του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Τα τελευταία χρόνια, η τελετή έναρξης της Θεσσαλονίκης περιορίζεται σε ένα συμπαθές αλλά μάλλον παλαιομοδίτικο μουσικοχορευτικό θέαμα, έναν σύντομο αλλά περιεκτικό και υπόγεια παθιασμένο λόγο από τον Δημήτρη Εϊπίδη, έναν – προαιρετικό – χαιρετισμό από τον δήμαρχο της πόλης, Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος φέτος δήλωσε «απών», και έναν λόγο γεμάτο υποσχέσεις σε επανάληψη από τον αρμόδιο πολιτικό φορέα, συνήθως μέσω αντιπροσώπου.

Έτσι και φέτος, δίχως ανατροπές, η φετινή λιτή τελετή (υπό την παρουσίαση του ηθοποιού Αντίνοου Αλμπάνη) ανέτρεξε στις αρχές του – βωβού – κινηματογράφου με ένα διασκεδαστικό (αλλά και αρκετά ανάλαφρο για να κρατήσει επαρκώς το ενδιαφέρον) slapstick sketch, κήρυξε την επίσημη έναρξη της διοργάνωσης μέσα από έναν περιεκτικό λόγο από τον Δημήτρη Εϊπίδη, ο οποίος έδωσε (και πάλι) έμφαση στην εστίαση του προγραμματισμού στον ανεξάρτητο, παγκόσμιο κινηματογράφο και για ακόμη μια φορά υπήρξε αφορμή για ειρωνικά σχόλια και μειδιάματα, ευτυχώς περιορισμένης έκτασης, όταν άρχισαν να ακούγονται οι κλασικές γενικότητες σχετικά με την προβολή της πόλης, του σινεμά και της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής μέσω του Φεστιβάλ, όχι φυσικά από τον υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού Αριστείδη Μπαλτά αλλά μέσω της αντιπροσώπου του γιατί ο ίδιος «είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις που δεν του επέτρεπαν να παρευρεθεί μαζί μας».

Φυσικά, έπεσαν ξανά υποσχέσεις για την επιβολή της εφαρμογής του νόμου για την επένδυση, εκείνο το… ανείσπρακτο μέρος των εσόδων των τηλεοπτικών καναλιών προς ελληνικές παραγωγές, εννοείται πως δόθηκε έμφαση και στις δυσχέρειες της κρίσης και τις δυσκολίες στη δημιουργία των ελληνικών ταινιών, αναμενόμενα έγινε αναφορά στις «διεθνείς επιτυχίες» του ελληνικού σινεμά, όμως, στην τελική, δεν ειπώθηκε τίποτα καινούργιο παρά ένα αναμάσημα θέσεων και προτάσεων που καταντούν… υπερκομματικές μέσα στην άγνοιά τους.

Τι αξίζει να κρατήσουμε από όλο αυτό; Την ανακοίνωση ότι η Αποθήκη 1 του λιμανιού (οι αίθουσες Τζον Κασσαβέτης και Σταύρος Τορνές, δηλαδή) θα παραμείνουν υπό τη χρήση του Φεστιβάλ για όλον τον χρόνο, δίνοντας, επιτέλους, στη Θεσσαλονίκη επιπλέον επιλογές για προβολή ταινιών που δεν πληρούν τα κριτήρια των multiplex, τη δικαιολογημένη παρουσία στην είσοδο του Ολύμπιον δημοσιογράφων και διοικητικών εργαζόμενων της εφημερίδας Αγγελιοφόρος (καταγγέλλοντας με πανό και μια απεργιακή έκδοση τους ιδιοκτήτες της για παύση πληρωμών και κατάθεση αίτησης πτώχευσης) και το εξαιρετικό μεταφραστικό ατόπημα της διερμηνέως, η οποία μετέτρεψε τη δήλωση ταπεινότητας του σεναριογράφου της «Victoria», Άικε Σουλτς, από «I’m too young…» σε «I’m too drunk… για να μιλήσω για το παγκόσμιο σινεμά οπότε θα επικεντρωθώ απλά στην ταινία μας»! Ακούσια θαυμάσια αίσθηση του χιούμορ.

Όσον αφορά την ίδια την ταινία έναρξης, η «Victoria» του Σεμπάστιαν Σίπερ, η οποία έκανε την έκπληξη στο Φεστιβάλ του Βερολίνου πέρυσι (τρία βραβεία στην Berlinale και έξι στα Γερμανικά Βραβεία Κινηματογράφου) και συνέχισε την επιτυχημένη της πορεία έως το Φεστιβάλ του Λονδίνου πριν λίγες ημέρες, ενθουσιάζοντας κοινό και κριτικούς, ακολουθεί τη νεαρή Βικτόρια, μια Ισπανίδα μετανάστρια στο Βερολίνο, η οποία γνωρίζεται με μια παρέα νεαρών ανδρών σ’ ένα rave club και καταλήγει να περνά την πιο περιπετειώδη (ή ίσως και την τελευταία) νύχτα της ζωής της και όλα αυτά σε ένα μονοπλάνο διάρκειας 138 λεπτών, χωρίς ίχνος μοντάζ! Αναμφισβήτητα προϊόν τρομερού ενθουσιασμού, ένδειξη εξαιρετικής αίσθησης ρυθμού και τεχνικής αλλά και ταινία που θυσιάζει ορισμένες φορές την υποκριτική αρτιότητα προς τιμήν του τελικού, αδιάκοπου (#diplhs) στόχου, το φιλμ χρωστάει πολλά στη μαγνητική παρουσία της πρωταγωνίστριάς του, στην εξαιρετική φωτογραφία και τον χειρισμό της κάμερας αλλά και τη διαρκή του κίνηση που παρουσιάζει ένα Βερολίνο ζωντανό, από το βράδυ μέχρι το ξημέρωμα, και από τα υπόγεια clubs μέχρι τα κυριλέ ξενοδοχεία της Friedrichstraße. Όλο αυτό, βέβαια, απαιτεί από τον θεατή να απωλέσει σε μεγάλο βαθμό τη δυσπιστία του για να λειτουργήσει, όμως θα έχουμε τη δυνατότητα να πούμε πολύ περισσότερα για το φιλμ όταν διανεμηθεί και επίσημα στη χώρα μας (από τις εταιρείες Seven Films και Σπέντζος).

Το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιείται από την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου έως την Κυριακή 15 Νοεμβρίου. Το FREE CINEMA βρίσκεται εκεί για να μεταφέρει όλα τα νέα, όλες τις κινηματογραφικές εκπλήξεις και απογοητεύσεις και, φυσικά, όλα τα παραλειπόμενα.