Από μια άλλη σκοπιά, το μοναδικό νέο που δοκιμάσαμε ή ζήσαμε σαν εμπειρία με τούτο το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χρήστου Νίκου, ήταν το εξωφρενικό hype που το συνόδευσε. Φεστιβαλικές βραβεύσεις ανά τον κόσμο, θερμή υποστήριξη από την Κέιτ Μπλάνσετ που ανέλαβε χρέη executive producer (!), μέχρι και η επίσημη πρόταση της Ελλάδας για την κατηγορία του Όσκαρ καλύτερου διεθνούς φιλμ (δεν επέζησε ούτε της shortlist, πριν την τελική πεντάδα). Ενώ πρόκειται, απλά, για μία… πρώτη ταινία!

Τα «Μήλα» βασίζονται σ’ ένα ενδιαφέρον σεναριακό εύρημα (υπογράφει ο Νίκου και ο Σταύρος Ράπτης). Σε μια Αθήνα ακαθόριστης χρονικής περιόδου (αλλά σε φιλμικό πλαίσιο genre που φλερτάρει με το φανταστικό – ουχί και εικαστικά, δυστυχώς), μία ανεξήγητη πανδημία προκαλεί αμνησία σε τυχαίο ποσοστό των κατοίκων της. Εντελώς ξαφνικά, ξεχνάς ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και που πας. Αν δεν έχεις ταυτότητα πάνω σου, καταλήγεις σε μία κλινική στην οποία τεστάρονται οι δυνατότητες της μνήμης σου κι αν δεν βρεθούν συγγενείς εκεί έξω, αποκτάς μια καινούργια ταυτότητα κι ένα δικό σου διαμέρισμα, στο οποίο λαμβάνεις καθημερινά φακέλους με «αποστολές» που όχι μόνο οφείλεις να φέρεις εις πέρας, αλλά και να πιστοποιούνται από μία φωτογραφία που πρέπει να τραβήξεις.

Κάπως έτσι, ο Άρης μετατρέπεται σε πολίτη «αγνώστων στοιχείων», που υποχρεώνεται να γίνει κάποιος «άλλος», γεμίζοντας ένα album με εικόνες που τράβηξε για να επιδείξει καλή διαγωγή στους εξεταστές / θεράποντες ιατρούς του. Σε μία προβολή του… «The Texas Chain Saw Massacre», θα συναντήσει την Άννα, μια κοπέλα που βρίσκεται στην ίδια κατάσταση μ’ εκείνον. Μπορεί να ξυπνήσει μια κάποια ερωτική επιθυμία ανάμεσά τους;

Πέραν της (ωραίας) κεντρικής ιδέας (που το σατανικό timing της εμφάνισης μιας πανδημίας στην πραγματικότητα, ενίσχυσε το hype του έργου!), το σενάριο δεν αναπτύσσεται σε κάτι ουσιαστικότερο, στον τομέα της ιστορίας αποδεικνύεται λίγο, και από τη στιγμή που «καίει» (μόλις στο πρώτο ημίωρο, περίπου!) το twist του, οδηγείται σε αμηχανία προθέσεων. Υπήρχαν στιγμές που τα «Μήλα» μου έφερναν στο νου τις «Άλπεις» (2011) του Γιώργου Λάνθιμου (δεν θα το αναπτύξω, προς αποφυγήν spoilers), ενώ με κούρασαν αρκετά διάφορα στερεότυπα hipster-ισμού που εδώ και καιρό πλήττουν αισθητικά το σύγχρονο ελληνικό σινεμά: τα ίδια και τα ίδια σε εξωτερικά locations του κέντρου της πόλης, «παλιακό» production design με vintage έπιπλα, κατοικίες και χρηστικά αντικείμενα, κι αυτό το (άνευ λόγου) «τετράγωνο» frame που από μόδα «αναζήτησης» έχει καταντήσει μόνιμη συντροφιά της κάθε φιλμικής «παραξενιάς» στο παγκόσμιο σινεμά. Η παρουσία του Άρη Σερβετάλη δεν βοηθά (θα γίνω… «κακός» αν πω ότι ο ηθοποιός ταυτίστηκε με «weird» ρόλους από εποχής της «Κινέττας» του Λάνθιμου, άρα μέχρι κι εδώ «μπάζει» το «νέο»;), καθώς το μη σκηνοθετημένο, «ψυχρό» και απαθές βλέμμα του δεν υποστηρίζει χαρακτήρα αλλά περιφερόμενη «μάσκα» (που ξεχνά ότι κάπου υπάρχει κι εκείνο το twist…).

Το άδοξο φινάλε, ατυχώς, αφαιρεί επιπλέον πόντους από τα «Μήλα». Η σκέψη και η αίσθηση ότι υπάρχει μία υποσχόμενη ματιά πίσω από τούτο το έργο θα σε ακολουθεί καθώς θα βγαίνεις από το σινεμά, όμως ο Νίκου πρέπει να απομακρυνθεί από το… «κάπου το ‘χω ξαναδεί» και ν’ αναζητήσει μία πιο αυθεντικά δική του ταυτότητα εικονοκλάστη, ειδικότερα εάν έχει και άλλες σεναριακές ιδέες για κάτι το καινούργιο στο μέλλον.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Παρακολούθησα την ταινία τρεις φορές. Ούτε σε καλλιτεχνικό επίπεδο δικαιολογώ τη φήμη που κουβαλάει. Το δε κοινό, ας είναι κατάλληλα ενημερωμένο και προετοιμασμένο, διότι στα θερινά σινεμά (λάθος η διανομή του φιλμ σε τέτοια εποχή) θα μετράνε… αποχωρήσεις. Συνολικά, μια δουλειά που σε κάνει να προσμένεις με περιέργεια το επόμενο βήμα του Χρήστου Νίκου. Αλλά, με τιμιότητα, τα «Μήλα» δεν αποτελούν κάτι σπουδαιότερο από το… πρώτο βήμα.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.