FreeCinema

Follow us

Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (2019)

(GLORIA MUNDI)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν
  • ΚΑΣΤ: Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μελάν, Αναΐς Ντεμουστιέ, Ρομπενσόν Στεβενέν, Λολά Νεμάρκ, Γκρεγκουάρ Λεπράνς-Ρινγκέ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 106'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE

Ένα νεαρό ζευγάρι θα έρθει αντιμέτωπο με τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής, όταν λίγο μετά τη γέννηση της κόρης του περιέλθει σε δεινή οικονομική κατάσταση. Η οικογενειακή γαλήνη θα δοκιμαστεί και από την αναπάντεχη έλευση του πρόσφατα αποφυλακισθέντος παππού.

Επιστροφή στα γνώριμα, κοινωνικά μονοπάτια για τον Ρομπέρ Γκεντιγκιάν (δύο χρόνια μετά την τελευταία του ταινία «Το Σπίτι Δίπλα στη Θάλασσα»), αυτά που του έχουν δώσει το προσωνύμιο «Κεν Λόουτς της Γαλλίας», αν και κρίνοντας από την «Ελπίδα του Κόσμου», μάλλον, προσωρινά τουλάχιστον, βρίσκεται πολύ μακριά από το αιχμηρό και κοινωνικοπολιτικά οξυδερκές σινεμά του μεγάλου Βρετανού δημιουργού. Έχοντας παρακολουθήσει κανείς την φιλμογραφία του Γκεντιγκιάν, γνωρίζει ακριβώς τι να περιμένει εδώ, δεδομένου πως δεν ξεφεύγει και πολύ σε επίπεδο θεματικής, με το φιλμ να αποτελεί μία από τις… χειρότερες προσθήκες στο ενεργητικό του. Εν αντιθέσει, για παράδειγμα, με τα προηγούμενα έργα του και ιδιαίτερα με το πολύ συμπαθητικό «Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο», σε τούτη την «Ελπίδα» όσο και να πασχίζεις, ελάχιστα πλεονεκτήματα θα βρεις.

Η Ματίλντα (Ντεμουστιέ) και ο σύζυγός της Νικολά (Στεβενέν) έχουν μόλις αποκτήσει το πρώτο τους μωράκι, στο οποίο αποφασίζουν να δώσουν το όνομα Γκλόρια (Ελπίδα) «από κάποια ταινία που έχουν δει». Στο νοσοκομείο, τους έχουν επισκεφτεί οι πάντες: η γιαγιά Σιλβί (Ασκαρίντ), ο παππούς Ρισάρ (Νταρουσέν), η θεία Ορόρ (Νεμάρκ) και ο σύντροφός της Μπρουνό (Λεπράνς-Ρινγκέ). Όλοι χαρούμενοι, μια ευτυχισμένη οικογένεια. Σύντομα θα αποδειχτεί πόσο εύκολα απατούν τα φαινόμενα, όταν η καθημερινότητα τους «στριμώξει» στον τοίχο με προβλήματα οικονομικής, επαγγελματικής και προσωπικής φύσεως. Πέρα από το «domino» των ατυχιών που θ’ αρχίσουν να βιώνουν όλοι, η Ματίλντα θα κληθεί να επαναπροσδιορίσει και τη σχέση της με τον επί χρόνια αποξενωμένο βιολογικό της πατέρα Ντανιέλ (Μελάν), ο οποίος έχει αποφυλακιστεί πρόσφατα και πλέον αποζητά τη δική του εξιλέωση.

Το κοινωνικό σινεμά αποτελούσε πάντα την αιχμή του δόρατος στον (σύγχρονο) κινηματογράφο, ένα είδος ικανό να «πιάνει» κάθε φορά και ν’ αποτυπώνει με την πλέον ρεαλιστική, αφηγηματική γραφή, τον παλμό της εκάστοτε εποχής. Δεν είναι τυχαίο που ταινίες όπως αυτές του Λόουτς ή των αδελφών Νταρντέν καταφέρνουν και παραμένουν διαχρονικά επίκαιρες, αφενός λόγω περιεχομένου και αφετέρου λόγω προσωπικής σκηνοθετικής ματιάς. Ο Γκεντιγκιάν έχει αφήσει το δικό του στίγμα ως δημιουργός στο εν λόγω σινεμά, δυστυχώς όμως με το νέο του πόνημα όχι μόνο δεν καταφέρνει να εμπλουτίσει την κινηματογραφική του παρακαταθήκη, αλλά μάλλον εγείρει ερωτήματα το πόσο μοιάζει με ταινία «πρωτάρη» (!) τούτη η «Ελπίδα», αρχής γενομένης από το αφελέστατο και ατυχέστατο σενάριο, που θέλει κάθε μέλος της οικογένειας να έρχεται αντιμέτωπο με τις ατομικές του δυσκολίες, την ίδια ακριβώς περίοδο, την ίδια ακριβώς στιγμή με όλους τους υπόλοιπους.

Υπάρχει ξεκάθαρα μία στερεοτυπική διάθεση που χαρακτηρίζει το σενάριο των Γκεντιγκιάν και Σερζ Βαλετί, όχι τόσο ως προς το ότι οι αναποδιές μπορούν να προκύψουν ξαφνικά και σε έκταση στις ζωές των ανθρώπων, όσο προς τους χαρακτήρες των ηρώων που μοιάζουν ολοκληρωτικά έρμαια των παθών και των λαθών τους, σχηματικοί και μοιρολάτρες, χωρίς την παραμικρή αίσθηση ευθύνης. Εν τω μεταξύ, και η ίδια η έννοια του στερεότυπου πλασάρεται τόσο κυνικά και ασύνδετα με την τρέχουσα επικαιρότητα, όπως για παράδειγμα το επιτυχημένο (επαγγελματικά) ζευγάρι το οποίο… σνιφάρει ολημερίς κοκαΐνη και γυρίζει «σπιτικό» πορνό, καταλήγοντας ο όποιος κοινωνικός προβληματισμός να δίνει τη θέση του στη διδακτική γελοιότητα, με ένα τεράστιο #wtf να τριγυρνά το μυαλό σου μέχρι το φινάλε. Πέρα από το ασύνδετο σενάριο, η αμηχανία συνεχίζεται και σε επίπεδο σκηνοθεσίας, με τον Γκεντιγκιάν να επιχειρεί να κοινωνήσει τους προβληματισμούς του (τους ποιους;) για το σύγχρονο τρόπο ζωής με πλάνα «κούφιας» αστικής ομορφιάς (;), εσωτερικά «πορτρέτα» καθημερινών, κοινών θνητών και ατμόσφαιρα «κλειδαρότρυπας». «Η Ελπίδα του Κόσμου» μπορεί να βρίσκεται κάπου εκεί έξω, εδώ όμως σίγουρα όχι.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Δεν υπάρχει τρόπος να παρακολουθήσεις τη νέα ταινία του Γκεντιγκιάν χωρίς να σκεφτείς πως τα πάντα είναι «τακτοποιημένα» έτσι ώστε να βγάζουν στον κάθε πρωταγωνιστή τον… χειρότερο ή τον πιο ηθικά διδακτικό χαρακτήρα του. Αν μη τι άλλο, σκέφτεσαι (ή θα ελπίζεις) πως ο πραγματικός κόσμος ίσως και να είναι λιγάκι καλύτερος από αυτόν εδώ. Όπως και να ‘χει, τουλάχιστον θα μάθεις να γράφεις haiku, κάτι είναι κι αυτό.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.