του Ηλία Φραγκούλη

Είμαι ιδιαίτερα απαιτητικός με το σινεμά τρόμου, διότι είναι ένα είδος που αγαπώ πολύ. Από τις αμέτρητες παραγωγές που γυρίζονται σε ολόκληρο τον κόσμο ετησίως, ελάχιστες (μιλάμε για μονοψήφιο αριθμό, συνήθως…) μένουν στη μνήμη (μου) και αξίζουν θερμής υποστήριξης. Το «Έλα να Παίξουμε» είναι μία από αυτές!

Τον Τζέικομπ Τσέις δεν τον έχουμε ξανακούσει. Μικρομηκάς, με ένα ντεμπούτο… romantic νεανικό («The Four-Faced Liar») προ δεκαετίας (που στις ΗΠΑ βγήκε straight to DVD), ο Τσέις έκανε κάποια αίσθηση το 2017 με το «Larry», ένα πεντάλεπτο horror-άκι που κίνησε το ενδιαφέρον μεγαλύτερων παραγωγών και… εγένετο «Come Play». Το μικρού μήκους μπορείτε να το παρακολουθήσετε (και) μέσα από τη video gallery (πατώντας play πάνω δεξιά, κλασικά). Έχει για πρωταγωνιστή έναν νυχτοφύλακα σε υπαίθριο parking, ο οποίος βρίσκει στο κουτί των απολεσθέντων αντικειμένων ένα tablet, το ανοίγει, επιτόπου του εμφανίζεται ένα illustrated e-book για παιδιά με τον τίτλο «The Misunderstood Monster», κάνει το λάθος να το διαβάσει και… ας δούμε τι γίνεται στην μεγάλου μήκους ανάπτυξή του.

Εδώ πρωταγωνιστής είναι ο Όλιβερ, ένας πιτσιρικάς του δημοτικού σχολείου με συμπτώματα μη λεκτικού αυτισμού. Ανίκανος να μιλήσει σε άλλους ανθρώπους, επικοινωνεί με τη βοήθεια της τεχνολογίας, χρησιμοποιώντας κινητά ή tablets, τα οποία δημιουργούν τις ηχητικές προτάσεις που έχει στο μυαλό του. Στην χειρότερη περίπτωση, ο Όλιβερ γράφει σε χαρτί αυτό που θέλει να πει. Τυπικό παράδειγμα παιδιού – «αξιοπερίεργου» που θα πέσει και θύμα bullying από συμμαθητές του, ο Όλιβερ παραμένει κυρίως «κλεισμένος» στον εαυτό του, χαζεύοντας επεισόδια του αγαπημένου του «SpongeBob SquarePants» σε όποια οθόνη βρεθεί εύκαιρη μπροστά του. Ώσπου ένα υποκειμενικό πλάνο… πίσω από το τζάμι μιας οθόνης μας κάνει να υποψιαστούμε ότι δεν είναι και τόσο μόνος!

Το παιδικό παραμύθι του… «Παρεξηγημένου Τέρατος» Λάρι θα τον «καλέσει» να το διαβάσει μέσω του κινητού του τηλεφώνου. Ο μικρός θα τρομάξει, θα το παρατήσει, αλλά σταδιακά θα παρατηρεί παράξενα κι αφύσικα συμπτώματα στο σπίτι των (οριακά σε διάσταση) νεαρών γονιών του που δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι… ένα τέρας θέλει να γίνει φίλος με τον Όλιβερ κι ύστερα να τον τραβήξει μαζί του στην «άλλη πλευρά» του δικού του κόσμου!

