της Σοφίας Σταυριανίδου

Το History, λοιπόν, μετά τα «Vikings», «Hatfields & McCoys» και τη «Βίβλο», με τα οποία τα μηχανάκια (στα δύο τελευταία) κάνανε party και το δίκτυο έτριβε τα χεράκια του αλλά και τα ματάκια του, πιάνοντας αστρονομικά νούμερα (τύπου «The Walking Dead», όπως θα τόνιζε η Ιωάννα Παπαγεωργίου) στα 13 και 14%, απεφάνθη ότι οι μυθοπλαστικές προσεγγίσεις (ιστορικών θεμάτων ή προσώπων) έχουν ψωμί. Ξαναχτυπά, έτσι, με την εν λόγω mini σειρά, αυτή τη φορά προσπαθώντας να ρίξει φως στη «μαγική» προσωπικότητα (ή, θα έλεγα, πιο συνολικά την περίπτωση) του διασημότερου μάγου των αρχών του περασμένου αιώνα, Χάρι Χουντίνι. Τα νούμερα δεν ήταν αυτά που είχε συνηθίσει το κανάλι: στο 3,7% η τηλεθέαση, με μικρή τιμωρία από το νεανικό κοινό που δεν την πολυτίμησε. Το σενάριο εδράζεται στο βιβλίο με τον μεγαλόστομο τίτλο «Houdini: A Mind in Chains: A Psychoanalytic Portrait» από τον (ψυχίατρο) Δρ Μπερνάρντ Σ. Μάγιερ και το σενάριο υπογράφει ο γιος του. Στο σκηνοθετικό τιμόνι ο Ούλι Έντελ, γνωστός από το «Christiane F.» και το σχετικά πρόσφατο «Σύνδρομο Μπάντερ Μάινχοφ».

Οι βιογραφίες, όσο εντυπωσιακή κι αν είναι η ζωή αυτού με τον οποίο καταγίνονται, είναι κομματάκι δίκοπο μαχαίρι, επειδή μπορεί να καταλήξουν θανατηφόρα βαρετές και επιπρόσθετα επειδή η απόπειρα προσκόλλησης στην αλήθεια σχεδόν συντριπτικά αποτυγχάνει. (Και μετά βλέπεις μανάδες πατεράδες, θειές και πλείστους παρατρεχάμενους να καταφεύγουν στα δικαστήρια τους δημιουργούς «για τη σπίλωση της μνήμης» του διάσημου πεθαμένου. Τα γνωστά…) Εν πάση περιπτώσει, εν προκειμένω, στόχος είναι – βασικά του βιβλίου – να τρυπώσει στην ψυχή του Χουντίνι και να αποτυπώσει τι ήταν αυτό που τον έκανε ιδιοφυή, μεγάλο, super διάσημο και πλούσιο. Ξεφυλλίζοντας διάφορα βιογραφικά του, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι ο Χουντίνι ήταν ένας αληθινός οραματιστής, που επιθυμία είχε να διαψεύδει τις αισθήσεις των θεατών του και να προσφέρει θέαμα που ξεπερνούσε τα όρια του έλλογου, πάντα, φυσικά, με την αναλογία που αρμόζει στην εποχή στην οποία έζησε. Δενόταν με αλυσίδες σε όλο του το κορμί και αποδρούσε σε λιγότερο από λεπτό, βυθιζόταν σε ένα γυάλινο δοχείο με νερό, δεμένος, και σωζόταν, περνούσε μέσα από τοίχους, μέχρι και σφαίρες που τον στόχευαν υποτίθεται πως έπιανε με εντυπωσιακό τρόπο. Ο άνθρωπος αυτός διόλου τυχαία… δεν έγινε μέγας. Ήταν ριψοκίνδυνος και κόρταρε την ακρότητα πιστεύοντας ότι, με την πρόβλεψή του αλλά και την τύχη του, θα τη γλιτώσει. Και ήξερε ότι η παραίσθηση που μοσχοπουλούσε, ενδιέφερε τον κόσμο. Μελετούσε εξονυχιστικά κάθε του νέο νούμερο και το κεφάλι του δεν το έβαζε εύκολα στον ντορβά, αν δεν ένιωθε απόλυτα έτοιμος. Διέθετε μεγάλη σωματική ρώμη και το αγαπημένο του παιχνίδι ήταν να προκαλεί τους πάντες να γρονθοκοπήσουν την κοιλιά του, οι μυς της οποίας, λένε, ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Ήταν αυτό που, παραδόξως, πυροδότησε και το τέλος του, γιατί μια τέτοια γροθιά τον έστειλε στο νοσοκομείο και πέθανε, στα 1926, από περιτονίτιδα, όπως είναι το επίσημο αίτιο του θανάτου του. Ήταν μόνο 52 ετών.

