Τις προάλλες πήγα να βάλω μια ταινία στο Blu-Ray. Ήμουν ήδη ενήμερος για τα «μπουκέτα» από ατάκες ανθολογίας που πετούσε ο Άδωνις στου Χατζηνικολάου, στα social γινόταν πανηγύρι. Έδειξα σθένος και δεν παρασύρθηκα. Καθώς άνοιγε η τηλεοπτική συσκευή, όμως, και πριν προλάβω να τη γυρίσω στο HDMI, πέτυχα τη Λιάνα (ξέρεις) στου Πρετεντέρη, ανάμεσα σε «πολιτικούς» διαφόρων αποχρώσεων, να κάνει ερωτήσεις για το χαμένο αεροσκάφος των μαλαισιανών αερογραμμών! Σάστισα. Και το άφησα για λίγο. Εντωμεταξύ, λάμβανα διαρκώς μηνύματα του τύπου «Μαλάκα, βάλε Χατζηνικολάου, χάνεις τρελό γέλιο»… Τα έκλεισα όλα και κάθισα να δω την ταινία που ήθελα.
Τα σκεφτόμουν αυτά καθώς μόνταρα το αποψινό CINEMaD (στις 21:00, από το MAD TV, since 1999, bitches), με το πρώτο μέρος μιας μεγάλης κουβέντας που έκανα μαζί με το Γιάννη Οικονομίδη, για «Το Μικρό Ψάρι» αλλά και την όλη του πορεία στο ελληνικό σινεμά. Σκεφτόμουν πως δεν ξέρω να κάνω τηλεόραση. Μάλλον. Χαίρομαι που εξακολουθώ να τρολάρω ολόκληρο το ντόπιο τηλεοπτικό σύμπαν, σκέφτομαι τον λάθος κόσμο καθώς κάνει zapping και πέφτει πάνω στην εκπομπή μου, διασκεδάζω στην ιδέα, φαντάζομαι πως το σοκ θα είναι πιο ισχυρό από το να πέσω εγώ πάνω στα σκατά ενός talk show.
Ο Γιάννης είναι ένας παλαβός συνομιλητής που σχεδόν διαρκώς διαφωνεί και συχνά νομίζεις πως ακούς ήρωα από ταινία του. Δε με βγάζει off. Έχει τις δικές του απόψεις κι εγώ μια άλλη οπτική. Είναι υγιές. Και, μάλλον, δίνουμε «άφεση» και οι δύο επειδή αγαπάμε πολύ το σινεμά. Σταδιακά, ολόκληρη η κουβέντα μας θα εμφανίζεται και εδώ, μέσα στις επόμενες μέρες. Είναι όσο αντιτηλεοπτική μου αρέσει μια «συνέντευξη». Γιατί είναι διάλογος.
