της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Για το «Legion» του 2010 ο λόγος, το οποίο έγραψε (μαζί με τον έως τότε μόνο μοντέρ, Πίτερ Σινκ) και σκηνοθέτησε ο έως τότε μόνο μάστορας των ειδικών εφέ, Σκοτ Στιούαρτ. Διαδραματιζόμενο σχεδόν εξολοκλήρου σε ένα εστιατόριο / βενζινάδικο στη μέση του πουθενά της ερήμου Μοχάβε, ακολούθησε τον αρχάγγελο Μιχαήλ (Πολ Μπέτανι) στην οικειοθελή πτώση του στη Γη, για να σώσει ένα εκλεκτό, νεογέννητο παιδί και μαζί ολόκληρη την ανθρωπότητα από την εκδικητική, εξολοθρευτική οργή τού Θεού.

Τρία, εκτός οθόνης, χρόνια αργότερα, προφανώς ένας από τους ελάχιστους φανατικούς, ο σεναριογράφος («Sons of Anarchy») και ηθοποιός ή, πιο σωστά, κομπάρσος («Star Trek: The Next Generation») Βον Γουίλμοτ σκαρφίστηκε ένα τηλεοπτικό sequel για εκείνο το αρκετά συνεπές στους κώδικες του τρόμου και του φανταστικού φιλμ, το οποίο έβγαλε μεν τα λεφτά του, αλλά ισχνά ίχνη άφησε – και αν – στη συλλογική συνείδηση των μυστών της pop κουλτούρας. Ο Γουίλμοτ πίστεψε πως το «Legion» αποτελούσε ένα ιδιαίτερα γόνιμο πρωτόλειο για το χτίσιμο μιας τηλεοπτικής σειράς, απόλυτα συντονισμένης στο τελεολογικό, μετα-αποκαλυπτικό (εξαιτίας και των οικονομικών, κοινωνικοπολιτικών και οικολογικών κρίσεων που μαστίζουν συστηματικά, τελευταία τον πλανήτη), δημιουργικό πνεύμα της εποχής. Και δεν το πίστεψε μόνο αυτός, αλλά και ο Στιούαρτ (που σκηνοθέτησε το 1ο επεισόδιο), και το συνδρομητικό SyFy, το οποίο ενέταξε τη σειρά στο πρόγραμμά του.

Εικοσιπέντε, επί της μικρής οθόνης, χρόνια μετά τα γεγονότα της ταινίας, λοιπόν, οι επιζώντες του πολέμου που κήρυξε στους ανθρώπους (απουσία του Θεού) ο αρχάγγελος Γαβριήλ έχουν οχυρωθεί σε σκόρπιες ανά την υφήλιο, νεοσύστατες πόλεις – κράτη. Μία από αυτές είναι και η Βέγκα, «συναρμολογημένη» από τα απομεινάρια του Λας Βέγκας, στη Νεβάδα των πάλαι ποτέ ΗΠΑ. Οι πολίτες της είναι χωρισμένοι σε αυστηρά οριοθετημένες κάστες, το πολίτευμά της (κάθε άλλο παρά δημοκρατικό) φλερτάρει επικίνδυνα με το στρατιωτικό καθεστώς, ενώ το μονοθεϊστικό θρήσκευμά της πιστεύει στο εκλεκτό παιδί που έσωσε κάποτε ο Μιχαήλ: πως θα έρθει η στιγμή που θα αποκαλυφθεί η ταυτότητά του και θα τους οδηγήσει στη νίκη κατά του Γαβριήλ και των στρατιών του, τη λύτρωση και την ελευθερία.

