του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Όποιος γκρίνιαζε για έλλειψη λάμψης στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με τη χθεσινή πανελλήνια πρεμιέρα του «Chevalier» στο Ολύμπιον θα έλαβε σίγουρα την περισσή δόση εγχώριου glamour που αποζητούσε. Σύσσωμο (σχεδόν, με μοναδική απουσία εκείνη του Μάκη Παπαδημητρίου) το καστ της ταινίας έδωσε το «παρών» στην εκδήλωση, με την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη να χάνει μεν την έναρξη του φιλμ αλλά να παρουσιάζεται στο τέλος, μπροστά στο εμφανώς ευχαριστημένο από την ταινία κοινό της πόλης, για να απαντήσει στις ερωτήσεις του και να λάβει το δικό της… δαχτυλίδι Chevalier της επιτυχίας. Γιατί το φιλμ είναι, όντως, μια εύστοχη γυναικεία ματιά στην ανδρική ψυχολογία, ένα καυστικό, φαρσικό θέαμα που συνδυάζει δημιουργικά την ευρηματική πένα του Ευθύμη Φιλίππου με το παρατηρητικό βλέμμα της Τσαγγάρη και μια εύθυμη ξενάγηση σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο όπου στόχος είναι η ανάδειξη του καλύτερου γενικότερα, ό,τι κι αν το ορίζει αυτό (η οποία είναι ακριβώς και η ουσία της ταινίας).

Και είναι πολύ ενθαρρυντικό και ελπιδοφόρο να βλέπει κανείς τη σταδιακή δημιουργία ενός κινηματογραφικού σύμπαντος, όπου η σκηνοθέτις αρέσκεται να δοκιμάζει νέα πράγματα ενόσω μένει πιστή στις αρχές της, καθώς ανοίγει τις πόρτες της δημιουργίας της σε ένα ευρύτερο κοινό χωρίς να «φθηναίνει» τις ευαισθησίες της. Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη εμφανίζεται στο «Chevalier» έτοιμη να συστηθεί σε ένα μεγαλύτερο κομμάτι των θεατών και να αποδείξει πως η αρχή του «Greek Weird Wave» ήταν απλά η αφετηρία αλλά όχι ο περιορισμός της καλλιτεχνικής της διαδρομής. Εξάλλου, από την αρχή μέχρι το τέλος, το φιλμ παραμένει ένα δικό της, προσωπικό όραμα, παρά τις σειρήνες τού αναγνωρίσιμου καστ και, κυρίως, της παρουσίας του Σάκη Ρουβά (ο οποίος στέκεται αξιοπρεπώς δίπλα στους Γιώργο Κέντρο, Πάνο Κορώνη, Βαγγέλη – ο άρχοντας του χειροκροτήματος στο Ολύμπιον – Μουρίκη, Μάκη Παπαδημητρίου και Γιώργο Πυρπασόπουλο).

Γι’ αυτό ήταν και τρομερό λάθος το στήσιμο όλης της εκδήλωσης γύρω από το πρόσωπο του δημιουργικά ανήσυχου Ρουβά, υποτιμώντας τόσο την ίδια τη σκηνοθέτιδα αλλά και το υπόλοιπο καστ της ταινίας. Η δε παρουσία μπράβων μπροστά από την είσοδο του κινηματογράφου (οι οποίοι, μάλιστα, ενημέρωναν το αποκλεισμένο έξω από το σινεμά κοινό για το ενδεχόμενο σωματικού ελέγχου κατά την είσοδο!) όξυνε τα πνεύματα, καθώς αλλοίωσε την εικόνα του Φεστιβάλ και εξόργισε μερίδα θεατών που είχε έρθει για την ταινία και όχι για το τηλεοπτικό… τζέρτζελο. Είναι κατανοητό το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να θέλει να προσελκύσει τα φώτα του ενδιαφέροντος (πρέπει να επιβιώσει και οικονομικά, ας είμαστε ρεαλιστές) και είναι και τιμητικό παράλληλα να επιλέγεται ο θεσμός για την πανελλήνια πρεμιέρα μιας ταινίας διεθνών πλέον επιτυχιών (ειδικά σε μία πόλη που δεν έχει συνηθίσει σε τέτοιες φιλοφρονήσεις), όμως υπάρχει η αίσθηση ότι οργανωτικά κάτι δεν πήγε ή, τουλάχιστον, δεν συνδυάστηκε καλά. Γιατί ναι μεν η αίθουσα ήταν διαθέσιμη για όλο το κοινό, χωρίς πληθώρα κρατημένων θέσεων για τους συνήθεις δημοσιοσχετίστικους σκοπούς (πολύ σωστή εδώ η κίνηση του Φεστιβάλ), όμως η γενική ταλαιπωρία έστρεψε (αρχικά, έστω) το επίκεντρο της προσοχής σε λάθος κατεύθυνση. Ευτυχώς, στους τίτλους τέλους του «Chevalier», υπό τους ήχους της «Αναζήτησης (Never Find It)» των S.W.I.M., οι όποιες εντάσεις ήδη ανήκαν (στην πλειοψηφία τους) στο παρελθόν.