Ο Τσέις δεν επιχειρεί να επανεφεύρει το είδος των ταινιών τρόμου, δεν παριστάνει τον «δημιουργό» ενός κάποιου νεωτερισμού, αλλά σίγουρα καταφέρνει να πλάσει ένα ολότελα πετυχημένο έργο ανατριχίλας και ξαφνιάσματος που διαπερνά τον θεατή και φτάνει βαθιά, μέχρι την ψυχή του, εκμεταλλευόμενος (και) την επιπλέον συγκινησιακή φόρτιση που «κρύβει» η ιστορία του. Αν «πρέπει» να παρομοιάσω το φιλμ με κάτι από το παρελθόν, σίγουρα θα πάω στο «Babadook» (2014) της Τζένιφερ Κεντ, εξαιτίας του τέρατος που βγαίνει από ένα παραμύθι για να εισβάλει στο γήινο σύμπαν μιας «troubled» οικογενειακής κατοικίας, με τη διαφορά ότι η διάθεση εδώ είναι σαφώς πιο mainstream και… με σώας τας φρένας (απ’ όπου κι αν το κοιτάξει κανείς). Ας πούμε ότι (εάν πρέπει να χρησιμοποιήσω ξανά ένα παράδειγμα) το ύφος και το στυλ της αφήγησης του Τσέις προσεγγίζει το «Σε Ακολουθεί» (2015) του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ.

Τι σχέση έχει η συγκίνηση με όλα αυτά; Το «Έλα να Παίξουμε» διαθέτει κάτι από το πνεύμα του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Είναι ένας «E.T.» (1982)… «αντεστραμμένος»! Το τέρας θέλει να γίνει φίλος με τον Όλιβερ, είναι το ίδιο μοναχικό και «ξένο» (μάλλον) σε όποιο κόσμο κι αν το τοποθετήσεις και, στην τελική, βγάζεις το συμπέρασμα ότι δεν θέλει το κακό του παιδιού. Οι δύο ήρωες ταυτίζονται. Και όσο κι αν ο στόχος του Τσέις είναι να μας τρομοκρατεί με αυτά που συμβαίνουν επί της οθόνης, στην ψυχολογία του το έργο δείχνει να προσανατολίζεται σε κάτι πιο… εσωτερικό. Ο Λάρι τείνει μία χείρα βοηθείας, σχεδόν όπως ο εξωγήινος του Σπίλμπεργκ άπλωνε τον φωτεινό δείκτη του χεριού του προς το διάστημα (ή το χέρι του Έλιοτ). Δεν αντιλαμβάνεται την τρομακτική «διαφορετικότητά» του. Για τον Λάρι «τρόμος» σημαίνει το να είσαι μόνος.

Ο Τσέις δουλεύει πάνω σε μία εξαιρετική διαχείριση χώρων και ηχητικής μπάντας, τα «jump scares» του δεν είναι ύπουλα αλλά ωφέλιμα και αναπόφευκτα, στο πλαίσιο των κανόνων μιας ταινίας τρόμου που θα σε κάνει… να κατουρηθείς στο κάθισμα του σινεμά ή να φύγεις από την αίθουσα με το μπράτσο του καθίσματός σου. Στην εξέλιξή του, όμως, το «Έλα να Παίξουμε» φανερώνει κι άλλες πτυχές που φτάνουν ν’ αγγίζουν έως και το (σύγχρονα) αλληγορικό, όταν συνειδητοποιείς το συνδυασμό της μοναξιάς με τις οθόνες των κινητών τηλεφώνων και των tablets! Παραδόξως, αν και το φιλμ περιέχει ουκ ολίγες σκηνές ανθολογίας για το genre του τρόμου (αριστούργημα η σεκάνς με το laser μέτρο και την παιδική «χλαπάτσα»), οι δραματικές του στιγμές (γεμάτες από ανελέητο σασπένς, ενίοτε) είναι εκείνες που ίσως φλερτάρουν περισσότερο με το «instant classic». Μπορεί σε τούτο το έργο να μπήκες με διάθεση να ουρλιάξεις από φόβο, όμως η ατάκα «I’ll protect you!» είναι εκείνη που θα σε στοιχειώσει για πάντα και θα σε ακολουθεί καθώς θα βγαίνεις από τον κινηματογράφο με δάκρυα στα μάτια…