Η σειρά, τώρα, πίσω από όλα αυτά τα διάφορα νούμερα και τις αποδράσεις και τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα (που οπωσδήποτε στο σήμερα φαίνονται παντελώς γελοία και δεν πρέπει να κρίνονται με τον παρόντα χρόνο), προβάλλεται ως, ή θέλει να ονομάζεται, ψυχογράφημα του Χουντίνι. Αποβλέπει, αναφανδόν, στο να τρυπώσει στην ψυχή του. Ξεκινά πολύ εντυπωσιακά με την πτώση του, αλυσοδεμένος, από μια γέφυρα στα παγωμένα νερά, από όπου θα επιτύχει να βγει λυμένος και όχι παραλυμένος από το κρύο. Το τι έχει στο μυαλό του, μας το αφηγείται ο Έιντριαν Μπρόντι καθώς ετοιμάζεται να πέσει. Αυτό το voice-over που περιγράφει τις σκέψεις και τα εσώτερα, όμως, δε σταματάει εκεί, αλλά συνεχίζει, συνεχίζει και καταληκτικά ο Μπρόντι πιο πολύ μιλάει και λιγότερα κάνει, οπότε από ένα σημείο κι έπειτα θαρρείς πως βλέπεις ένα κλασικό εικονογραφημένο, όπου ο ήρωας… γλώσσα δε βάζει μέσα. Σεναριακά, δεν υπάρχει αφαίρεση όλης του της της περιγραφής, αλλά ούτε έγινε και καμιά απόπειρα να γίνει όλο τούτο δρώμενο για την τηλεόραση και το κοινό. Το οποίο, ομολογουμένως, είναι δύσκολο όταν γράφεται από τον ψυχίατρο που ασχολήθηκε με την περίπτωση του Χουντίνι.

Το άσχημο σενάριο ψηλαφίζεται από την αίσθηση της επιφανειακότητας που αποκομίζεις παρακολουθώντας το: πάνω στο μακρύ, κουραστικό voice-over ακουμπάει η σχέση τού μάγου με τη μητέρα του και η προσκόλλησή του πάνω της και το παράλληλο μίσος για τον πατέρα του και η απέχθειά του προς αυτόν, γιατί ποτέ δεν τον πίστεψε όπως η μάνα. Της πήρε σπίτι, έκανε τη ζωή εύκολη και εύπορη, ήταν συνεκδοχικά ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή του, αλλά οι σκηνές που μοιράζονται σε όλη τη σειρά, άντε να είναι πέντε. Οι μπουνιές που τρώει στην κοιλιά, προκαλώντας διαφόρους, απεικονίζονται με την κάμερα να μπαίνει μέσα στο σώμα του, να τρυπάει τη σάρκα, τα αίματα, τους ιστούς, τους μυς κυριολεκτικά, για να καταγράψει και τη φυσική επίπτωση του πράματος, περιττό και τερτίπι εντυπωσιασμού μόνο. Η προσπάθεια για βάθος αναλώνεται εδώ και τελεία. Τα μηνύματα είναι σαν τηλεγραφήματα. Και αυτή η επιφανειακότητα που νιώθεις, ότι δηλαδή δεν έχεις να ξύσεις γιατί θα φας τα νύχια σου, διαπερνά ακόμη και τις σκηνές της δράσης, που η μουσική επενδύει πλήρως, σα να βλέπεις video clip ή, άντε, μια rock opera στην καλύτερη. Εκεί το φυσικό είναι να σε προκαλεί να ακούσεις τη μουσική, στόχος που εδώ δεν μπορεί ούτε πρέπει να είναι.

Ο Έιντριαν Μπρόντι κάνει ό,τι μπορεί με αυτά που έχει στα χέρια του. Είναι – πάντα κατά τη γνώμη μας – ωραίος, αν και, ακόμη και στα πιο σκοτεινά του, μπορεί και σου κλείνει με τσαχπινιά το μάτι. Τον αγαπάμε τον Έιντριεν, γιατί είναι ηθοποιάρα, αλλά με το «Houdini» δεν του βγήκε η επιλογή. Ούτε του History του βγήκε. Πάμε παρακάτω.