της Σοφίας Σταυριανίδου

Η 4η Οκτωβρίου, πάντως, μετατράπηκε σε μεγάλη τηλεοπτική μέρα, γιατί πέρα από το «Homeland» ξεκινάνε πολύ δυνατά χαρτιά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπως τα ιδιαίτερα αρεστά σε εμάς «The Leftovers», «The Affair» αλλά και τα «Τhe Good Wife» και «Madame Secretary». Mπαίνει για τα καλά, λοιπόν, ο χειμώνας της τηλεόρασης και όσον αφορά στο «Homeland», που αισίως φτάνει στην πέμπτη του σεζόν, έχουμε ένα χορταστικά αινιγματικό trailer, το οποίο βρίσκει την Κάρι στο Βερολίνο και εκτός CIA. Να το πω a priori, ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι μετά τον θάνατο του Μπρόντι στο πέρας της τρίτης σεζόν, η σειρά έχασε το αντίβαρό της και σοβαρή μερίδα του ενδιαφέροντός της. Ήταν τίμιο και αρκετά τολμηρό από πλευράς παραγωγής, το να ξεκάνουν το πρωταγωνιστικό ήμισυ και κυρίως να αφήσουν πίσω μια ερωτική ιστορία που αποδείχτηκε μεγάλη ατραξιόν, πλάθοντας, η Κάρι με τον Μπρόντι, ένα από τα πιο hot και σέξι τηλεοπτικά ζευγάρια των τελευταίων χρόνων στην TV. Ήταν αναγκαίο κακό, όμως, και αληθινά έπρεπε να γίνει γιατί σεναριακά είχε αρχίσει πια να τραβιέται όλο το love story από τα μαλλιά, μετατρέποντας μεγάλο μέρος του τρίτου κύκλου σε… σαπούνι, σε μια δραματική (και ίσως απελπισμένη) προσπάθεια να επιζήσει ο λεγάμενος. Παρόλο που ο τέταρτος κύκλος δεν υπήρξε το καλύτερο για το «Homeland», οφείλουμε να δεχτούμε ότι το σενάριο απέφυγε λάθη και αφέλειες, τα οποία διαθέτει, για παράδειγμα, η πρώτη season, όσο για τους χαρακτηρολογικούς χρωματισμούς στάθηκαν πολύ πιο ακραιφνείς δεδομένου ότι υπάρχει το αντίκτυπο των διαφόρων που έχουν προηγηθεί και κυρίως αυτών που άφησε πίσω του ο Μπρόντι.

Ο τέταρτος κύκλος, κοντολογίς, υπήρξε πιο ρεαλιστικός, όχι τόσο εντυπωσιακός ούτε τόσο ελκυστικός, όμως πολύ πιο συνεπής και αληθοφανής. Πάνω από όλα, ο τέταρτος κύκλος ήταν ανατρεπτικός στους όρους που είχε σε πρώτη φάση θέσει το «Homeland». Γιατί η Κλερ Ντέινς, πάντα καταπληκτική, πείθει τον Σολ να μην πεθάνει σε μια ανταλλαγή κρατουμένων, και τελικά τσακώνεται μαζί του γιατί κλείνει συμφωνία με τον βρώμικο handler του Κουίν, Νταρ Αντάλ (επίσης υπέροχος ο Φ. Μάρεϊ Άμπρααμ), παραμένοντας στη CIA. Στην ίδια μοίρα με τον Κουίν κι ο Ρούπερτ Φρεντ, ο οποίος ενώ της λέει ότι εκτελεί τα καθήκοντά του για να βοηθήσει εκείνη και ότι μένει στην υπηρεσία μόνο για κείνην, ενώ θέλει να φύγει δια παντός, καταληκτικά μένει στη CIA με την Κάρι να τοποθετείται πια απέναντί τους και θέτοντας σε αμφισβήτηση (αν όχι πλήρη απόρριψη) τον κόσμο της που ήταν μέχρι τότε η μυστική υπηρεσία.

