της Σοφίας Σταυριανίδου

Είχαμε την τύχη να βρισκόμαστε στην παγκόσμια πρεμιέρα της σειράς, η οποία πραγματοποιήθηκε στην περασμένη Berlinale τον Φλεβάρη, οπότε προβλήθηκαν τα δύο πρώτα επεισόδια. Σύσσωμο το team της σειράς ήταν παρών, μαζί και ο Τζον λε Καρέ, καταχειροκροτούμενος και υπερτιμώμενος σε αγκαζέ με τον διευθυντή Ντίτερ Κόσλικ, που μοίραζε χαμόγελα. Η πρεμιέρα ήταν πολύ ωραία, κυρίως γιατί όταν βλέπεις τέτοια πράγματα με κόσμο μοιράζεσαι την ευτυχία τού καθενός ότι βρέθηκε στον ίδιο χώρο με τους διασήμους, ότι τους απάντησε ο αμφιβληστροειδής του εκ του σύνεγγυς, ε, και μοιράζεσαι τη συνάντησή σου με μια αιωνιότητα που γίνεται αφήγηση σε φίλους και γνωστούς. Επίσης, ο κόσμος να πούμε ότι ρωτάει αφελώς ενδιαφέροντα πράματα, που προκαλούν γέλιο και στους ερωτώμενους και στο κοίνο, δίχως την εσθήτα του «ψαγμένου» που φορούν οι δημοσιογράφοι και οι επαγγελματίες. Εξ ου και μια ελαφράδα, αμεσότητα και ομορφιά στο όλο σκηνικό.

Βγάλαμε φωτογραφίες, μας τρέξανε τα σάλια με τον Χίντλστον (σόρι, Ηλία, τι να κάνω; Να μην το πω;), ο οποίος είναι πιο ωραίος από κοντά από ό,τι είναι στην οθόνη, η Σουζάνε Μπίερ βλογούσε την τύχη της με όλους τούτους εδώ μαζεμένους, αλλά ο super star ήταν άλλος. Ο Χιου Λόρι απέσπασε σφυρίγματα και το πιο μακρύ χειροκρότημα από τους συνεστιαζόμενους. Είναι ένας αληθινός, λαϊκός ήρωας βεληνεκούς Κλούνι, με την έννοια ότι έχει κάτι προσιτό και ο κόσμος νιώθεις να τον παραδέχεται, να τον αντιμετωπίζει σαν δικό του. Έκανε καλά τη δουλειά του ως Dr. House και, πλέον, ο Λόρι βρίσκεται στο πάνθεον των αγαπημένων με τη βούλα. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, γιατί ο τύπος είναι αστείος, δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά και διασκέδαζε κάθε στιγμή που ερωτούνταν ο Χίντλστον, υπονομεύοντας το πόσο αναφανδόν καρδιοκατακτητής είναι.

Στο δια ταύτα τώρα, η σειρά ξεκίνησε στο BBC στις 21 Φεβρουαρίου και στην Αμερική έκανε πρεμιέρα από το AMC στις 21 Απριλίου. Τα επεισόδια είναι έξι και οσονούπω αναμένεται να ακούσουμε και για επόμενο κύκλο, γιατί εκ των δικτύων οι σκέψεις είναι σοβαρές, λόγω της μεγάλης επιτυχίας. Το ομώνυμο βιβλίο τού Τζον λε Καρέ είναι το πρώτο του μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, γραμμένο στα 1993, και όχι από τα δυνατότερά του, ούτε από τα πολύ πετυχημένα του. Ίσως αυτό να του δίνει τη δύναμη να ξεπεράσει η σειρά τον τυπωμένο πρόγονό της και να γίνει από μόνη της αυθύπαρκτα καλή. Από τούδε μη συνεχίζετε να διαβάζετε, άπαξ και θέλετε να το δείτε. Spoiler alert, καταλαβαίνετε. To σενάριο, λοιπόν, έχει διάφορες αλλαγές και ως προς την εποχή και ως προς τα πρόσωπα – η Ολίβια Κόλμαν που ηγείται της επιχείρησης να βρεθεί ο Ρόπερ, ας πούμε, είναι άνδρας και όχι γυναίκα στο βιβλίο. Η καρδιά του πράγματος είναι αυτή, πάντως, με όλα τα παρελκόμενα (και κλισέ) του genre του κατασκοπικού θρίλερ.

