του Νίκου Παλάτου

Διπλό μπελά σέρνει μαζί του ο «Sonic ο Σκαντζόχοιρος». Όχι μόνο πρόκειται για την τρίτη εκ του ελαφρώς βασανισμένου είδους που ακούει στο όνομα «οικογενειακή ταινία» και διανέμεται στις αίθουσες με απόσταση ολίγων μόλις εβδομάδων («Jumanji: Η Επόμενη Πίστα» και «Ντουλίτλ», οι άλλες δύο), αλλά επιπροσθέτως κουβαλάει την «κατάρα» που ονομάζεται… κινηματογραφική μεταφορά video game. Είναι σπανιότατες οι φορές που έχουμε δει κάτι αληθινά ψυχαγωγικό από φιλμ τα οποία ανήκουν σε κάποιο από τα δύο αυτά είδη, με το σχετικό δίδυμο στοίχημα που βάζει με το καλημέρα τούτο εδώ να μην προδιαθέτει για κάτι που μοιάζει με γκανιάν. Διότι μπορεί ο Sonic να τρέχει σαν καθαρόαιμο και να ρίχνει τη σκόνη του σε όλους όσοι τον κυνηγούν για να τον πιάσουν, η ταινία του όμως αγκομαχά σαν άλλος… Αστραχάν, σκορπώντας απορίες όσον αφορά τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να ενδιαφέρει τους άνω των δέκα ετών θεατές το εάν θα κόψει σώος και αβλαβής πρώτος το νήμα κάποτε.

Μεγαλωμένος από ένα γαμψώνυχο σε κάποιον μακρινό πλανήτη (μην τα ρωτάτε), ο Sonic για να ξεφύγει από τους κινδύνους που τον απειλούν χρησιμοποιεί ένα από τα μαγικά δαχτυλίδια που έχει στην κατοχή του και τα οποία έχουν τη δύναμη να ανοίγουν «παράθυρο» μεταφοράς για άλλα μέρη και άλλους γαλαξίες (μην τα ξαναρωτάτε). Προσγειώνεται σε ειδυλλιακό χωριό της Μοντάνα, τακτοποιείται σε ήσυχη σπηλιά, διαβάζει comics, ακούει μουσική, τρέχει πολύ όπως μπορεί άνετα να κάνει (άμα λάχει πιάνει σχεδόν μέχρι και τριακόσια μίλια την ώρα) και κάνοντας χάζι παρακολουθεί εν ώρα εργασίας τον τοπικό σερίφη, με τον οποίο εν συνεχεία πιάνει φιλίες. Όταν κατά λάθος και λόγω του τρελού του speed προκαλεί blackout σε όλες τις μεσοδυτικές Πολιτείες, ο φοβούμενος για πιθανή εξωγήινη εισβολή αμερικανικός στρατός στέλνει τον μυστήριο τρελό επιστήμονα Δρα Ρομπότνικ για να επιληφθεί του θέματος. Αυτός είναι μάστορας σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τα τεχνολογικά κόλπα, μυρίζεται την παρουσία του αθώου Sonic και βάζει σκοπό της ζωής του να τον πιάσει, καθώς αντιλαμβάνεται πως με αυτόν στο πλάι του μπορεί μέχρι και να κυριαρχήσει στον κόσμο!

Φανταστείτε τον Sonic να είναι το Road Runner και τον Δρα Ρομπότνικ το επίσης γνωστό Κογιότ, άνευ όμως των παλαβών slapstick gag που το κινούμενο σχέδιο επέτρεπε και κυρίως άνευ της πεντάλεπτης διάρκειας των περιπετειών των αγαπημένων Looney Tunes. Ο συνδυασμός animation και live action αποδεικνύεται εδώ αποτυχημένος σε ό,τι έχει να κάνει με την ψυχαγωγία του πράγματος, καθώς οποιαδήποτε σκέψη για κάτι διασκεδαστικό σαν το «Ραλφ: H Επόμενη Πίστα» (2012) πάει εκ των πραγμάτων περίπατο, εναποθέτοντας έτσι τις χιουμοριστικές ελπίδες αποκλειστικά και μόνο στα χέρια των ηθοποιών. Όπου ηθοποιοί γράψτε απλά Τζιμ Κάρεϊ, αφού ο εξαφανισμένος εδώ και χρόνια Αμερικανός κωμικός παραδόξως επιλέγει το «Sonic: Η Ταινία» για να επιστρέψει σε κάτι που του δίνει την ευκαιρία να θυμίσει κάπως τον παλιό εαυτό του της δεκαετίας του ‘90 (τον «Nτετέκτιβ Ζώων», ας πούμε). Ενδεδυμένος τη στολή και το… μουστάκι του Δρος Ρομπότνικ, επιδίδεται σε ένα αεικίνητο recital μούτας και σωματικού χιούμορ, πασπαλισμένου με χαιρέκακες ατάκες που συχνά θυμίζουν αυτοσχεδιασμό, δείχνοντας πως έχει μπει σε… ανησυχητικό βαθμό στο πετσί του ρόλου. Η συμπαθής σε γενικές γραμμές παρουσία του, όμως, υποβαθμίζεται σε τεράστιο βαθμό από την ελληνική μεταγλώττιση (άλλο βάσανο αυτό με τις «οικογενειακές ταινίες»…), αφού χάνεται κατά πολύ η ατακαδόρικη ικανότητά του.

Η αλληλουχία «σπιντάτων» σεκάνς θαρρεί κανείς πως δεν εξυπηρετεί τίποτε άλλο από το να έρθει η στιγμή της τελικής κλιμάκωσης στο Σαν Φρανσίσκο (όπως το ξεκίνημα έχει προϊδεάσει, άλλωστε), εκεί όπου ο Sonic θα πρέπει να βρει το πουγκί με τα μαγικά του δαχτυλίδια ώστε να μην πέσουν στα χέρια του «εχθρού» και συντελεστούν διάφορες μεγάλες καταστροφές. Η παράλληλη ιστορία του καλόκαρδου αστυνομικού που τον έχει πάρει υπό την προστασία του και ο οποίος θεωρεί πως ο τόπος της Μοντάνα δεν τον χωρά, ονειρευόμενος μεγάλη καριέρα στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις, υπάρχει σε μια α λα Disney φάση με διαφυλετικούς έρωτες και «αχ, τι όμορφα που είναι εδώ στο χωριό», προσφέροντας αμέτρητα χασμουρητά σαν υποπλοκή. Όταν, βέβαια, αρχίζει να τρέχει ο φασαριόζος και πολυλογάς μπλε σκαντζόχοιρος, κάπου εκτιμάς καλύτερα την υπνηλία τού άνωθεν subplot, δύσκολο όμως να έχεις την πίτα ολόκληρη και τον Sonic χορτάτο.