«LAST TANGO IN HALIFAX»: Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
Στις 19 Νοεμβρίου ξεκίνησε με μεγάλη αδημονία στη Μεγάλη Βρετανία, και από το αγαπημένο BBC1, η series 2 του «Last Tango in Halifax», μιας από τις πιο πετυχημένες σειρές ever του καναλιού. Μιλάμε για περίπου επτά εκατομμύρια θεατές ανά επεισόδιο στην επικράτεια, με το τελευταίο να αγγίζει το όριο των δέκα. Να σας συστήσουμε αυτή τη θαυμάσια σειρά, λοιπόν, γιατί αξίζει πέρα για πέρα.
Ο τίτλος είναι βέβαια μια παραπομπή αλλά και μια αλληγορία πάνω στις ηλικίες των πρωταγωνιστών. Η Σίλια και ο Άλαν έχουν στρίψει προ πολλού τον κάβο τού αιώνα. Κοντά στα 70 και οι δυο, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο μέσα από το facebook (παρακαλώ!) για να ανακαλύψουν μετά τη συνάντησή τους, ότι δεν είναι παρά ο ένας η πρώτη αγάπη του άλλου, μια αγάπη που στο σκουριασμένο «τότε» ποτέ δεν ευοδώθηκε. Έρχεται, λοιπόν, μια δεύτερη ευκαιρία, τόσο αργά και τόσο απρόσμενα. Χήροι και οι δυο, με τα παιδιά τους μεγάλα, παντρεμένα, χωρισμένα, ξαναπαντρεμένα ή ό,τι άλλο, και χωρίς υποχρεώσεις θέλουν να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν μαζί. Βλέποντας και τις φωτογραφίες τού κομματιού, μπορεί να σκεφτείτε… «είναι τρελή αυτή που μας προτείνει μια σειρά με πουρά!». Δίκαιη σκέψη. Δε φαντάζεται κανείς, όμως, πόση νεότητα και πόση φρεσκάδα κρύβει τούτη η δραματική κομεντί, παρά μόνο όταν την παρακολουθήσει.
Η Ανν Ράιντ και ο (πολύ γνωστός μας «Κλαύδιος») Ντέρεκ Τζάκομπι είναι υπέροχοι στους ρόλους του πρωταγωνιστκού ζευγαριού. Γύρω τους ξετυλίγεται ένας ιστός ανθρώπων γεμάτος προβλήματα και με ίδια λάθη: η κόρη τού Αλαν, Γκίλιαν, με έναν αποτυχημένο γάμο και μια ελαφρά εξόκυλη προσωπική ζωή, η κόρη τής Σίλια που ανακαλύπτει στα 45 νέους ορίζοντες στη σεξουαλικότητά της (!), ένας άχρηστος γαμπρός από αυτούς που θέλεις να τους πνίξεις με την αψίκορη στάση και την ανύπαρκτη ωριμότητα, εγγόνια το καθένα με τα θέματά του, πέριξ χαρακτήρες ο καθένας με τα δικά του. Τώρα, πώς όλοι αυτοί βλέπουν αυτή τη «νέα» αγάπη, είναι το μείζον ζήτημα. Προφανώς, δεν τη καλοβλέπουν. Πώς και γιατί και από πού σε αυτή την ηλικία, με τα τόσα προβλήματα και τα τόσα θέματα υγείας να καραδοκούν και, φυσικά, «αφού τη ζωή τους την έζησαν, τι ζητάνε από αυτή τώρα περισσότερο;».
Είναι απόλυτα κατανοητές οι αντιρρήσεις και όλες οι ενστάσεις. Το φοβερό που προκύπτει στη θέαση αυτού του «Tango» είναι ότι, στην πραγματικότητα, τα μικρότερα προβλήματα με τη ζωή τους και κυρίως την αρμονικότερη συμβίωση με τον εαυτό την έχουν αυτοί οι δυο υπέροχα νέοι, ηλικιωμένοι άνθρωποι. Έχουν επιζήσει του δύσκολου δρόμου της ζωής, το παρελθόν πια είναι μακρύτερο παρασάγγας από το λιγοστό μέλλον, οι υποχρεώσεις περιορίζονται στο να προσέχουν τον εαυτό τους, και το μόνο που ζητάνε είναι αυτός ο λίγος, ο λιγοστός χρόνος να είναι μοιρασμένος στα δυο, γιατί έτσι είναι όμορφη η έννοια του χρόνου. Η παρεμβατικότητα των παιδιών τους δεν είναι κάτι αλλόκοτο, γιατί συμβαίνει αυτό που όλοι βιώνουμε σιγά σιγά: όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε περισσότερο γονείς των γονιών μας και οι γονείς γίνονται παιδιά των παιδιών τους. Είναι ένας κανόνας που ίσχυε και θα ισχύει στον αιώνα τον άπαντα. Αυτό επουδενί σημαίνει ότι η προστατευτικότητα μπορεί να γίνει επιταγή, ακριβώς αντίστοιχα όπως στα χρόνια τής νιότης δε γίνεται επιταγή η επιθυμία των γονιών για τα τέκνα.
Περνάει στη σειρά τόσο επακριβώς και επαρκώς ψυχολογημένο το αιώνο αξίωμα ότι ασχολούμαστε με του αλλουνού όταν δεν μπορούμε να λύσουμε τα δικά μας προβλήματα. Μέσα στο οικογενειακό σύστημα, πάντα. Και αυτό περνάει από και προς όλες τις πλευρές ως statement, γιατί ούτε η Σίλια καλοβλέπει τους… νέους ερωτικούς προσανατολισμούς τής κόρης της, κι ας είναι μεγάλη γυναίκα. Συνολικά, η σειρά είναι μια μικρή σπουδή πάνω στη διάδραση γονέων – παιδιών, αυτών των μοναδικών, άρρηκτων, καταραμένα καθοριστικών δεσμών που βιώνουμε στο πέρασμά μας από αυτή τη ζωή. Και όλα τα βλέπει με χιούμορ και με μια soft ματιά που σε γλυκαίνει.
Και κάπου στον ορίζοντα ξεπροβάλλει το τέρμα της διαδρομής. Και, αργά ελαφρά, μπορεί και με ένα γάμο, θέλεις να βαδίσεις αυτόν το δρόμο, αυτό το απύθμενα passé, το πλέον συμβατικό συμβόλαιο που επινόησε ποτέ αυτός ο κόσμος, που όμως έχει αυτή τη ρομαντική πλευρά τού εφ’ όρου συμβολαίου, επί το λαϊκότερον, το «για πάντα μαζί». Εκεί να δεις επανάσταση από τους τριγύρω. Γάμος στα 70; Α-δι-α-νό-η-το. Όπως είπε κι ένας Μάρκες, αυτός ο έρωτας που έρχεται στο τέλος είναι πιο δυνατός γιατί είναι κοντά του. Γιατί ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις και αισθάνεται κάποιος όσο πιο ζωντανός μπορεί να αισθανθεί.
Στάζει ζωή αυτό το πράγμα. Σπεύσατε.