Η ιστορία αρχίζει στην Αίγυπτο, όπου ο νυχτερινός μάνατζερ ενός πολυτελούς ξενοδοχείου του Καΐρου, Τζόναθαν Πάιν (Χίντλστον), γνωρίζει την όμορφη και μοιραία Αραβογαλλίδα Σόφι, η οποία του ζητά να φυλάξει κάποια επίσημα έγγραφα του εραστή της, συνεργάτη του «χειρότερου ανθρώπου στον κόσμο», Ρίτσαρντ Ρόπερ (Λόρι). Αυτή η αποκάλυψη πυροδοτεί το ενδιαφέρον τού Πάιν, γιατί τα έγγραφα διαθέτουν απόρρητα στοιχεία για εμπορία όπλων. Οι δύο γίνονται εραστές και η Σόφι, η οποία χρειάζεται να ξεφύγει από τον ιστό που μισεί και την απειλεί, βρίσκει στήριγμα στον Πάιν. Δεν προλαβαίνει, όμως, να ξεφύγει. Ωστόσο, τα στοιχεία δίνονται στη βρετανική αστυνομία από τον Πάιν.

Χρόνια μετά, ο δρόμος του θα διασταυρωθεί με του Ρόπερ και της όμορφης συζύγου του, κάπου στην Ελβετία και αρχίζει να πιέζεται από τη βρετανική κατασκοπεία να τον προσεγγίσει, να γίνει «άνθρωπός του», να εκπληρώσει το χρέος του απέναντι στη Σόφι και να στριμώξει δια παντός τον «κακό» που πουλάει θάνατο. Σε όλο αυτό, οδηγός του είναι η αστυνόμος Άντζελα Μπερ (Κόλμαν), η οποία έχει φάει πολλά χρονάκια της ζωής της να χώσει στη στενή τον Ρόπερ, χωρίς, όμως, επιτυχία. Ο Πάιν, περίεργος από τη φύση του, μπαίνει στο trip και από κει αρχίζει όλη η περιπέτειά του ως έμπιστου του Ρόπερ (με βάσει ένα πονηρό σχέδιο για να κερδίσει την εύνοιά του), έγκλειστος στο σπίτι του και δεξί του χέρι σε άγριες οικονομικές διαπραγματεύσεις. Φυσικά, όλα αυτά μοιράζονται γεωγραφικά, όπως προστάζει το είδος και ο μετρ διάσημος εκπρόσωπός του λε Καρέ, σε διάφορα σημεία του ορίζοντα: ξεκινάμε από Κάιρο, πάμε Σεν Μόριτς, Κωνσταντινούπολη, Μαγιόρκα, Λονδίνο, Μαδρίτη. Και γενικά ζάλη με τον τόπο. Ευτυχώς, δεν υπάρχει τόση ζάλη με τον χρόνο – πάλι κατά τις προσταγές τού γραφιά του, γιατί τα flashback δεν είναι πάρα πολλά, ούτε και έχεις να συνδέσεις πολλά κομμάτια τού puzzle μέσα στον χρόνο. Εμείς που δεν είμαστε σαΐνια στα κατασκοπικά ή τα διπλωματικά, και που οι χριστιανοί καταλαβαίνουμε μόνο τις «γραμμικά» ξετυλιγμένες ιστορίες, κάνουμε τον σταυρό μας που τούτο το στόρι έχει έναν πυρήνα πολύ συγκεκριμένο και σαφή.

Αυτό γίνεται, αφενός γιατί δεν υπάρχουν πολλές αφηγηματικές πίστες που ορμώνται εξ αλλότριων χρονικών ή θεματικών αφετηριών, οι οποίες κατεξοχήν περιπλέκουν τα πράγματα και δημιουργούν μια σύγχυση (στο δικό μου το κεφάλι, τουλάχιστο), και αφετέρου, γιατί εδώ υπάρχει και love story (ή sex story από όσα έχουμε δει – καλοδεχούμενο κι αυτό…) και εν αποστάσει από την παράδοση του λε Καρέ ο ήρωας φαίνεται να έχει του πουλιού του τον χαβά. Τώρα αν είναι και αισθηματίας, κοντός ψαλμός αλληλούια. Αυτό το τελευταίο, πάντως, ήταν και το επιχείρημα της Άντζελα Μπερ για να πείσει τον Πάιν να ασχοληθεί με τον Ρόπερ: «Το οφείλεις στη Σόφι», του είπε. Εμάς, πάντως, δεν μας φάνηκε ότι ο Πάιν την αγάπησε εκείνη την πρώτη του ερωμένη, τη Σόφι, ή τουλάχιστον δεν υπάρχει ο χρόνος μα ούτε και οι σεναριακές αμυχές που να πριμοδοτούν κάτι τέτοιο. Οπότε γιατί ο Πάιν να τα κάνει όλα αυτά; Περισσότερο οφείλεται η ενασχόλησή του με μια υπόθεση που δεν τον αφορά καθόλου και που ανερμάτιστα γίνεται μέρος της (όπως πολύ συχνά συμβαίνει στον Τζον λε Καρέ): είναι η περιέργεια, η ανάγκη της περιπέτειας και μια φύση δικαιοσύνης που τον διακρίνει.

