της Σοφίας Σταυριανίδου

Ίσως και να πρόκειται για την περισσότερο αναμενόμενη πρεμιέρα του φετινού φθινοπώρου! Το «Sons of Anarchy» δεν είναι, απλώς, μια ακόμη σειρά. Είναι ένα φαινόμενο με πανίσχυρη φωνή από τους fans, ένα πεδίο πολλών αντιπαραθέσεων και αμοιβαίας συμμετοχής δημιουργών και κόσμου. Κάνοντας έρευνα σχετικά με τις κριτικές, την παρουσία στον Tύπο και συνεκδοχικά τη δημόσια εικόνα της σειράς, ανακάλυψα (ίσως καθυστερημένα και με καταφανή έκπληξη) τη ρώμη που έχει ο διάλογος μεταξύ των οπαδών, αλλά και μεταξύ δημιουργών – οπαδών. Πολλοί θα γνωρίζετε τη διεύθυνση www.soafanatic.com. Αν όχι, σπεύσατε. Εδώ γίνεται κακός χαμός, όντας το επικοινωνιακό εργαλείο, μέσω του οποίου ο ίδιος ο Σάτερ βγάζει όλα τα νέα, απαντάει σε ερωτήσεις, αλλά εδώ σκάνε και όλα τα νέα promos και trailers με αναλυτικές ημερομηνίες εξόδου. Για να μην πούμε για τα premiums και τα gadgets που πωλούνται, και μπλουζάκια και φουτεράκια και σηματάκια και κοσμήματα και αλυσιδούλες με τον Τζαξ, και την Τζέμα, και την Τάρα, και τον Τιγκς και με tags… τρέλα. Τρέλα. Χρυσοφόρα βιομηχανία, μιλάμε!

Ο Κερτ Σάτερ δεν είναι μόνο ένας δημιουργός και σκηνοθέτης. Είναι ο μάστορας του marketing. Ίσα που παίζει να ’ναι καλύτερος κι από το Λαρς φον Τρίερ του «Nymphomaniac»! Στα διάφορα βιντεάκια του προσωπικού του YouTube channel, λοιπόν, που και φίλοι της σειράς να μην είστε μια χαρά θα τα ευχαριστηθείτε και σίγουρα θα θέλετε να τη δείτε, ο τύπος κάνει τους fans να γουστάρουν, βγάζει λίγη λίγη την πληροφορία, κάνει teasing παρατηρήσεις, απαντά – αναιδώς, συχνότατα – σε ερωτήσεις οπαδών, πλασάρει συνεντεύξεις πάνω σε ποδήλατο παρέα με τη γυναίκα του, Κέιτι Σαγκάλ και, φυσικά, σαν creator που σέβεται τον εαυτό του, τα βάζει, άμα λάχει, και με κάνα δημοσιογράφο που του την πέφτει, και ρίχνει και μπινελίκι, αν ο τελευταίος αποκάλυψε πληροφορία περί σειράς που δεν έπρεπε. Ή αν έγραψε μίζερη κριτική! Αλλά κι αυτό μέρος του υψηλού επιπέδου marketing που κάνει είναι.

Όσο για το tweeter, άλλος χαμός. Ακολουθήστε ανεπιφύλακτα το @sutterink: «FYI, I hate emotions», «I’m not my brothers pimp» (σε ερώτηση αν ο Τσάρλι Χάναμ γουστάρει τις μελαχρινές) ή «dear self, if your totally, fucking anal about details, don’t be pissed off, because people keep asking you a lots of questions about details»! Ή, φυσικά, αυτό που σάρωσε κυριολεκτικά το διαδίκτυο και μας έκανε όλους να θέλουμε να εξαφανιστούν από το ημερολόγιο όλες οι ημερομηνίες έως τις 10 του Σεπτέμβρη: «Should I book Sept. 11th off work now to mourn another club member like Opie? I’d recommend taking the week off»! Και από εδώ πάμε στις γαργαλιστικές πληροφορίες για το τι μπορεί να συμβεί ή να μη συμβεί σε αυτό το περιλάλητο πρώτο επεισόδιο που θα προβληθεί. Για το οποίο, περίτεχνα, προσέθεσε ότι περιλαμβάνει shooting σε σχολείο. Χμμμ… Πόσο ενοχλητικά επίκαιρο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Πόσο οριακά εξοργιστικό για τη σοβαρότητά του, η οποία συναπαντάται με την περιέργειά μας, προφανώς.

