της Ιωάννας Παπαγεωργίου

… τα κορίτσια ξενυχτάνε με πολλά, γαργαλιστικά, κωμικοτραγικά μυστικά. Έμφαση στα «κορίτσια», γιατί όταν ξεκίνησε το «Orange Is the New Black», έκανε το λάθος να επικεντρωθεί στη thirtysomething αμφισεξουαλική Πάιπερ Τσάπμαν (της, εντελώς άχρωμης κατ’ εμέ και αντιπαθώς άνισης κατά τη Σταυριανίδου, Τέιλορ Σίλινγκ) – προνομιούχα μεσοαστή που μπαίνει φυλακή επειδή 10 χρόνια πριν διακινούσε ναρκωτικά για την πρώην σύντροφό της, Άλεξ Βος (της… γυναικάρας Λόρα Πρέπον). Γεγονός που σαφώς φέρνει τα πάνω κάτω τόσο στη δική της ζωή, όσο και σε εκείνες της οικογένειας και του… χλεχλέ αρραβωνιαστικού της, Λάρι Μπλουμ (εξαιρετικός ο Τζέισον Μπιγκς τού «American Pie», σε έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του), που πέφτουν από τα σύννεφα.

Διαδραματιζόμενο βασικά στο παρόν της φυλακής, με συχνά flashbacks στο παρελθόν τής Πάιπερ και κάποια καίρια κρυφοκοιτάγματα στην άνω-κάτω καθημερινότητα του Λάρι, παραλίγο να μας πετάξει ανεπιστρεπτί έξω στα μισά κιόλας από τα 13 επεισόδια του 1ου κύκλου του. Γιατί απλά, κάθε άλλο παρά η γυναίκα της διπλανής πόρτας, που καλείται να μας συνεπάρει στα λάθη και τα πάθη της, μετουσιώνοντας το εδώ και το τώρα του μέσα στα κάγκελα σε κοινό τόπο / οικεία εμπειρία, ως όφειλε, προκύπτει η Πάιπερ τής Σίλινγκ. Αντίθετα, άτσαλα γραμμένη και ανέμπνευστα ερμηνευμένη, αντιδρά, σκέφτεται και αισθάνεται τόσο αδικαιολόγητα αλλοπρόσαλλα, αψυχολόγητα, παθητικά επιθετικά και καταφανώς ανόητα (στο τέλος του 1ου και στην αρχή του 2ου κύκλου, ειδικά, εγώ τουλάχιστον συνειδητοποίησα θυμωμένη πως πρόκειται για πραγματικά ηλίθια τύπισσα), που καταντά εξωπραγματικό, αντιπαθέστατο… σούργελο.

Ευτυχώς, η – βετεράνος των πειραγμένων sitcom – δημιουργός της σειράς, Τζένζι Κόχαν («Weeds», «Mad About You») είχε τη φαεινή ιδέα να περιστοιχίσει την κεντρική ηρωίδα της με ένα τσούρμο από παρόμοια «μπουμπούκια», που όμως αφενός επειδή είναι ενσαρκωμένα από φωτισμένες καρατερίστες, και αφετέρου καθώς είναι πιο ατρόμητα και αλογόκριτα (τουτέστιν, άνευ της πίεσης του να φαντάζουν γυναίκες της διπλανής πόρτας) σκιαγραφημένες ως πικάντικα, εκκεντρικά, παρασάγγας εκτός του μέσου όρου πλάσματα, αναδεικνύονται πολύ πιο αυθεντικές και άμεσα συναρπαστικές. Ήταν αυτές, που μας κράτησαν στη σειρά στον 1ο κύκλο της. Αυτές που αγαπήσαμε και συμμεριστήκαμε αναφανδόν στον 2ο, οπότε η σειρά τούς έδωσε, σοφά, σαφώς περισσότερο χώρο και χρόνο. Και αυτές που ευτυχήσαμε να ξανασυναντήσουμε στον 3ο, οπότε και το «Orange Is the New Black» δηλώνει ξεκάθαρα, και τυπικά πλέον, πως πρόκειται για – αδύνατον να καταταχθεί σε ένα μόνο, συγκεκριμένο είδος – έργο με ιδανικά ισορροπημένο ensemble καστ (μετά βίας 10 λεπτά σε καθένα από τα δύο πρώτα του επεισόδια αφιέρωσε πια στην Πάιπερ) και όχι μια και μόνη πρωταγωνίστρια.

Γι’ αυτό σήμερα, πλέον, είμαστε σε θέση να σου προτείνουμε ανεπιφύλακτα να τολμήσεις να ανακαλύψεις τι συμβαίνει πίσω από τα κάγκελα αυτής της γυναικείας φυλακής. Ώστε να γνωρίσεις, μεταξύ άλλων, την υπέροχη Ρωσίδα μάνα / αρχηγό / πολεμίστρια Γκαλίνα «Red» Ρέζνικοφ (της λατρεμένης Καπετάνιου του «Star Trek: Voyager», Κέιτ Μάλγκριου), τη σπαρακτικά μυθομανή και κλεπτομανή Λόρνα Μορένο (της εύστοχης Γιαέλ Στόουν), την υποδειγματικού, ακούραστου, αδάμαστου και καθαρόαιμου προσωπικού ήθους Σούζαν «Crazy Eyes» Γουάρεν (της ήδη, δικαίως βραβευμένης και με ΕΜΜΥ και με SAG, Ούζο Αντούμπα), την transsexual κομμώτρια και αισθητικό της φυλακής Σοφία Μπερσέτ (της επίσης transsexual… γυναικάρας Λαβέρν Κοξ – στην οποία αξίζει να χρεωθεί και η θαυμάσια σκηνή ανθολογίας κατά την οποία η Σοφία δίνει επεξηγηματική «διάλεξη» στις συγκρατούμενές της για την ανατομία του αιδοίου τους!), αλλά και του ευαίσθητου και ευσυνείδητου δεσμοφύλακα Τζος Μπένετ (του αγνώριστου εδώ, κάθε άλλο παρά κωλόπαιδου Ματ ΜακΓκόρι του «How to Get Away With Murder»). Γιατί όπως είπε και ο – άλλο ένα υπέροχο «φρικιό» της σύγχρονης τηλεοπτικής μας πραγματικότητας – Ντέιμον Σαλβατόρε («The Vampire Diaries»): «Life sucks when you are ordinary»!