του Ηλία Φραγκούλη

Χωρίς τον κορονοϊό, τούτο εδώ θα γινόταν σοβαρό σουξέ. Κατέληξε να βγάζει μονάχα 16.000.000 δολάρια (περίπου) από το international box-office και, αναμενόμενα, δεν προβλήθηκε ποτέ στους ελληνικούς κινηματογράφους (αν και ήταν διαθέσιμο από την εταιρεία διανομής που έχει τα δικαιώματα των τίτλων της Universal, κανένα θερινό ή multiplex δεν ζήτησε να το παίξει το περασμένο καλοκαίρι, σίγουρα λόγω… άγνοιας!).

Η σεναριακή ιδέα προέρχεται από το «Freaky Friday» (1976) της Disney, το οποίο απέκτησε κι ένα remake το 2003. Και είναι τίμιο που ο original τίτλος του «Freaky» δεν κρύβει την πηγή έμπνευσής του. Φυσικά, εκεί είχαμε μια οικογενειακή κωμωδία, ενώ εδώ μιλάμε για χιουμοριστικό φιλμ τρόμου. Σατανικό ξόρκι από ανθρωποθυσίες χαμένου πολιτισμού προκαλεί ανεπιθύμητα συμπτώματα σε μια νεαρή μαθήτρια γυμνασίου κι έναν… serial killer! Οι ψυχές τους αλλάζουν σώμα και ο καταζητούμενος δεύτερος βολεύεται στο «δανεικό» του σώμα, αφού οι Αρχές δεν τον παίρνουν χαμπάρι και μπορεί να σκοτώνει ανενόχλητος, ενώ η μαθητριούλα (με το παρουσιαστικό του, πλέον) καταδιώκεται ανελέητα για τους φόνους που έχει διαπράξει εκείνος! Και κάτι ακόμη χειρότερο γι’ αυτήν; Αν δεν καταφέρει να «λύσει» το ξόρκι εντός 24^ων ωρών, αυτή η άκυρη «ανταλλαγή» σωμάτων θα είναι μόνιμη. Κι έτσι θα ζει για πάντα μέσα στο σώμα ενός μεσήλικα serial killer.

Η εισαγωγική σεκάνς στην έπαυλη, με το ασταμάτητο μακελειό, είναι χάρμα οφθαλμών για τους horror-άδες (το μπουκάλι στο λαιμό και η ρακέτα γάμησαν!) και σε κάνει να περιμένεις κάτι που θα μείνει στο είδος του. Παραμένει πολύ διασκεδαστικό στο σύνολο της διάρκειάς του, αλλά κατεβάζει τον πήχη σταδιακά. Τουλάχιστον, σέβεται το αιματηρό στοιχείο των νεανικών slasher (και είναι R rated, ευτυχώς), μα η κωμωδία υπερτερεί στην τελική, κάτι που εκμεταλλεύεται λειτουργικά ο Βινς Βον. Εννοείται πως συνιστάται για βραδινό χαβαλέ στο σπίτι. Για μένα, άντεχε και στο σινεμά. Σαφώς μια περίπτωση above average, ειδικά στο πλαίσιο του genre.