FreeCinema

Follow us

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ (2020)

(LE MIRACLE DU SAINT INCONNU)

  • ΕΙΔΟΣ: Μαύρη Κωμωδία
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλαά Εντίν Αλτζέμ
  • ΚΑΣΤ: Γιουνές Μπουάμπ, Σαλάχ Μπεν Σαλέχ, Μπουσαΐμπ Σεμάκ, Μοχάμεντ Νουαϊμάνε
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: AMA FILMS

Ληστής καταδιωκόμενος από την αστυνομία, θάβει τη λεία της τελευταίας του δουλειάς σε απομονωμένο λόφο, στη μέση του πουθενά της μαροκινής ερήμου. Όταν μετά την αποφυλάκισή του επιστρέφει εκεί, αντικρίζει στη θέση του τάφου που είχε σκάψει… μαυσωλείο προς τιμήν του θαυματουργού «Αγνώστου Αγίου». Θα γίνει το θαύμα που επιθυμεί;

Σε χιουμοριστικούς τόνους μαύρης κωμωδίας κινείται το ντεμπούτο του νεαρού μαροκινού σκηνοθέτη Αλαά Εντίν Αλτζέμ. Με έντονες επιρροές από το σινεμά του Άκι Καουρισμάκι, αλλά ρίχνοντας και κρυφές ματιές στο σύμπαν του «Fargo» (1996) των αδελφών Κοέν, τούτος ο «Άγνωστος Άγιος» περιστρέφεται με έναν σαρκαστικό τόνο γύρω από θέματα Πίστης, αφοσίωσης και ειλικρίνειας. Περιέχει μία έξυπνη βασική σεναριακή ιδέα, καθώς και μία εναρκτήρια σεκάνς που δημιουργεί προσδοκίες, πλην όμως, όπως πολλές φορές έχουμε δει να συμβαίνει με ανάλογα «art-house» εγχειρήματα, αδυνατεί να μετουσιώσει τις καλές του προοπτικές σε μία ολοκληρωμένη κινηματογραφική δημιουργία.

Ένας κυνηγημένος άνδρας θάβει βιαστικά μια τσάντα στην κορυφή ενός λόφου, δημιουργώντας έναν ψευτοτάφο, έτσι ώστε να είναι βέβαιος πως ουδείς θα τολμήσει να σκάψει κάποτε εκεί. Αμέσως μετά συλλαμβάνεται, για να τον συναντήσουμε ξανά κάποια χρόνια αργότερα, όταν βγαίνει από τη φυλακή. Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος για να ξεθάψει την πολύτιμη λεία που με τόση σχολαστικότητα είχε καταφέρει να κρύψει. Προς μεγάλη του έκπληξη, αντί για τον πρόχειρο τάφο που ο ίδιος είχε φτιάξει, αντικρίζει ένα… μαυσωλείο, το οποίο έχει χτιστεί εκεί από τους ντόπιους προς τιμήν ενός… Αγνώστου Αγίου, ο οποίος (εντελώς θεωρητικά) έχει ταφεί εκεί! Ακόμη χειρότερα, στην έρημη (όπως αυτός την ήξερε, τουλάχιστον) περιοχή, έχει σχηματιστεί πλέον μία μικρή κοινότητα, η ύπαρξη της οποίας εξαρτάται από τον «θαυματουργό» Άγιο, καθώς και από το χρήμα που αφήνουν οι δεκάδες προσκυνητές του. Ο απελπισμένος πρώην φυλακόβιος, αν και άφραγκος, πιάνει δωμάτιο σε τοπική πανσιόν και αρχίζει να εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους θα μπορέσει να ξεθάψει τη γεμάτη λεφτά τσάντα που περίμενε να κάνει δική του τόσο καρτερικά.

Παράλληλα με τις απέλπιδες προσπάθειες του δόλιου ληστή (που εκλαμβάνεται από τους χωρικούς ως κάποιου είδους… επιστήμονας ο οποίος έχει έρθει να κάνει έρευνες στην περιοχή τους), ο Μαροκινός auteur στήνει μικρές υποπλοκές από την καθημερινότητα του χωριού, που όμως (άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο) αδυνατεί να εντάξει επί της ουσίας στην βασική του πλοκή, κάνοντας το φιλμ του να μοιάζει αποσπασματικό και από ένα σημείο κι έπειτα επαναλαμβανόμενο, μιας και η κεντρική ιδέα εξαντλείται μάλλον νωρίς. Το αγροτικό ζεύγος πατέρα και γιου που μάταια περιμένει την θαυματουργή βροχή, ο φαφλατάς φύλακας του μαυσωλείου που τρέφει απεριόριστη αγάπη για τον σκύλο του και κυρίως ο νεοαφιχθείς ιατρός, ο οποίος με κατάπληξη αντιλαμβάνεται πως για κάποιο λόγο μονάχα οι γυναίκες του χωριού έχουν την ανάγκη του, πλάθουν ένα offbeat μωσαϊκό χαρακτήρων που, απλά, κινούνται στον κόσμο του ελαφρώς παράδοξου.

Οι πεποιθήσεις, οι ελπίδες και οι δεισιδαιμονίες που καθοδηγούν απαξάπαντες τους φτωχούς κατοίκους της μικρής κοινότητας, αντιπαραβάλλονται με το ευαίσθητο και τόσο υποκειμενικό θέμα της Πίστης, εξετάζοντάς το με έναν καλοδεχούμενο σατιρικό τόνο (η δήθεν επιστροφή της κλεμμένης πινακίδας του μαυσωλείου, στέκει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα), πάσχουν όμως σοβαρότατα σε αφήγηση. Οι απέλπιδες προσπάθειες του καλού ληστή να ανακτήσει τα χρήματα που θα του λύσουν διά παντός το πρόβλημα της ζωής του, διατηρούν έναν σαν από comic τόνο (σημαντικό μερίδιο σε αυτό αναλογεί στον όχι και τόσο ευφυή βοηθό του στο έγκλημα), υποβαθμίζονται όμως τα μάλα από την ένθεση των υπόλοιπων επεισοδίων, τα οποία μόνο αφαιρούν από τον ρυθμό της ταινίας, αναμασώντας από νωρίς τους ίδιους προβληματισμούς περί ιερών και οσίων. Το φινάλε δεν καταφέρνει να συμβαδίσει με τον παραλογισμό που έχει προηγηθεί, ακολουθώντας εν πολλοίς το motto… «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Η αμαρτία μπορεί και να βλάπτει, ο αμαρτωλός όμως μάλλον έχει καλή καρδιά, αφού από τις «εγκληματικές» του πράξεις ενίοτε συντελούνται… θαύματα! Κι όποιος θέλει τα πιστεύει.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Μικρό, φεστιβαλικό art-house, που χάρη στο σαρκαστικό του ύφος ξεχωρίζει από τη μαυρίλα που εσχάτως κυριαρχεί στο χώρο. Θα μπορούσε ν’ αποτελέσει μια αληθινά ευχάριστη έκπληξη, δυστυχώς όμως το σενάριο «κρεμάει» από νωρίς, αποστερημένο την αρχική του σπίθα. Εύφημος μνεία στη φωτεινή φωτογραφία των άνυδρων τοπίων της μαροκινής ερήμου.


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.