«PRISONERS’ WIVES»: ΝΟΤ PRISONERS. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.
Πρεμιέρα για τον δεύτερο κύκλο έκανε την Πέμπτη 14 Μαρτίου, το «Prisoners’ Wives» από το BBC1. Και δεν ήταν δυνατόν να μην υπάρξει νέος κύκλος, για μια σειρά που κυριάρχησε στα ratings στη Μεγάλη Βρετανία πέρσι τέτοια εποχή, αποσπώντας σε κάθε επεισόδιο περίπου το 21% της τηλεοπτικής πίτας. Αυτό είναι το μείζον, μολονότι και οι κριτικές ήταν γενναιόδωρες συνεκδοχικά, κάνοντάς την μια από τις μεγάλες επιτυχίες του δικτύου.
Το ιδιαίτερο με το «Prisoners’ Wives» είναι ότι μας τοποθετεί outside and not behind bars (μπροστά και όχι πίσω από τα σίδερα της φυλακής). Και είναι ωραίο γιατί δε βλέπεις συχνά ένα δράμα φυλακής που απασχολείται όχι με τους φυλακισμένους που, έτσι ή αλλιώς, είναι ενδιαφέροντες, αλλά τις γυναίκες, τις μανάδες και τις οικογένειές τους εν τέλει, που σηκώνουν έναν άλλο, διαφορετικό σταυρό, καθόλου λιγότερο βαρύ, καθόλου λιγότερο οδυνηρό, καθόλου λιγότερο ντροπιαστικό. Στον δεύτερο κύκλο, έχουμε κάποια πρόσωπα ίδια με τον πρώτο. Παραμένει η Πόλι Γουόκερ (Φραντσέσκα) και η Χάριετ (Πίπα Χέιγουντ) και οι ιστορίες τους, ενώ μπαίνουν στο παιχνίδι η Κιμ (Σάλι Κάρμαν), γυναίκα ενός κατηγορούμενου για έγκλημα που δε διέπραξε, και η έφηβη κόρη ενός εγκληματία, η Άισλινγκ (Κάρλα Κρομ).
Η πρώτη σεζόν έξι επεισοδίων κεντράρει σε τέσσερις γυναίκες που επισκέπτονται τους δικούς τους στις φυλακές του Σέφιλντ, αυτή τη μουντή πόλη της κεντρικής Αγγλίας. Είναι η Τζέμα, που στον πιλότο με βίαιο και αιφνίδιο τρόπο έπρεπε να υποστεί το αλυσόδεμα του άνδρα της που κατηγορείται για φόνο, δίχως να γνωρίζει πώς και γιατί. Με την κοιλιά στο στόμα θέλει να πιάσει το κουβάρι και να ανακαλύψει τι συνέβη και βρέθηκε ο άντρας της στη «στενή». Έπειτα, η Φραντσέσκα – καταπληκτική η Πόλι Γουόκερ, γνωστή σε μας πιο πολύ από το «Rome» – προ πολλού θαμώνας των φυλακώνα, αφού ο ανδρούλης της – ο Ίεν Γκλεν, ναι ναι ο Σερ Μορμόντ από το «Game of Thrones» – βρίσκεται «μέσα» εδώ και οκτώ χρόνια. Με οικονομική επιφάνεια, που, όμως, δε θα κρατήσει πολύ, η Φράνι είναι καλή μητέρα, αφοσιωμένη, πολύ ερωτική, εχέμυθη για τις πρώην δουλειές του μαφιόζου που παντρεύτηκε. Και ειλικρινής αρκετά, ώστε να ξέρει, αλλά να κάνει τσιμουδιά. Η Λου, η λιγότερο συμπαθητική, επισκέπτεται τον Σον που, μπλεγμένος με διακίνηση ναρκωτικών, έχει μπει μέσα για να μείνει εκείνη με το γιο τους, αλλά… δεν ακολουθεί τις οδηγίες του και εξακολουθεί να κάνει το «βαποράκι». Και είναι και η Χάριετ που πάει για να δει το γιο της, τον οποίο η ίδια παρέδωσε στα νύχια της αστυνομίας, θέλοντας να κάνει το σωστό. Ανθρώπινη, ενοχική, σχεδόν σπαρακτική ζει σαν σε όνειρο με αυτές τις επισκέψεις, σα να είναι η πρώτη της έκθεση στα «ζόρικα», μιας και υπήρξε προστατευμένη από την αστική της ζωή.