Φωτογραφίες πρεμιέρας: MotionTeam

ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Τι σχέση έχει η Σεχραζάτ με την πολιτική κρίση που έζησε η Πορτογαλία το 2013 (και εξακολουθεί να βιώνει ολόκληρη η Ευρώπη); Απόλυτη, απαντά ο Μιγκέλ Γκόμες του «Χαμένος Παράδεισος», ο οποίος επιστρέφει στον κινηματογράφο με τις εξάωρες, επικές (και σε διάρκεια και σε εύρος θεματικών) «Χίλιες και μία Νύχτες» του, για να ρίξει μία έντονα φορτισμένη ματιά στην κοινωνική κρίση που βιώνει (και) η χώρα του, να ακούσει τους ανθρώπους που βγήκαν ζημιωμένοι από απάνθρωπες πολιτικές και σκοπιμότητες και να τα ντύσει όλα αυτά με έναν μυθολογικό αέρα που φέρνει προς… Μπουνιουέλ αλλά παραμένει επικεντρωμένος στο τώρα και, με ερωτηματικό, στο αύριο. Χωρισμένες σε τρία μέρη, το καθένα από τα οποία μοιράζεται με τη σειρά του σε επιμέρους κεφάλαια, οι «Νύχτες» του Γκόμες παρακολουθούν τους τρεις απεσταλμένους των δανειστών ως εμπόρους με… στυτική δυσλειτουργία πάνω σε καμήλες, ακολουθούν τη δίκη ενός κόκορα επειδή φώναζε τη λάθος ώρα, παρακολουθούν τα δάκρυα μιας δικαστίνας σε δίκη που μπλέκει τελικά μια ολόκληρη κοινωνία, βιώνουν την αλληλουχία των ιδιοκτητών ενός σκύλου σε ένα συγκρότημα εργατικών κατοικιών, ρίχνουν μια ματιά στους διαγωνιζόμενους ενός αγώνα κελαηδίσματος σπίνων και ντύνουν τις ακόμα περισσότερες αφηγήσεις τους με… τζίνι του αέρα, μάγους που υπόσχονται φίλτρα για μαγικές λύσεις, ζώα που έρχονται να δώσουν απλά μια κατάθεση στο δικαστήριο και μπόλικη ειρωνεία πίσω από τις μεταμφιεσμένες αλήθειες. Απαιτητικό, εξαντλητικό αλλά, τελικά, και απόλυτα αποκαλυπτικό, το φιλμ (ή μήπως καλύτερα, τα φιλμ) είναι ο ορισμός της ταινίας που βρίσκει τη θέση της μέσα σε ένα Φεστιβάλ για να προσφέρει τροφή για σκέψη και προβληματισμό και να σπρώξει την κινηματογραφική δημιουργία σε ανεξερεύνητες, παρθένες περιοχές. Ακόμα κι αν αποτελεί την πρόταση του Φεστιβάλ με – μετρημένα – τις περισσότερες αποχωρήσεις από την αίθουσα προβολής!

Η ΑΠΟΘΗΚΗ 1 ΘΑ ΖΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, η καλύτερη είδηση ήταν οι λεπτομέρειες της επαναλειτουργίας των σινεμά της Αποθήκης 1 του λιμανιού, η οποία στεγάζει τις αίθουσες ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ και ΤΖΟΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ του Φεστιβάλ, και μετά τη λήξη του δεκαημέρου. Συγκεκριμένα, η πρώτη αίθουσα θα λειτουργήσει ως ο νέος χώρος φιλοξενίας της Ταινιοθήκης της πόλης, η οποία βρίσκει, επιτέλους, μια μόνιμη στέγη που τιμά την οπτική της και το ενδιαφέρον το οποίο έχει επιδείξει ο κόσμος (η Ταινιοθήκη αριθμεί ήδη περί τα 4.000 μέλη), ενώ η δεύτερη αίθουσα θα παραμείνει χώρος προβολής καινούργιων ταινιών, συμπληρώνοντας το Ολύμπιον και τον Παύλο Ζάννα στο – περισσότερο ανεξάρτητου προσανατολισμού – πρόγραμμά τους. Η έναρξη αναμένεται στις 21 Νοεμβρίου με τα «45 Χρόνια» του Άντριου Χέι και τον «Γατόπαρδο» του Βισκόντι. Να ένα στοίχημα που θα χαρώ πολύ να πετύχει.

Το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώνεται την Κυριακή 15 Νοεμβρίου. Το FREE CINEMA βρίσκεται εκεί για να μεταφέρει όλα τα νέα, όλες τις κινηματογραφικές εκπλήξεις ή… απογοητεύσεις και, φυσικά, όλα τα παραλειπόμενα.