του Νίκου Παλάτου

«Η Κόρη του Μπαμπά» πάσχει από τη συνήθη ασθένεια του σύγχρονου φεστιβαλικού κινηματογράφου. Ποντάρει σε οτιδήποτε άλλο εκτός από την πλοκή και την αληθινή εξέλιξη ιστορίας και χαρακτήρων, καταλήγοντας σ’ ένα αποτέλεσμα που αν και κακό δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις, δεν διαθέτει ουδεμία στόχευση. Παραμένοντας άνευρο καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκειά του, αδυνατεί να κοιτάξει στα μάτια έστω κι έναν από τους προβληματισμούς που ανοίγει, ενίοτε καταφεύγοντας σε κόλπα μαγικού ρεαλισμού, σε μια απέλπιδα προσπάθεια ν’ αποκτήσει κάτι το γοητευτικό.

Το ξεκίνημα κάθε άλλο παρά για κάτι ανώφελο προδιαθέτει, αφού μέσω μιας θαυμάσιας, βουβής πεντάλεπτης σεκάνς αλά «Ψηλά στον Ουρανό» (2009) παρακολουθούμε την περιπετειώδη γνωριμία των νεαρών Ετιέν και Βαλερί, τον κεραυνοβόλο τους έρωτα και τη γέννηση της κόρης τους, μέχρι την απροειδοποίητη, όσο και αναπάντεχη φυγή της μακριά τους. Αναλαμβάνοντας ολομόναχος την ανατροφή της μικρής Ροζά, ο στοργικός μπαμπάς αναπτύσσει μαζί της δεσμό που ξεφεύγει από τα στεγανά της πατρικής φροντίδας, μοιάζοντας περισσότερο να διατηρεί μαζί της φιλική σχέση συγκατοίκησης (βοηθά σ’ αυτό και η φιγούρα του Ναουέλ Πέρες Μπισκαγιάρ, ο οποίος αν και πλησιάζει τα σαράντα δείχνει σχεδόν συνομήλικος της «κόρης του», Σελέστ Μπρινκέλ!). Το επικείμενο κάλεσμα σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του μακρινού Μετς, φέρνει τον Ετιέν προ μίας κατάστασης που του μοιάζει δύσκολη να διαχειριστεί, την δε Ροζά σε σταυροδρόμι καθοριστικών αποφάσεων για το μέλλον της.

Αν όλα αυτά θυμίζουν ένα τυπικό όσο και ουσιαστικό μοτίβο ταινίας ενηλικίωσης, άλλο τόσο η συνθήκη αυτή… δεν ισχύει στην «Κόρη του Μπαμπά». Ο Εργουάν Λε Ντικ δίνει στο φιλμ του μια διάσταση «έπους» της καθημερινότητας (ο φίλος της Ροζά, άλλωστε, γράφει σχετικό… ποίημα), αντικαθιστώντας την αφήγηση με τεχνάσματα τα οποία δεν μπορούν από μόνα τους να σύρουν το ενενηντάλεπτο «κάρο» της διάρκειας. Τούτα έχουν να κάνουν (κυρίως) με τις παιχνιδιάρικες λήψεις της κάμερας και με το πομπώδες μουσικό score που παίζει συχνά και διόλου διακριτικά στην ηχητική μπάντα, διανθίζοντας το εύρος των «trick» με μία εντελώς αταίριαστη νότα (σε σχέση με το όλο κλίμα της ταινίας) σουρεαλιστικού χιούμορ, το οποίο θα κόλλαγε μέχρι και σε ταινία των αδελφών Μαρξ, όχι όμως σε τέτοιου ύφους δραμεντί σχέσεων (η σκηνή με την αποβίβαση των παικτών της ποδοσφαιρικής ομάδας από ΙΧ αυτοκίνητο στέκει σαν αντιστροφή της πλέον κλασικής από το «Μια Νύχτα στην Όπερα»).

Το τυχαίο σημάδι ζωής της Βαλερί μέσω τηλεοπτικού δέκτη και… Πορτογαλίας ενισχύει το σεναριακό μπέρδεμα του Γάλλου auteur, αφού αυτό που από το trailer της ταινίας αφήνεται να εννοηθεί πως παίζει καθοριστικό ρόλο στο στόρι έρχεται ως εξέλιξη στο… τελευταίο ημίωρο (το λες μέχρι και #spoiler, δηλαδή)! Με ένα καταστασιακό που φέρνει βόλτες γύρω από τον εαυτό του κι ένα τελικό χαρτί «ανατροπής» που οδηγεί στο πουθενά των προηγούμενα διαδραματισθέντων, «Η Κόρη του Μπαμπά» (πλην της προαναφερθείσας εναρκτήριας σκηνής) μόνο για την εκφραστικότητα και την άνεση της νεαρής Σελέστ Μπρινκέλ μπορεί στ’ αλήθεια να υπερηφανεύεται. Κάποιες από τις σκηνές που μοιράζεται με τον «πατέρα της» είναι χαριτωμένες (σε επίπεδο ζωντάνιας και διαλόγων), όμως, η έλλειψη δομής, καθώς και η αναποφασιστικότητα ως προς το ύφος, στην τελική χαρακτηρίζουν το φιλμ ως ανούσιο μέσα στην ιδιορρυθμία του.