του Ηλία Φραγκούλη

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι «πίνουν» και γράφονται τέτοια σενάρια στον ελληνικό κινηματογράφο! Εάν «αποκάλυπτα» εδώ την πλήρη πλοκή του «Μικρά Πράγματα που Πήγαν Λάθος», ο οποιοσδήποτε… νορμάλ άνθρωπος θα απαντούσε (σαστισμένος): «Ρε μαλάκα, δεν υπάρχει, μου κάνεις πλάκα!». Με ήρωες προκάτ σκιαγράφησης, σε πλαίσιο στερεοτυπικής, «συγκρουσιακής» ταξικής ταυτότητας, ο σεναριογράφος Χάρης Βαφειάδης αδικεί κατάφορα τον σκηνοθέτη εαυτό του σε τούτο το ντεμπούτο χαοτικής απιθανότητας και ασημαντότητας, που στην εξέλιξη της ιστορίας του πραγματικά εξοργίζει.

Ο Παύλος είναι ο πλούσιος που κρύβει από την οικογένειά του το γεγονός πως έχει χάσει τη δουλειά του (φάση αντιγραφής του καταστασιακού από το αριστουργηματικό «Ελεύθερος Ωραρίου» του Λοράν Καντέ), η ανικανοποίητη σύζυγος πίνει και μεθά παίζοντας… Σούμπερτ στο πιάνο και ο ανήλικος γιος τους αγαπά τη Μάφιν τη σκυλίτσα του… μάλλον περισσότερο κι απ’ τους γονείς του. Όταν εκείνη (κατά λάθος) πατάει με το αυτοκίνητό της την Μάφιν, βγαίνοντας από το garage της οικίας τους, ο Παύλος ξεκινά έναν κανονικό μαραθώνιο για να βρει πανομοιότυπο τετράποδο το οποίο θα αντικαταστήσει το θύμα.

Enter Φάνης. Κακομοίρης που ντύνεται… αρχαίος Έλληνας μονομάχος για να εισπράξει κάνα-δυο ευρώ από τουρίστες που φωτογραφίζονται μαζί του (κοινώς άνεργος), χωρισμένος, με έφηβη κόρη και κάτοχο σκυλίτσας που αγαπά από μικρό παιδί, ίσως έχει την απάντηση που ζητά εναγωνίως ο Παύλος. Κάθεστε; Ο Φάνης τυγχάνει και ο πρώτος νικητής διάσημου reality τηλεπαιχνιδιού από το παρελθόν, ενώ σήμερα συνομιλεί με τον Κύριο στα όνειρά του! Τον Ιησού, ο οποίος του δίνει και νούμερα για να κερδίσει εκατομμύρια σε τυχερό παιχνίδι!

Κανονικά, εδώ θα έπρεπε να κλείσω το κείμενο με το γνωστό «δεν περιγράφω άλλο», όμως, οφείλει κανείς να δει τα «Μικρά Πράγματα», ώστε να πιστέψει ότι εγκρίθηκαν χρηματοδότησης σεναριακώς και κατόπιν γυρίστηκαν κανονικότατα! Εξίσου σοκαριστική, βέβαια, είναι η παρουσία καμιάς δεκαριάς συναδέλφων του Βαφειάδη σε cameos, κάτι που μάλλον εξηγεί τις… πέντε υποψηφιότητες της ταινίας στα φετινά Ίρις (μεταξύ των οποίων και για καλύτερο σενάριο, αλίμονο)!

Υπάρχουν ολόκληρες σκηνές που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται ως παραδείγματα… προς αποφυγήν σε εργαστήρια σεναριακής γραφής (όπως ο διάλογος του Παύλου στο δείπνο με τη συμμαθήτριά του), όμως, ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω τούτη την τοποθέτηση του δημιουργού: «Οι δύο πρωταγωνιστές, αντίθετοι και συμπληρωματικοί μεταξύ τους, μοιάζουν σαν αγελάδες που πλέουν άσκοπα, σε μια ανοίκεια θάλασσα. Στο περιθώριο αυτών, η ελληνική κοινωνία όπως αποκαλύπτεται τα πρόσφατα χρόνια και η ατέρμονη μετάβασή της σε μια μορφή απροσδιόριστη. Παρ’ ότι το κοινωνικό στοιχείο είναι δυναμικά παρόν, η υπαρξιακή προέκταση της ιστορίας είναι και η βάση της. Οι ήρωες τελικά συγκλίνουν, αναζητούν το νόημα της ζωής και υφίστανται συνεχείς εσωτερικές διακυμάνσεις. Το χιούμορ έχει καταλυτικό ρόλο, καταπραΰνοντας τον πικρόχολο δραματικό κόσμο των πράξεων τους. Το ερώτημα που φωτίζει δραματικά την ιστορία στέκεται εκεί, αμείλικτο και αναπάντητο: έτσι είναι ή έτσι νομίζουμε;»!

Αρκεί. Νομίζω.