Το «Homeland», έξυπνα πια έχοντας μόνο την Κάρι να το σηκώνει ολόκληρο στην πλάτη της, μπαίνει στα χωράφια της ανάλυσής της, διότι αμφισβητείται η προηγούμενη ζωή, η αυτιστικά κολλημένη σε μια κατάσταση και έναν τρόπο ριψοκίνδυνο αλλά κυρίως αντιφάσκοντα και διπλοπρόσωπο. Ως εκ τούτου, γίνεται ένα μεγάλο άνοιγμα σε ερωτήματα πλέον που ανακύπτουν και που αφορούν την ηρωίδα ως βίο και πολιτεία, αλλά και τη δουλειά που κάνει η Αμερική πατώντας στους μηχανισμούς των μυθικών μυστικών υπηρεσιών. Πάει κατ’ αυτόν τον τρόπο πολύ μακριά η βαλίτσα και καλό θα ήταν να μην παρατραβήξει, αλλά να μείνουμε στην Κάρι και τις δικές της αλλαγές. Από τον τέταρτο κύκλο, παρότι υπάρχει αυτό το flirt με τον Κουίν (που το ξέραμε με το που ήρθε ως regular στο «Homeland»), δεν μπορεί τίποτα να είναι τόσο δυνατό όσο το ζήσαμε με τον Μπρόντι, οπότε αυτό το κομμάτι έχει απωλεσθεί πια προ πολλού. Αναγκαστικά, λοιπόν, ολόκληρο το πράγμα έχει χάσει έναν άσσο και το βλέπουμε πια να κατευθύνεται στην Κάρι, τις αλλαγές της, την αγάπη και το ενδιαφέρον προς τους ανθρώπους της και βασικά προς την κόρη της, το ζωντανό απομεινάρι από τη σχέση με τον Μπρόντι. Ενδιαφέρον έχει, αν αναλογιστεί κανείς όλη τη ιστορία της Κάρι Μάθισον αυτά τα τέσσερα χρόνια, ότι είναι μια γυναίκα που στέκει σταθερά στην πόρτα της CIA – την πόρτα προς την έξοδο – ωστόσο με κάποιο τρόπο, εντελώς δικό της και ξεροκέφαλο πολύ συχνά, τουμπάρει τους πάντες και παραμένει εντός. Κάνοντας πάντα τα δικά της, όπως εκείνη θέλει. Η Κάρι είναι… το κακό σκυλί και κάνει αυτά που θέλει, ευτυχώς με τα κόστη που πρέπει να πληρώνει. Ενδεχομένως να μιλάμε για μια ωραία περίπτωση γυναικείου χαρακτήρα που η τηλεϊστορία θα επιβεβαιώσει στο διάβα της.

Στον πέμπτο κύκλο, η Κάρι βρίσκεται στο Βερολίνο και στο καστ προστίθενται Γερμανοί ηθοποιοί, όπως ο Σεμπάστιαν Κοχ. Έχει κόψει τις γέφυρες με την υπηρεσία της και δεν είναι πολύ στα καλά της γιατί πρέπει να κάνει ανακωχή με τις ενοχές και την απογοήτευση για τον χώρο στον οποίο δούλεψε και αφιέρωσε τη ζωή της τόσα χρόνια. Τώρα, εργάζεται για μία ιδιωτική εταιρεία ασφάλειας και σύντομα, ένα ζητούμενο από το νέο αφεντικό της, θα την φέρει πολύ κοντά στον κόσμο που άφησε πίσω της, θα βρεθεί και πάλι στο επίκεντρο της δράσης και χωρίς το στήριγμα του Σολ και τη συνδρομή του Κουίν η αποστολή της δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Βέβαια, το ότι είναι τοποθετημένα στο Βερολίνο τα νέα επεισόδια, την πόλη που συναντιέται κυριολεκτικά η ανατολή με τη δύση, το πρώην ανατολικό μπλοκ με το δυτικό μεταφορικά και κυριολεκτικά λόγω της ιδιάζουσας ιστορίας του, ούτε τυχαίο είναι, ούτε παράδοξο μας φαίνεται. Μάλλον ήταν αναμενόμενο, γιατί ουκ ολίγες φορές έχει γίνει η ταπετσαρία πλείστων όσων τρομοκρατικών ιστοριών και υποθέσεων. Εμείς θα στηθούμε μπροστά από τις οθόνες μας – και το ίδιο ευχόμαστε να κάνει και ο υπόλοιπος κόσμος. Από απόψε το βράδυ στις 21:50, λοιπόν. Στο FOX. Που αλλού συμβαίνουν καλύτερα πράγματα στην ελληνική τηλεόραση;