Ο Τζόναθαν Πάιν άγεται από τη συγκυρία πάρα πολύ και η βούλησή του φαίνεται απόλυτα αδύναμη να τραβήξει την ιστορία προς τα μπρος. Αυτό το κάνει το πουλί του (μάλιστα, αυτό!), όταν κοιμάται με την λυγερή σύζυγο του Πάιν (σημειωτέον, αυτή η σκηνή δείχνει οπίσθια και δεν χάνεται με τί-πο-τα), κάτι που φυσικά βρωμάει μπλεξίματα, πολύ passé τύπου, όμως. Γιατί αυτό ακριβώς το γεγονός μαθαίνει η Άντζελα που τον παρακολουθεί και διαρρηγνύει τα ιμάτιά της γιατί ξέρει ότι βάζει τη ζωή τού insider της σε κίνδυνο αλλά και την ίδια της την επιχείρηση. Εκεί αυτός αρνείται να βγει από το παιχνίδι και κάνει τρέλες σαν πιόνι που δεν ξέρεις με ποιανού το μέρος είναι. Η γεωμετρία, συνεπώς, της όλης υπόθεσης κάποια στιγμή εξελίσσεται σε κυνήγι του ανυπάκουου insider που, μάλλον, κάνει κέφι τον κίνδυνο αλλά και την γκόμενα. Το γεγονός ότι φαίνεται να κάνει κέφι τον κίνδυνο τον αποψιλώνει ως δυνατό χαρακτήρα και επιπρόσθετα πάνω εκεί βασίζει και η Μπίερ το μυστήριο του ήρωά της που συνθέτει μια αρκετά νεφελώδη παρουσία και ως εκ τούτου δεν γίνεται χαρακτήρας αξιομνημόνευτος.

Ο Χίντλστον φοράει τον ρόλο θαυμάσια και η Μπίερ είναι ερωτευμένη με τα μάτια του, που τα πλησιάζει σε απόσταση ανάσας γοητεύοντας την πλάση όλη. Η Ιωάννα Παπαγεωργίου δεν έχει πειστεί για την υποκριτική του Χίντλστον και ίσως έτσι να είναι, αλλά φαίνεται πως κι η Μπίερ δεν έψαχνε ηθοποιάρα αλλά κάποιον που να ξελογιάζει τους πάντες. Και αυτός είναι ο Χίντλστον. Τίποτα καλύτερο, κανείς αρτιότερος από αυτόν. Η Μπίερ ξέρει να διαβάζει τα γοητευτικά αγόρια και να τα «πλησιάζει» βάσει της «δογματικής» παιδείας και υπηρεσίας της. Και το κάνει σε όλα τα πρόσωπα, το μοναδικό απομεινάρι σε τούτη τη σειρά μιας σκηνοθετικής τάσης που φέρει και τη δική της υπογραφή. Κατά τα λοιπά, υπάρχουν πανέμοφρα πανοραμικά πλάνα ανάλογα με το γεωγραφικό μέρος όπου βρισκόμαστε, τα οποία ταιριάζουν στο είδος αλλά… δεν είναι Μπίερ. Και θα μπορούσε, έτσι, να έχει σκηνοθετηθεί από οποιονδήποτε. Δεν θέλουμε να πούμε ότι το «The Night Manager» δεν έχει απολύτως τίποτα δικό του. Θέλουμε να πούμε ότι, απλώς, δεν βάζει κάτι δικό του στο genre. Θα μου πεις, ποσώς σε απασχολεί όταν έχει τον Χίντλστον και αυτή τη λυγερή νεαρά, την Ντεμπίκι, και τον Λόρι στον ρόλο τού κακού, και την αστυνόμο – παρωδία της Κόλμαν, και σπιταρόνες και σεξ. Σωστό κι αυτό.