Παραδόξως, την πρώην (και νυν, όπως γίνεται πολύ σύντομα αντιληπτό από το πρώτο επεισόδιο) «πόλη της αμαρτίας», Βέγκα, έχει επιλέξει ως μόνιμο τόπο κατοικίας του και ο ορκισμένος υπερασπιστής των ανθρώπων, αρχάγγελος Μιχαήλ (ο επίσης Βρετανός και ήρεμη δύναμη, με την πολύ ενδιαφέρουσα φάτσα και το ιδανικό επίθετο, Τομ Γουίσντομ, να αντικαθιστά τον Μπέτανι). Γύρω από αυτόν, σε ένα βρώμικο γαϊτανάκι άσκησης εξουσίας περιστρέφονται:
α) Ο οραματιστής, αλλά και σε μεγάλο βαθμό μεμπτός, στρατηγός Έντουαρντ Ρίσεν (ο… σεσημασμένος σε δεύτερους ρόλους, στερεοτυπικών κακών, από το «Lost» μέχρι το «Once Upon a Time», Άλαν Ντέιλ, σε έναν πιο ζουμερό, διφορούμενο ρόλο),
β) ο ραδιούργος, αδίστακτος Γερουσιαστής και Υπουργός Εμπορίου Ντέιβιντ Γουέλα (ο περίφημος Watcher της Μπάφι, στο υπερ-cult, γουιντινικό, «Buffy the Vampire Slayer», Άντονι Χεντ να το καταδιασκεδάζει στο ρόλο του αρχι-κακού),
γ) ο γιος τού δε, θρησκευτικός ηγέτης της Εκκλησίας τού Σωτήρος, Γουίλιαμ Γουέλα (Λουκ Άλεν-Γκέιλ),
δ) η κόρη τού μεν, ευσυνείδητη δασκάλα, βαθιά θρησκευόμενη και παθιασμένη αντίμαχος του συστήματος των καστών, Κλερ Ρίζεν (Ροξάν ΜακΚι), και
ε) ο παράνομος εραστής της, ανήσυχος, φευγάτος, επαναστάτης, διστακτικός ως ήρωας και πρωταγωνιστής της σειράς, Λοχίας Άλεξ Λάνον (ο Αυστραλός Κρίστοφερ Ίγκαν από το «Γράμματα στην Ιουλιέτα», που εδώ φέρνει λίγο – και καλώς – σε Χιθ Λέτζερ), που για να ξεφύγει από τη μιζέρια της κατώτερης κάστας όπου ανήκε, κατατάχθηκε στο στρατό και έγινε μέλος της φρουράς του Μιχαήλ.

Αν και το «Dominion» σαφώς δεν άρεσε στους τηλεκριτικούς της απέναντι όχθης του Ατλαντικού (48% είναι ο μέσος όρος του στο Metacritic και μόλις 40% στο συνήθως πιο γαλαντόμο Rotten Tomatoes), καθόλου άσχημα δεν τα πήγε με το κοινό, αφού προσελκύει συστηματικά περί τα 2 εκατομμύρια τηλεθεατές – εξαιρετικό σκορ για τα κυβικά τού SyFy. Και, ναι, δεν πρόκειται για έργο τέχνης, αλλά διαθέτει αρκετά, έστω ένοχα απολαυστικά, χαρακτηριστικά, για να σου κεντρίσει, διεγείρει και κρατήσει σε εγρήγορση ενδιαφέρον και κάθε λογής… ένστικτα.

Μπορεί να υπολείπεται (και δε θα ‘πρεπε) της ταινίας σε μαύρα σκοτάδια, τρόμο (πλην των λιγοστών επιθέσεων των… αραχνοειδών κατώτερων αγγέλων σε σώματα ανθρώπων, με κατράμι μάτια, μαύρες, πανταχού παρούσες φλέβες και κοφτερά δόντια) και ωμής, ακατέργαστης, αφτιασίδωτης ατμόσφαιρας και μερακλήδικου πνεύματος b-movie. Μπορεί, επίσης, να υπερβάλλει κάποιες φορές στη χρήση – όχι και του πιο high tech – CGI (ιδίως όσον αφορά το λημέρι και τους υπασπιστές τού Γαβριήλ). Διαθέτει, όμως, αίμα, σπέρμα, ιδρώτα, γυμνό, καυτό δέρμα, αθυροστομία, βία και ύπουλο, μαύρο κι άραχνο χιούμορ, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στους διαλόγους και τις εικόνες του. Είναι τίγκα στους γκρίζους, αμφιλεγόμενους, και καλούς και κακούς, συμπαθείς και ταυτόχρονα αντιπαθείς χαρακτήρες. Και, πάνω από όλα, οραματίζεται ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον παλίνδρομο. Όπου οι πόλεις, σαν της Αρχαίας Ελλάδας, είναι ξανά ξεχωριστά, αυτοδύναμα κράτη. Το καθένα με τη δική του ξεχωριστή θρησκεία, πολιτισμό, νόμους και κώδικες – σαν το πολιτικά ουδέτερο, αλλά στρατηγικά πανίσχυρο, αφού είναι το μόνο που διαθέτει αεροπορική δύναμη, Ελένα, που αποτελείται μόνο από γυναίκες, πιστεύει σε θηλυκή θεά, και έχει για βασίλισσά του την επικίνδυνη, άτεγκτη Έβελιν. Πόλεις – κράτη, τέλος, σαν τη Βέγκα, που φέρνει στο νου τη χλιδή, την kitsch υπερβολή, την αλαζονεία και τη δουλοπρέπεια, το άρτος και θεάματα, την παρακμή και τη διαστροφή, τις βρώμικες αρένες, αλλά και τις φωτεινές – και… φωτισμένες – αναλαμπές κάπου, κάποτε, κάποιων εκ των πόλεων και των αποικιών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Digitum ad!