της Σοφίας Σταυριανίδου

Όλο τούτο θυμίζει κάτι από το πετυχημένο «Τhe Killing» του AMC, που δεν είναι παρά η ξεπατικωτούρα του… πάλι δανέζικου, καταπληκτικού «Forbrydelsen». Πηγή πολύτιμη και κεφαλαιοφόρα η δανέζικη βιομηχανία, λοιπόν, για τους Αμερικανούς, αν και οι Δανοί ουδόλως είναι βλάκες και το προϊόν τους γνωρίζουν να το μοσχοπουλάνε. Επιπλέον, ως προς το είδος, το «Τhe Bridge» (Bron/Broen) πάλι θα δημιουργήσει συνειρμούς με το «Forbrydelsen», γιατί πρόκειται για μια έρευνα φόνων αυτήν τη φορά, με ένα νήμα μακρύ, τραχύ, με πολλές στροφές και εναλλαγές. Ωστόσο, οι καρδιές τους δεν είναι διόλου συγγενείς και ως εκ τούτου επί της ουσίας παύει δια παντός οποιαδήποτε αντιπαραβολή.

Στη νοητή γραμμή που αποτελεί σύνορο Δανίας – Σουηδίας, πάνω στη διάσημη μακριά γέφυρα που συνδέει την Κοπεγχάγη και το Μάλμε, βρίσκεται το σώμα μιας γυναίκας. Δεν είναι, όμως, μία γυναίκα αλλά… δυο, γιατί το επάνω μέρος του κορμιού ανήκει σε μια Σουηδή αξιωματούχο και το κάτω σε μια Δανέζα junkie! Η υπόθεση αφορά δυο χώρες, δύο αστυνομικές αρχές και δύο ντετέκτιβ, τον Δανό Μάρτιν και τη Σουηδή Σάγκα που ηγούνται της έρευνας. Η λεζάντα του δολοφόνου που δηλώνει και την τεκμηρίωσή του είναι «ανισότητα απέναντι στο νόμο». Τους ξεναγεί σε ένα πολύ καλά στημένο παιχνίδι φόνων και στέλνει τα μηνύματά του: ενώνει τις τελείες – αφετηρίες για να φτιάξει το οικοδόμημά του ώσπου να δώσει μια κλωτσιά και να τα κάνει όλα γης μαδιάμ στα τελευταία δύο επεισόδια. Στην αμερικανική εκδοχή (όπου τους ρόλους των δύο ντετέκτιβ παίζουν ο αγαπημένος Ντεμιάν Μπιτσίρ και η Ντιάνε Κρούγκερ), η δράση μεταφέρεται μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών – Μεξικό και οι δύο κοντινές πόλεις είναι το Ελ Πάσο του Τέξας και το Σουάρες έξω από τα αμερικανικά σύνορα.

Ασφαλώς, μιλάμε για συγγένεια, αναφανδόν, με το «Seven» του Ντέβιντ Φίντσερ πλέον, και το δρόμο που χάραξε ο «φόνος στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης». Πράγματι, ο δολοφόνος μάς ρίχνει στη μούρη αυτά που αποτελούν τα μέγιστα κοινωνικά προβλήματα κατά την άποψή του, την οποία δε φρονεί καθόλου ως ταπεινή, μιάς και θέλει να την επιβάλει δια δολοφονιών. Η ισότητα, η μετανάστευση, οι άστεγοι, η εκμετάλλευση των παιδιών αποτελούν τις επωδούς του που αποπληρώνονται με ανθρώπινο αίμα. Δεν υπάρχει και κανένας που να μη θεωρεί ότι όλα αυτά είναι τεράστια κοινωνικά θέματα, ανεξάρτητα από το νούμερο που βάζει μπροστά στη λίστα του. Έχουμε να κάνουμε, συνεπώς, για ένα ξεκάθαρα πολιτικό ζήτημα, μιας και οι κοινωνικές πληγές στις ευνομούμενες και πολιτισμένες κοινωνίες λύνονται πολιτικά. Ο τύπος αυτός θέλει να πει κάτι, να κουνήσει το δάχτυλο στο πολιτικό σύστημα, πώς; Αποτροπιαστικά. Είναι ένας φονιάς ξύπνιος, διαβασμένος και με στόχο (έτσι δείχνει τουλάχιστον), που οι μελετημένες του κινήσεις θέλουν ξύπνιους αποκωδικοποιητές.

Ο Μάρτιν και η Σάγκα είναι δυο πολύ έξυπνοι και ικανοί ντετέκτιβ που καλούνται να αποκωδικοποιήσουν το φονιά. Πέρα από αυτό που έχουν να κάνουν, που έτσι ή αλλιώς θέλει και των δυο τη συμβολή, έχουν και διαμετρικά αντίθετο τρόπο να το κάνουν. Εδώ έχουμε το διάνυσμα που τους συνδέει και είναι η υπόθεσή τους, αλλά από εντελώς αντίθετες αφετηρίες: ο Μάρτιν είναι ένας συμπαθητικός άνθρωπος, με πέντε παιδιά από τρεις διαφορετικές γυναίκες, που μόλις έκανε στείρωση και δια βίας μπορεί να περπατήσει. Ανθρωπένιος, διπλωμάτης, γεμάτος αδυναμία. Η Σάγκα είναι μια σχεδόν αυτιστική στους τρόπους γυναίκα, ανέκφραστη, που της φεύγουν όλα από το στόμα άψητα και τραχιά, με μια σχεδόν νοσηρή ευθύτητα προς κάθε κατεύθυνση. Η διάδραση των δύο είναι τόσο ιδιαίτερη και τόσο σημαντική που στην πραγματικότητα ιχνογραφεί όλο το διαπροσωπικό επίπεδο της σειράς, μιας και οι δυο τους πρέπει να μπουν ο ένας στον άλλο, να αλληλοκατανοηθούν και να αλλάξουν. Τραβώντας από τη μύτη το στόρι, μια ο ένας μια ο άλλος, αλληλεπιδρώντας σε όλα τα βήματα, βαδίζουν προς ένα στόχο που κινείται διαρκώς μπροστά στα μάτια τους.

Το infrastructure είναι πολύπλοκο. Ταξιδεύει στο χώρο και το χρόνο των δυο χωρών. Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά από το παρελθόν που συνδέονται με τα παρόντα. Μικροί αφηγηματικοί πυρήνες που φαινομενικά δεν έχουν καμιά συνάφεια με την υπόθεση αποτυπώνονται για να χρειαστεί να επανέλθεις σε αυτά μετά από λίγα επεισόδια και να τοποθετηθούν τότε στο σωστό σημείο του puzzle. Το οποίο είναι μεν αυτό που φαίνεται, αλλά το γιατί είναι τέτοιο και όχι αλλιώτικο αποτελεί ένα γρίφο που μόνο προς το τέλος αποκαλύπτεται. Το γιατί, δηλαδή, με απλά ελληνικά, του όλου πράγματος καταληκτικά είναι κάτι αλλότριο και σε πάει… αλλού. Απομακρύνεται τόσο πολύ από αυτό που έχεις σχηματίσει στο μυαλό σου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και αυτοαναίρεση. Ότι δηλαδή η σειρά αυτοαναιρείται ή αυτοϋπονομεύεται. Είναι μια κωλοτούμπα αναπάντεχη, που μπορεί να σου φέρει ίλιγγο. Πάρε παυσίπονο και μην το πάρεις πολύ σοβαρά, γιατί θα νιώσεις προδομένος. Φυσικά, μην το χάσεις!