Οι ζωές τους διασταυρώνονται και εντός και εκτός επισκεπτηρίου. Το σενάριο μας πάει αφενός στη δύσκολη καθημερινότητα, που καθεμιά από τη δική της όχθη διάγει: τα οικονομικά άχθη, την κοινωνική καχυποψία και ενίοτε αποστροφή, τη συναισθηματική παράλυση που δημιουργεί η απώλεια, την πολύπλευρη ευθύνη που καλείται να αναλάβει καθεμιά, κυρίως όσον αφορά τα παιδιά για τα οποία πρέπει να γίνει πατέρας και μάνα. Αφετέρου, πηγαίνουμε μέσα στο επισκεπτήριο και ο θεατής γίνεται μάρτυρας αυτών που φέρνουν οι γυναίκες από τον έξω κόσμο στις συναντήσεις: η Τζέμα την καχυποψία και το ψεύδος, η Φράνι την κόπωση της αναμονής που τη λυγίζει, η Χάριετ την ενοχή για την προδοσία της που την ωθεί να «παρανομήσει», και η Λου την ενοχή της για την παραμέληση του παιδιού της.
Η σειρά, απο αυτά που είδαμε στην πρώτη σεζόν, καθόλου δεν ηθικολογεί, ευτυχώς, με την έννοια ότι δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει τους ανθρώπους της. Κανένας από τους φυλακισμένους δεν είναι «αγγελούδι», ούτε βρίσκεται πίσω από τα σίδερα της φυλακής γιατί δεν έκανε τίποτα. Το θέμα είναι ότι οι γυναίκες γνωρίζουν την αλήθεια και καμιά τους δεν είναι αθώα περιστερά. Ακόμη και στη Τζέμα, που τίποτα δεν ήξερε για τις παράνομες δραστηριότητες του άνδρα της, η Φράνι έρχεται και της πετάει στη μούρη ένα… «Φυσικά και ήξερες. Τι φαντάστηκες, δηλαδή;», μια φράση που αποσοβεί την αθωότητα και την άγνοια και ευθέως τοποθετεί τα πράγματα σε μια άλλη βάση, αυτήν που αποτελεί και ένα ερώτημα που θέτει η σειρά: γνωρίζεις την παρανομία και μιλάς ή το βουλώνεις και αφήνεις τα πράγματα ως έχουν; Γιατί αυτό είναι ένα ερώτημα που αφορά, εδώ, τους ανθρώπους των φυλακισμένων.
Το θέμα είναι πού βρίσκεται η αγάπη. Και ως προς το παραπάνω ερώτημα, αλλά και πιο γενικά. Πώς μπορείς να συνεχίσεις να αγαπάς ενόσω οι δράσεις αυτών που ήδη αγαπάς είναι παράνομες. Και βλάπτουν τους άλλους. Και μπορεί να είναι και ανήθικες. Πώς πας παρακάτω; Κι εδώ το σενάριο μας δίνει διαφορετικές αποκρίσεις. Άλλα κάνει η Τζέμα, άλλα η Φράνι, άλλα η Χάριετ κι άλλα η Λου. Η πιο καταπληκτική γυναίκα είναι η Φράνι και δίχως αυτήν το «Prisoners’ Wives» δε θα ήταν τόσο καλό. Γιατί, ε, είναι μαγκιά το κεφάλι σου να ξέρει ότι είναι σκάρτο αυτό που αγαπάς, αλλά να το αγαπάς παρ’ όλα αυτά. Για πολλούς μπορεί να είναι και βλακεία. Η ετυμηγορία δική σας.
