της Σοφίας Σταυριανίδου

Οι κριτικές του «Revolution» ήταν λίγο-πολύ μικρομεσαίες – μερικές μάλιστα ήταν έμπλεες θυμού, και τα έβαζαν με την αργή εξέλιξη της ιστορίας που τραβιόταν από τα μαλλιά και το μη ρεαλιστικό interaction μεταξύ των χαρακτήρων. Άλλοι κριτικοί, πάλι, το τοποθέτησαν μεταξύ των «Lost» και «Walking Dead», και επειδή η πρωταγωνιστική ομάδα είναι… lost σε έναν κόσμο χωρίς ρεύμα, και γιατί πρέπει να προφυλάσσεται από τους κακούς Malitia που ξεπετάγονται από παντού σα ζόμπια και την πέφτουν στους ήρωες απειλώντας τη ζωή τους ανά λεπτό.

Λίγο πιο συγκεκριμένα, η βραδυφλεγής εξέλιξη εξαιτίας αυτού του αέναου σούρτα φέρτα στο χρόνο (δηλαδή, βρισκόμαστε 12 – 13 χρόνια μετά την απώλεια του ρεύματος, και μετά πάλι στην αφετηρία του συμβάντος), μάλλον γίνεται και η επικίνδυνη φάκα στην οποία πέφτει το σενάριο. Είναι αυτή ακριβώς όπου έπεσε το «Lost» – και πολλοί από εμάς πάψαμε, κάπου στον τέταρτο κύκλο, να το παρακολουθούμε, γιατί οι χριστιανοί δεν καταλαβαίναμε την τύφλα μας! Πόσο μπορείς να περιμένεις για αποκρίσεις και μάλιστα σε τόσο πολλά πεδία όπου γίνεται το συμπούρμπουλο; Από την ετέρα όχθη, οι Malitia αποτελούν τον επικίνδυνο στρατιωτικό επιδρομέα που σου κάθεται στο σβέρκο όταν ηγεμονεύει η αναρχία, η απολιταρχικά οργανωμένη, κακή πλευρά του κοινωνικού συστήματος. Παιδαριώδης η στρουκτούρα της Malitia, παιδαριώδης και η εξιστόρηση – η πενιχρή – κινήτρων και background. Επιπρόσθετα, εδώ είναι ανύπαρκτοι οι χαρακτήρες – ειδικά αυτή η τσαμπουκαλού (στην πραγματικότητα Σπαρτιάτισσα στην καταγωγή, γαρ) Τρέισι Σπιριδάκος κάνει τα νεύρα κρόσια, και με την ηθοποιία της, και με το πόσο κοπιαρισμένη είναι από όλες τις fucked up σκληρές, αλλά κατά βάθος ευαίσθητες, μετεφήβους.

Το concept, λοιπόν, των δημιουργών είναι προφανές ότι παντρεύει τις δυο αυτές σειρές και παρακολουθώντας το έχεις, απόλυτα, την αίσθηση αυτού του ερμαφρόδιτου πατρόν: είναι δοκιμασμένο, είναι πετυχημένο, πλην όμως αφαιρεί τη στάμπα γνησιότητας από τη σειρά, με αποτέλεσμα – μέχρι τούδε – να λες «αυτό που είναι σαν το ‘Lost’». Κάθε άλλο παρά… επανάσταση φέρει στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Είναι ένας αυτοσαρκασμός στον τίτλο, μια αυτοϋπονόμευση, η οποία, προφανώς, δεν ήταν εσκεμμένη. Αυτό είναι το από δω και πριν.

Το από δω και πέρα, που οσονούπω φτάνει στους δέκτες μας, φιλοδοξεί, σύμφωνα με το δημιουργό Έρικ Κρίπκε και τους παραγωγούς Τζέι Τζέι Έιμπραμς και Τζον Φαβρό, να επανορθώσει για τα σφάλματα και τις παραλείψεις, επιθυμεί να ακούσει τις κριτικές και να χαράξει μια πορεία που θα κατατάξει το «Revolution» σε μια θέση δική του στο πάνθεο της τηλεόρασης.

Μεταξύ άλλων, σύντομα σχετικά, σε αυτό το δεύτερο μισό του πρώτου κύκλου, θα πάρουμε απάντηση στο βασικό ερώτημα: γιατί έσβησε το φως; Το μυστήριο θα λυθεί και θα τεθούν άλλα «πώς» και «γιατί» που θα το εξελίξουν, ενώ το μυστήριο θα πάρει άλλη τροπή. Οι δημιουργοί φέρνουν ένα touch από… «Game of Thrones» στη σειρά (κι άλλα χνάρια, άλλης σειράς, βρε παλικάρια;). Θα μπει, λένε, το γεωγραφικό τοπίο μέσα στο παιχνίδι και θα ξετυλιχθεί το παιχνίδι των διαφορετικών βασιλείων και διαφορετικών λαών που διαμορφώθηκαν μετά την πτώση του ρεύματος. Στο παιχνίδι, επίσης, μεγαλύτερη μερίδα της πίτας παίρνει η Georgia Federation, που φαίνεται να έχει περισσότερα τρόφιμα και υπάρχει υπόνοια εμπορικών συνεταίρων εκτός γνωστού χάρτη. Ο Τζιανκάρλο Εσποζίτο (ναι, αυτός είναι καλός, αλλά είναι γενικά καλός παντού), ένα από τα αφεντικά της Malitia, έρχεται σε σύγκρουση με το γιο του Τζέισον (υποψιαζόμαστε ότι έχει σχέση και με την τσαμπουκαλού Τσάρλι, με την οποία έχει τσιμπηθεί). Ο χοντρούλης Άαρον θα ξαναβρεθεί με τη γυναίκα του που αναγκάστηκε να αφήσει βιαίως όταν έσβησε το ρεύμα και, τέλος, θα μάθουμε – αμήν, γιατί μια απορία να την πεις, την είχαμε – τι έτρεξε μεταξύ Μονρό και Μάιλς που από κάποτε φίλοι αδελφικοί και μαζί στη Malitia, τώρα γίνανε ορκισμένοι οχτροί. Το trailer, πάντως, δείχνει super δραματικό και wow teasing!