Ίσως, πρέπει να τον πιστέψουμε. Ο Κερτ Σάτερ είναι αδίστακτος, όσον αφορά την επιτυχία του show του. Το μεγάλο γεγονός του προηγούμενου κύκλου, και δίχως να περιμένει καν να φτάσει στο τέλος, ήταν ο θάνατος του Όπι. Να σταθούμε λίγο σε αυτό, γιατί το αξίζει. Ο θάνατος του Όπι απέδειξε ότι ο Σάτερ είναι ατρόμητος. Κι αυτό, γιατί πρόκειται για έναν από τους καλύτερους χαρακτήρες όλης της σειράς, αυτόν που κατάφερε μέσα από τη, συχνότατη, έλλειψη ευθυκρισίας του, τη συχνή έλλειψη ευελιξίας του, να δημιουργήσει ένα ολόδικό του ρεύμα που λειτούργησε σαν αντίβαρο ισορροπίας στη συνολική ακαμψία του SAMCRO. Ο Όπι, αυτό το τεράστιο, δίμετρο αρσενικό, ανακλά έναν τύπο ανθρώπου πολύ σπάνιου, αυτού που μέσα στη σκληρή του ανοησία είναι αγνός και πάνω από όλα δίκαιος. Είναι ευάλωτος και τρωτός. Δεν είναι εξωγήινος. Είναι πραγματικά συγκινητικός. Η ατέρμονη πάλη του Όπι να βγάλει σωστές κρίσεις για το ποιος του σκότωσε την Ντόνα ή για το ποιος του σκότωσε τον πατέρα, ενώ οδηγεί σε εσφαλμένες εικασίες ενίοτε, δεν παύει να μας σπαράζει με τη βαθιά αφοσίωση στην πυξίδα που αποκαλείται ηθική. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό μέσα σε ένα club όπου οι σκοτωμοί αποτελούν ημερησία διάταξη, εξού και οφείλουμε να στεκόμαστε σε αυτό το βεληνεκές.

Δε γνωρίζουμε αν ήταν στις προθέσεις του Σάτερ να δημιουργήσει έναν τόσο δυνατό χαρακτήρα, όσο είναι, ας πούμε, αυτός που πρέπει να είναι ως πρωταγωνιστής ο Τζαξ (ο Τσάρλι Χάναμ, που πρόκειται να ενσαρκώσει και τον Κρίστιαν Γκρέι στην πολυσυζητημένη κινηματογραφική μεταφορά του «Fifty Shades of Grey»). Ο μακιαβελικός εαυτός μας υπαγορεύει ότι δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος ίσος σε ύψος με τον πρωταγωνιστή. Κανόνες μυθοπλασίες είναι τούτοι. Ψήλωσε ο Όπι πολύ κι έφτασε τον Τζαξ. Εδώ βγάζεις το καπέλο στο Σάτερ που τον έφαγε, λέγοντας ότι ήταν μια θυσία αναγκαία. Γιατί, προφανώς, φαντάζεστε τι έγινε στο Διαδίκτυο. Τα forums, το tweeter και όλη η μπλογκόσφαιρα τα έβαλε με το Σάτερ. Μιλούν ακόμη για το μεγαλύτερο λάθος που έγινε ever σε δραματική σειρά. Μιλούν ακόμη για τον Όπι σα να είναι δικός τους άνθρωπος και όλοι κλάψαμε με τον τρόπο που θυσιάστηκε αλλά και με αυτό το καταπληκτικό βιντεάκι που φτιάξανε οι ηθοποιοί του show για την αποχώρηση του Ράιαν Χερστ, ο οποίος υποδύθηκε τον Όπι. Ακόμη και τούτο το κομμάτι καταχράται το χώρο του πρωταγωνιστή Τζαξ με την υπόθεση του Όπι. Αποδεικνύοντας του λόγου το αληθές, ίσως.

Του βασικού θέματος, όμως, στον προηγούμενο κύκλο, έτσι κι αλλιώς ηγείται ο Τζαξ. Και φυσικά, αυτό θα συνεχιστεί και στον έκτο κύκλο. Γεωμετρικά αξιοθαύμαστα, ο Σάτερ πραγματεύεται το θέμα του, κεντράροντάς το: Πρόκειται για το πώς θα καταφέρει αυτός να φέρει σε μια σωστή ευθεία τη δραστηριότητα του club και τώρα που βρίσκεται στο τιμόνι, έχει την ευκαιρία να το κάνει. (Είναι μια politically correct, φυσικά, επιδίωξη που ο Σάτερ δεν προσπάθησε καθόλου να αποφύγει) Τα subplots υφίστανται για να υπενθυμίζουν στον ήρωά μας ότι είναι τόσο βαθιά μέσα στα σκατά που δεν είναι τόσο εύκολο να βγει. Είτε πρέπει να τελειώσει μια δουλειά με τον Πόουπ και μετά να καθαρίσει, είτε πρέπει να καθαρίσει την υπόθεση με τα cartel και να μείνει το club ακραιφνώς στην εμπορία όπλων, είτε να απομυζήσει – μέσω της Τάρα – στη φυλακή τον Ότο (που ξέρει πολλά για το club), ότι κι αν επιζητεί, τελικά, βρίσκεται όλο και πιο βαθιά χωμένος σε ένα πιθάρι που δεν έχει πάτο. Είναι απίστευτο, φυσικά, πόσο τα twists που κατεβάζει η κούτρα του creator σε κρατάνε με το στόμα ανοιχτό. Ακόμη κι αν μερικές φορές δίνουν εύκολες λύσεις για το παρακάτω, όπως ας πούμε ότι οι διαπραγματευτές των cartel είναι undercover CIA cops (WTF)!

