του Νίκου Παλάτου

Ό,τι πιο αλλοπρόσαλλο έχω δει σε animated ταινία εδώ και πολλά χρόνια είναι τούτος «Ο Δελφινομικρούλης». Ενώ η υπόθεσή του μοιάζει αρχικά σαν ένας χαρωπός συνδυασμός του «Μόγλη» με τον «Ταρζάν», όπου η άγρια ζούγκλα έχει αντικατασταθεί από τα βάθη των ωκεανών, σταδιακά το φιλμ αποκτά έναν ιδιαίτερα σκοτεινό τόνο που διόλου συμβαδίζει με το κοινό προσχολικής ηλικίας στο οποίο απευθύνεται (αποκλειστικά). Το ακόμα χειρότερο είναι πως όσα διαδραματίζονται από ένα σημείο κι έπειτα στέκουν ακατανόητα ως πλοκή ακόμα και για έναν ενήλικα, πόσω μάλλον για ένα πεντάχρονο το οποίο θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να μην καταλαβαίνει τίποτα από τον σεναριακό αχταρμά που τούτη η… ιρανοτουρκική (!) παραγωγή επιφυλάσσει.

Ξεπερνώντας τον σκόπελο της επιβίωσης ενός μωρού στον βυθό της θάλασσας με το ουρανοκατέβατο εύρημα (;) της αμφίβιας φύσης του, άπαξ της γρήγορης ενηλικίωσής του και της απόφασης ν’ αφήσει προς στιγμήν τον καλό δελφινοσωτήρα του (ονόματι Χιονούλη!), καθώς και τα υπόλοιπα πλάσματα του υδάτινου κόσμου που τον μεγάλωσαν, γυρεύοντας την επανασύνδεσή του με την πραγματική του οικογένεια, ο «Δελφινομικρούλης» αρχίζει και χώνει αβέρτα υποπλοκές που δεν κολλάνε μεταξύ τους ούτε με όλες τις βενζινόκολλες του κόσμου. Ένα αεροπορικό δυστύχημα αλά… «Lost», ένα ξεχασμένο νησί με κάτι μυστήριες πειρατίνες, ένας καλοκάγαθος ψαράς και κάτι επιστήμονες που πειραματίζονταν με τα νερά της θάλασσας, με κάποιο τρόπο αποτελούν τη λύση του μυστηρίου της ταυτότητας του κεντρικού ήρωα, ο οποίος πότε στη στεριά και πότε στη θάλασσα αναζητά εναγωνίως τη μαμά του. Κι αν στην πρώτη οι άνθρωποι που συναντά δεν είναι απαραιτήτως άξιοι εμπιστοσύνης, στη δεύτερη υπάρχει ένα… κακιασμένο χταπόδι ορκισμένο να του κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη!

Είναι η σταδιακή μετάλλαξη του οργισμένου χταποδιού σε κάτι σαν… Κράκεν που δίνει στο φιλμ έναν σκιαχτικό τόνο, ο οποίος ούτως ή άλλως έχει εισέλθει από νωρίς στο στόρι. Η σκουρόχρωμη παλέτα της στεριάς (όπου το συντριπτικό μέρος της διάρκειας του φιλμ λαμβάνει χώρα) ουδεμία σχέση δύναται να έχει με τα παιχνίδια, τη χαρά και τη ζωντάνια της θάλασσας, το δε χιούμορ απουσιάζει ολοκληρωτικά, με άπαντες τους χαρακτήρες να εμφανίζονται είτε υπέρμετρα σοβαροί είτε μονίμως φοβισμένοι. Το κινούμενο σχέδιο ούτε που φτάνει τη βάση, με μουσική και πρόσωπα να παραπέμπουν σε αποτυχημένη απόπειρα δημιουργίας κλίματος ενός δήθεν Oriental παραμυθιού.

Το μόνιμο σε τούτο το genre μήνυμα περί αιώνιας φιλίας και οικογένειας ασφαλώς και ξεπροβάλλει στον «Δελφινομικρούλη», ενισχυμένο με μία περισπούδαστη οικολογική προσέγγιση, η οποία ως σύλληψη, εκτέλεση και δέσιμο με την περιπέτεια του μικρού αγοριού ανήκει στην κατηγορία… «του (Ιρανού) γιατρού»! Αεροπλάνα, βάρκες, μάγισσες και ψαράδες συγκλίνουν σε μία τελική θαλάσσια αναμέτρηση που μέχρι και κλάματα μπορεί να φέρει. Στους μεγάλους από αγανάκτηση, στου μικρούς από φόβο.