FreeCinema

Follow us

Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (2019)

(GLORIA MUNDI)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν
  • ΚΑΣΤ: Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μελάν, Αναΐς Ντεμουστιέ, Ρομπενσόν Στεβενέν, Λολά Νεμάρκ, Γκρεγκουάρ Λεπράνς-Ρινγκέ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 106'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE

Ένα νεαρό ζευγάρι θα έρθει αντιμέτωπο με τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής, όταν λίγο μετά τη γέννηση της κόρης του περιέλθει σε δεινή οικονομική κατάσταση. Η οικογενειακή γαλήνη θα δοκιμαστεί και από την αναπάντεχη έλευση του πρόσφατα αποφυλακισθέντος παππού.

Επιστροφή στα γνώριμα, κοινωνικά μονοπάτια για τον Ρομπέρ Γκεντιγκιάν (δύο χρόνια μετά την τελευταία του ταινία «Το Σπίτι Δίπλα στη Θάλασσα»), αυτά που του έχουν δώσει το προσωνύμιο «Κεν Λόουτς της Γαλλίας», αν και κρίνοντας από την «Ελπίδα του Κόσμου», μάλλον, προσωρινά τουλάχιστον, βρίσκεται πολύ μακριά από το αιχμηρό και κοινωνικοπολιτικά οξυδερκές σινεμά του μεγάλου Βρετανού δημιουργού. Έχοντας παρακολουθήσει κανείς την φιλμογραφία του Γκεντιγκιάν, γνωρίζει ακριβώς τι να περιμένει εδώ, δεδομένου πως δεν ξεφεύγει και πολύ σε επίπεδο θεματικής, με το φιλμ να αποτελεί μία από τις… χειρότερες προσθήκες στο ενεργητικό του. Εν αντιθέσει, για παράδειγμα, με τα προηγούμενα έργα του και ιδιαίτερα με το πολύ συμπαθητικό «Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο», σε τούτη την «Ελπίδα» όσο και να πασχίζεις, ελάχιστα πλεονεκτήματα θα βρεις.

Η Ματίλντα (Ντεμουστιέ) και ο σύζυγός της Νικολά (Στεβενέν) έχουν μόλις αποκτήσει το πρώτο τους μωράκι, στο οποίο αποφασίζουν να δώσουν το όνομα Γκλόρια (Ελπίδα) «από κάποια ταινία που έχουν δει». Στο νοσοκομείο, τους έχουν επισκεφτεί οι πάντες: η γιαγιά Σιλβί (Ασκαρίντ), ο παππούς Ρισάρ (Νταρουσέν), η θεία Ορόρ (Νεμάρκ) και ο σύντροφός της Μπρουνό (Λεπράνς-Ρινγκέ). Όλοι χαρούμενοι, μια ευτυχισμένη οικογένεια. Σύντομα θα αποδειχτεί πόσο εύκολα απατούν τα φαινόμενα, όταν η καθημερινότητα τους «στριμώξει» στον τοίχο με προβλήματα οικονομικής, επαγγελματικής και προσωπικής φύσεως. Πέρα από το «domino» των ατυχιών που θ’ αρχίσουν να βιώνουν όλοι, η Ματίλντα θα κληθεί να επαναπροσδιορίσει και τη σχέση της με τον επί χρόνια αποξενωμένο βιολογικό της πατέρα Ντανιέλ (Μελάν), ο οποίος έχει αποφυλακιστεί πρόσφατα και πλέον αποζητά τη δική του εξιλέωση.

Το κοινωνικό σινεμά αποτελούσε πάντα την αιχμή του δόρατος στον (σύγχρονο) κινηματογράφο, ένα είδος ικανό να «πιάνει» κάθε φορά και ν’ αποτυπώνει με την πλέον ρεαλιστική, αφηγηματική γραφή, τον παλμό της εκάστοτε εποχής. Δεν είναι τυχαίο που ταινίες όπως αυτές του Λόουτς ή των αδελφών Νταρντέν καταφέρνουν και παραμένουν διαχρονικά επίκαιρες, αφενός λόγω περιεχομένου και αφετέρου λόγω προσωπικής σκηνοθετικής ματιάς. Ο Γκεντιγκιάν έχει αφήσει το δικό του στίγμα ως δημιουργός στο εν λόγω σινεμά, δυστυχώς όμως με το νέο του πόνημα όχι μόνο δεν καταφέρνει να εμπλουτίσει την κινηματογραφική του παρακαταθήκη, αλλά μάλλον εγείρει ερωτήματα το πόσο μοιάζει με ταινία «πρωτάρη» (!) τούτη η «Ελπίδα», αρχής γενομένης από το αφελέστατο και ατυχέστατο σενάριο, που θέλει κάθε μέλος της οικογένειας να έρχεται αντιμέτωπο με τις ατομικές του δυσκολίες, την ίδια ακριβώς περίοδο, την ίδια ακριβώς στιγμή με όλους τους υπόλοιπους.

Υπάρχει ξεκάθαρα μία στερεοτυπική διάθεση που χαρακτηρίζει το σενάριο των Γκεντιγκιάν και Σερζ Βαλετί, όχι τόσο ως προς το ότι οι αναποδιές μπορούν να προκύψουν ξαφνικά και σε έκταση στις ζωές των ανθρώπων, όσο προς τους χαρακτήρες των ηρώων που μοιάζουν ολοκληρωτικά έρμαια των παθών και των λαθών τους, σχηματικοί και μοιρολάτρες, χωρίς την παραμικρή αίσθηση ευθύνης. Εν τω μεταξύ, και η ίδια η έννοια του στερεότυπου πλασάρεται τόσο κυνικά και ασύνδετα με την τρέχουσα επικαιρότητα, όπως για παράδειγμα το επιτυχημένο (επαγγελματικά) ζευγάρι το οποίο… σνιφάρει ολημερίς κοκαΐνη και γυρίζει «σπιτικό» πορνό, καταλήγοντας ο όποιος κοινωνικός προβληματισμός να δίνει τη θέση του στη διδακτική γελοιότητα, με ένα τεράστιο #wtf να τριγυρνά το μυαλό σου μέχρι το φινάλε. Πέρα από το ασύνδετο σενάριο, η αμηχανία συνεχίζεται και σε επίπεδο σκηνοθεσίας, με τον Γκεντιγκιάν να επιχειρεί να κοινωνήσει τους προβληματισμούς του (τους ποιους;) για το σύγχρονο τρόπο ζωής με πλάνα «κούφιας» αστικής ομορφιάς (;), εσωτερικά «πορτρέτα» καθημερινών, κοινών θνητών και ατμόσφαιρα «κλειδαρότρυπας». «Η Ελπίδα του Κόσμου» μπορεί να βρίσκεται κάπου εκεί έξω, εδώ όμως σίγουρα όχι.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Δεν υπάρχει τρόπος να παρακολουθήσεις τη νέα ταινία του Γκεντιγκιάν χωρίς να σκεφτείς πως τα πάντα είναι «τακτοποιημένα» έτσι ώστε να βγάζουν στον κάθε πρωταγωνιστή τον… χειρότερο ή τον πιο ηθικά διδακτικό χαρακτήρα του. Αν μη τι άλλο, σκέφτεσαι (ή θα ελπίζεις) πως ο πραγματικός κόσμος ίσως και να είναι λιγάκι καλύτερος από αυτόν εδώ. Όπως και να ‘χει, τουλάχιστον θα μάθεις να γράφεις haiku, κάτι είναι κι αυτό.


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.