Στον αγώνα του αυτόν, ο Τζαξ έχει ένα αγκάθι στο πλευρό του. Και αυτό είναι ο Κλέι (ο ηθοποιός – φετίχ του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο από τα «Hell Boy» και «Pacific Rim», Ρον Πέρλμαν). Ο χαρακτήρας αυτός ξετυλίγεται με αργό ρυθμό μέσα σε όλη τη σειρά. Δεν αποκαλύπτεται, εξαρχής, το ποιος είναι. Αρχικά, φαντάζει ένας δίκαιος president που αγαπά τον Τζαξ σα γιο, μιας και είναι άνδρας της μάνας του, Τζέμα. Ο Κλέι με την απόλυτα λάθος επιλογή να εμπλέξει το club με τα cartel, εκθρονίζεται με τα πολλά και γίνεται επιφανειακά παρίας, αλλά στο ακριβώς από κάτω, αφανές επίπεδο, κάνει την πλεκτάνη του για να κρατηθεί στο τραπέζι των αποφάσεων και να υπονομεύσει την προεδρία του Τζαξ. Ο Κλέι κάνει ανεκδιήγητα πράματα (όπως το να βάλει να σκοτώσουν την Τάρα), τα οποία δεν τα περιμένεις. Ανήμπορος και κουβαλώντας τη φιάλη οξυγόνου του (μετά τον τραυματισμό του σε όλον τον πέμπτο κύκλο), στην πραγματικότητα έφτασε στα όρια του να είναι κυριολεκτικά περιττός, αλλά υποψιαζόμαστε ότι η παρουσία του αποτελεί πηγή προβλημάτων που θα συνεχίσει να έχει ο Τζαξ, έστω και μέσα από τα σίδερα της φυλακής. Η παρουσία του εκπροσωπεί, σκέτα, το αντίθετο από αυτό που είναι το club. Για τον Κλέι δεν είναι το σύνολο το θέμα, αλλά η δική του επιβίωση και το βούλιαγμα των πάντων, αφού αυτό συνέβη ήδη σε εκείνον.

Τα παιχνιδάκια του ο Σάτερ μας τα πετάει στη μούρη, διασκεδάζοντας με την εντύπωση του τι στο διάολο είναι ο Κλέι, εν τέλει. Αλλά ακόμη και με τον πρωταγωνιστή του το κάνει: όταν αυτός πάει ύπουλα αλλά ξερά και πατάει ένεση στην πρώην του για να φανεί στην εξέταση ότι δεν έχει απεξαρτηθεί από την ντρόγκα και ότι δεν μπορεί να του πάρει το γιο του, εξοργίζεσαι τόσο με την αδικία, που λες ότι αυτός είναι τσόγλανος και δεν του αξίζει ούτε προεδριλίκι, ούτε οικογένεια. Είναι ένας κάφρος και μισός. Δε γνωρίζουμε πώς τόλμησε ο Σάτερ να βάλει τον Τζαξ να κάνει τέτοια καφρίλα, κάτι τόσο εξόφθαλμα ανήθικο, και δε γνωρίζουμε τι άλλη βρώμα θα του βγάλει στην επιφάνεια. Σίγουρα, λοιπόν, δεν παίζει μόνο με θεματικές, αλλά και με χαρακτηρολογικές ανατροπές οι οποίες έχουν, πλέον, κρυστάλλινα στοιχεία… σαπουνόπερας! Τύπου, κάποιοι κάνουν κάτι υποχθονίως και κακό, δεν το λένε σε κανένα ή στους μισούς, τα άλλα μισά τα ξέρουν οι άλλοι μισοί, το μούσι πάει σύννεφο, αλλά το κρυφό διαρρέει κάποια στιγμή φέρνοντας ξεκατίνιασμα και οι συμμαχίες αλλάζουν ανάλογα με τη φάση που εδώ είναι οι δουλειές και συνεκδοχικά είτε περιγράφεις την… «Τόλμη και Γοητεία» είτε τούτο δω, εεε, δεν έχει και μεγάλη διαφορά!

Σοβαρά, όμως, τώρα. Ο ίδιος ο Σάτερ, πέρα από το ότι φτιάχνει ένα serial κυριολεκτικής περιωπής με όλα τα δραματουργικά συστατικά στη θέση τους, προσωπικώς, νομίζω ότι πολύ συχνά υπονομεύει τον εαυτό μου με αυτά που γράφει – και πολύ το διασκεδάζει! Είναι ένας πολύ πολύ ευφυής creator και κυρίως σοβαρός, γιατί τον εαυτό του στα σοβαρά δεν τον παίρνει. Σου λέει τα πράγματα με τον πιο απλό τρόπο: ανέβασε ανδρεναλίνη και άσε τις δηθενιές.

Μια χαρά μας τα λέει.