FreeCinema

Follow us
13.1114:00

Θεσσαλονίκη 56: This is a silent interruption.


Διεθνές διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σημαίνει ταυτόχρονα και ότι δύο ελληνικές ταινίες συναγωνίζονται μαζί με τους διεθνείς… αντιπάλους τους για τα μεγάλα βραβεία. Ποιες είναι οι ελπιδοφόρες ελληνόφωνες φετινές συμμετοχές και πώς αξιολογούνται, τελικά, μετά από τις πανελλήνιες πρεμιέρες τους;

Παραδοσιακά, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει κρατημένες δύο θέσεις στο διαγωνιστικό του πρόγραμμα για ελληνικές συμμετοχές, οι οποίες, όπως και τα υπόλοιπα φιλμ του line-up, αποτελούν τις πρώτες ή τις δεύτερες ταινίες των σκηνοθετών τους. Φέτος, και οι δύο ταινίες που κατάφεραν να εισχωρήσουν στο πιο ανταγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ, φιλοδοξώντας να κλέψουν τις εντυπώσεις και, ιδεατά, ένα βραβείο, παρουσιάζονται με αγγλικό, μονολεκτικό τίτλο. Από τη μια πλευρά το σαφώς πιο πειραματικό σε φόρμα και αφήγηση «Interruption» του Γιώργου Ζώη και, από την άλλη, το πιο συμβατικό αλλά καθαρά επικεντρωμένο στην κεντρική του πρωταγωνίστρια, «Silent» του Γιώργου Γκικαπέππα, δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο μεταξύ τους, καθώς ακολουθούν σαφώς αλλιώτικο σκηνοθετικό ύφος αλλά και ανάπτυξη, όμως, παραδόξως, και τα δύο βρίσκουν κοινό τόπο προσπαθώντας να εξερευνήσουν μια νεολαία σε κρίση, όχι τόσο πια οικονομική αλλά πλέον καθαρά προσωπικότητας.

ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ

interruption

Αυτό που επιχειρεί να κάνει ο Γιώργος Ζώης με το «Interruption» είναι και τολμηρό και αιχμηρό αλλά και, σε μεγάλο βαθμό, ασαφές. Η προσπάθεια αναγωγής τού ηθικού κώδικα μιας τραγωδίας στο σήμερα, η επέμβαση των νέων στα δρώμενα μιας σύγχρονης κοινωνίας, η εισβολή της αλληλεπίδρασης απέναντι στην παραδοσιακή πρακτική της μετάδοσης (ακόμα και όταν αυτή η ανάγνωση χαρακτηρίζεται ως ανατρεπτική) και η διαρκής προσπάθεια κατανόησης όσων συμβαίνουν εντωμεταξύ, συνθέτουν ένα φιλμ που περισσότερο θέλει να προβληματίσει παρά να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει.

Όχι ότι είναι απαραίτητο να κάνει ξεκάθαρη την agenda του, όμως αυτό που λείπει από το «Interruption» είναι η αιτία (ή έστω η αφορμή) για όλα όσα γίνονται, ακόμα και αν υποθέσει κανείς ότι αυτή τοποθετείται γενικά στις κρίσιμες συνθήκες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Αυτό που δεν λείπει είναι μια καλή αίσθηση του ρυθμού (που σε κάνει να συγχωρείς μερικές άβολες στιχομυθίες που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο φτιαχτό και το αμήχανα φυσικό), η δημιουργία της κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας, η χρήση της αμφισημίας και η αμφιβολία για το τι ακριβώς συμβαίνει και σε τι βαθμό αυτό αποκκλίνει από το πρόγραμμα αλλά και μια πολύ δυνατή κορύφωση που κάνει ιδανική χρήση τού «από μηχανής» Θεού και οδηγεί σε ένα οπτικό αποτέλεσμα το οποίο αποχαιρετά ταιριαστά το φιλμ… στο άγνωστο. Ας κρατήσουμε προς το παρόν την τόλμη τού οράματος αλλά και τη φιλοδοξία τού Ζώη να δημιουργήσει τη δική του αφηγηματική γλώσσα μέσα στο πλαίσιο ενός πειραματικού σινεμά που φλερτάρει με το performance.

ΒΡΟΝΤΕΡΗ ΣΙΩΠΗ

Silent 01

Σε αντίθεση με την ταινία τού Ζώη, το «Silent» του Γιώργου Γκικαπέππα παρουσιάζει εξαρχής τον προσανατολισμό του, μένοντας συνεχώς καρφωμένο πάνω στην πρωταγωνίστριά του, τη Διδώ, η οποία φαίνεται να έχει χάσει τη φωνή της, κινδυνεύοντας να έχει απωλέσει ενδεχομένως για πάντα αυτό το απαραίτητο ατού της για την οπερετική της καριέρα. Χωρισμένο σε κεφάλαια με τίτλους που γυρίζουν γύρω από τη ζωή ενός… πουλιού («Το Κλουβί», «Το Κλαδί», «Τα Φτερά», «Το Δέντρο», «Η Πτήση» κοκ) και εμφανώς δομημένο ως δράμα δωματίου, το «Silent» αποτελείται από μια σειρά κλιμακούμενων ενδοοικογενειακών συγκρούσεων που τελικά οδηγούν στην αναμέτρηση με τον ίδιο τον εαυτό της Διδούς, πρόθυμο να εξερευνήσει την κρίση πανικού και ταυτότητας που βιώνει η ηρωίδα του επιστρέφοντας στο σπίτι της και, μαζί, στο παρελθόν που ήθελε και είχε καταφέρει να αφήσει πίσω.

Η Κίκα Γεωργίου στον κεντρικό ρόλο (στην εκ νέου συνεργασία της με τον σκηνοθέτη μετά από την πολύ αγαπητή στο κοινό του Φεστιβάλ «Πόλη των Παιδιών») αξιοποιεί πλήρως τις εμφανισιακές ομοιότητες με τη… Μαρία Κάλλας και παραδίδει μία εξαιρετικά έντονη και εσωτερική ερμηνεία, όσο γύρω της οι υπόλοιποι επιδίδονται σε έντονους μονολόγους και υπερβολικές αντιδράσεις. Όσο η ταινία αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπό της, φανερώνεται ότι το εύρος της δεν είναι και τόσο πλατύ, όμως είναι εξαιρετικά ευχάριστο το γεγονός ότι παραμένει ένα φιλμ που θέλει να αφηγηθεί μια απλή προσωπική ιστορία, ακόμα κι αν χρειάζεται να καταφύγει σε έντονες φωνές για να δείξει ακόμα περισσότερο την απομόνωση της ηρωίδας της. Δεν είναι υπερβολή να θεωρηθεί η Κίκα Γεωργίου πιθανή νικήτρια ενός βραβείου ερμηνείας, αν και αυτή είναι μια κουβέντα που θα κάνουμε περισσότερο εκτενώς στην επόμενη ανταπόκριση από το Φεστιβάλ.

Το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώνεται την Κυριακή 15 Νοεμβρίου. Το FREE CINEMA βρίσκεται εκεί για να μεταφέρει όλα τα νέα, όλες τις κινηματογραφικές εκπλήξεις ή… απογοητεύσεις και, φυσικά, όλα τα παραλειπόμενα.

POSTER_56_TIFF