της Σοφίας Σταυριανίδου

Η αμερικανική κριτική δεν υπήρξε ιδιαίτερα γενναιόδωρη με το «Flesh and Bone» και αυτό πιθανόν να οφείλεται στο πόσο προβλέψιμη είναι η φτιαξιά του και όλοι οι περιφερειακοί χαρακτήρες του. Οι πρώτες ύλες είναι εκεί: κορίτσια ανορεκτικά, η μια μπαλαρίνα τη μέρα και καμπαρετζού τη νύχτα, η άλλη junkie με νταβά, η παραπέρα φιλόδοξη σκύλα. Οι δάσκαλοι είναι μια Ρωσίδα με ένα σκυλάκι που όλα της ξινίζουν εξ αποστάσεως και το κερασάκι στην τούρτα είναι ο διευθυντής της Σχολής (της American Ballet Company στη Νέα Υόρκη, στην οποία συμβαίνουν αυτά τα θαυμαστά), ένας ημίτρελος σαδιστής, πρώην χορευτής, έκφυλης συμπεριφοράς πενηντάρης που τον παίζει ο Μπεν Ντάνιελς. Είναι ένας εντελώς αναμενόμενος χαρακτήρας που κλισεδιάρικα εκλύει όλον τον πόνο της μοναξιάς του πάνω στα κοκαλιάρικα κορμιά των χορευτών του, που είναι παντελώς στο έλεός του. Τούτο το μονοδιάστατο των προσώπων είναι κάτι που δεν συγχωρείται εύκολα για ένα δίκτυο όπως το starz και, ως εκ τούτου, εκ προοιμίου και κατά τη θέαση, σκέφτεσαι «δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό». Για να ανακαλύψεις ότι, πράγματι, δεν είναι μόνο αυτό, γιατί πίσω από τούτη την απλή ιστορία κρύβεται μια κατάσταση νοσηρή και πέραν λογικής και φαντασίας (μαζί). Και όσο προχωρούν τα επεισόδια και η ιστορία ξετυλίγεται, βυθιζόμαστε σε ένα σκοτάδι που γίνεται όλο και πιο σκοτεινό. Και βγάζεις στο starz το καπέλο υποκλινόμενος!

Αποπειρώμαι να μην αποκαλύψω πολλά, παρά μόνον τόσα που θα κάνουν κάποιον που αγαπάει το μπαλέτο να μπει στη διαδικασία και μόνο κεντρίζοντας το ενδιαφέρον του με αυτό το… μυστικό που υπάρχει. Γιατί η Κλερ, η 20χρονη όμορφη μπαλαρίνα που λικνίζεται σε πρώτο πλάνο είναι ένα κορίτσι παγωμένο, λιγομίλητο και απόλυτα αδρό συμπεριφορικά για να σου προκαλέσει το όποιο ενδιαφέρον. Είναι σχεδόν αδιάφορη. Ήρθε από το Πίτσμπεργκ, σκαστή από το παράθυρο του καταθλιπτικού σπιτιού της, από το απόλυτο πουθενά δηλαδή, για να προσληφθεί από τη Σχολή, αφού το μάτι του τρελού διευθυντή δεν γελάστηκε. Η Κλερ είναι η προσωποποίηση της χάρης, της εύθραυστης έκφρασης και της ομορφιάς, για τους οφθαλμούς του chief ένα θαύμα, αν και, ως απλός θεατής, να ομολογήσω ότι δεν κατάλαβα γιατί αυτή είναι τόσο καλύτερη και πιο ιδιαίτερη από όλες τις άλλες. Η Κλερ μιλάει λίγο, η σκύλα συγκάτοικός της και συγχορεύτρια σχεδόν τη φτύνει στη μούρη όταν βλέπονται και ο μόνος που φαίνεται να την αγαπά είναι ο ρακένδυτος άστεγος που ζει στην ταράτσα της πολυκατοικίας της. Χρειάζεται αρκετός χρόνος για να την καταλάβεις την Κλερ και είναι αλήθεια ότι χρειάζεται υπομονή, αν κάποιος δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το μπαλέτο. Κάθε μια από τους δορυφόρους της είναι κομματάκι πιο ιδιαίτερη και «τραβηχτική» από αυτήν και για τον λόγο αυτόν είναι εύκολο να διακρίνεις τα πρόσωπα πολύ άμεσα. Μέσα στα αποδυτήρια γίνεται της κακομοίρας από κακία και ανταγωνισμό. Τα κονδύλια, ακόμη και σε μια τέτοια Σχολή, έρχονται με χοντρό νταβατζιλίκι, αφού τα χορευτικά ταλέντα με τα σμιλεμένα κορμιά μοσχοπωλούνται σε πεινασμένους λεφτάδες με καλλιτεχνικές ευαισθησίες και πολλές σεξουαλικές ορέξεις. Μπαίνουμε, λοιπόν, σε ένα άχαρο σύμπαν, πολύ διεφθαρμένο και απόλυτα αντίθετο με την ευπρέπεια και το κάλλος που παρέχει ως θέαμα στον κόσμο. Από πρώτο χέρι καταλαβαίνεις ότι οι πενιχροί μισθοί των χορευτών είναι αδύνατον να τους συντηρούν και, προφανώς, κάνουν διάφορα αν δεν έχουν τα λεφτά για να πραγματοποιούν το όνειρό τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αποτυπώνεται ο κόσμος του χορού σε θέαμα, αλλά τηλεοπτικά από τις λίγες. Και ξέρουμε ότι ο κόσμος αυτός, το μπαλέτο συγκεκριμένα, είναι δύσκολο sport και συνώνυμο του κόπου και του πόνου, κυριολεκτικά. Είναι σπαρακτικά τα πλάνα από τα καταπονημένα δάκτυλα των ποδιών, που από την κατάχρηση, όχι για τον ρόλο που τα προόρισε ο Θεός, ματώνουν και μελανιάζουν και βγαίνουν μέχρι και νύχια από τη θέση τους. Είναι μια τέχνη που ξεφεύγει κατά πολύ από τον μέσο όρο τής φυσιολογικής χρήσης τής ύλης μας (όπως κάθε έκφανση υπερπροσπάθειας για κάποιον στόχο) και η σειρά το καταδείχνει μέσα από τα οκτώ επεισόδια, με το καθένα να αντιστοιχεί σε μια μέρα, ακολουθώντας τη στρουκτούρα τής εξέλιξης ενός 24ώρου των χορευτών. Ενός πραγματικά επώδυνου 24ώρου.

Εχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι η μοντέρνα δασκάλα που αναλαμβάνει την εκπαίδευση του τμήματος, προσεγγίζοντας τους χορευτές απαλά και με αγάπη και αισθαντικότητα και ελαστικότητα, αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με την Κλερ. Τι είναι αυτό που την κωλύει και την κρατάει πίσω στο να εκφραστεί με τον χορό; Το κορίτσι αυτό δεν μπορεί να προσφέρει κάτι δημιουργικά, έχει υποστεί κάτι από το οποίο δεν μπορεί να αποδράσει και να αφεθεί. Πάει, λοιπόν, η δασκάλα και το λέει στον chief, ο οποίος, σε μια σοκαριστικά τολμηρή τηλεοπτική σεκάνς, σηκώνεται από το ντιβάνι όπου του κάνουν μασάζ ολόγυμνος, παίζοντας με τα… κάκαλά του μπροστά στην Κλερ, μονολογώντας «What are you afraid of? It’s just a part of a body!», ξεκόλλα, ξεκόλλα από αυτό που σε τρομάζει, λες και για να ξεκολλήσει κανείς από κάτι βαθιά ριζωμένο μέσα του, χρειάζεται απλώς να ξεφλουδίσει την UHU. Όχι, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η σειρά «τριπάρει» τον θεατή βαθιά, στην πλευρά της Αμερικής που σπάνια βλέπεις στην τηλεόραση. Δεν είναι μόνο ο κόσμος του μπαλέτου, η ομορφιά και η ασχημοσύνη του παρούσες, αλλά η αμερικάνικη οικογένεια, οι πατεράδες, οι αδελφοί, οι μανάδες, κάπου εκεί στη μέση τής χώρας, στις ημιφωτισμένες, θαμπές πόλεις, με τη λαϊκότητα, την αμορφωσιά, την ανευθυνότητα, όπου συμβαίνουν πράγματα κοινωνιολογικής σημασίας τα οποία πού και πού ακούμε στις ειδήσεις, μορφάζοντας αποτροπιασμένοι. Είναι μια όψη της Αμερικής ζωντανή, που όντως υπάρχει.

Έχοντας από κάτω κάτι τόσο δυνατό, μια κατάσταση που προκαλεί έκπληξη (εξού και το ωραίον του τηλεπράγματος), συγχωρείς τις ατέλειες και τις επίπεδες χαρακτηρολογικές αποχρώσεις των προσώπων. Πολύ καλές οι επιλογές των χορευτών που έγιναν με auditions από χιλιάδες άτομα, η Σάρα Χέι ως Κλερ είναι αξιόλογη. Και μια τελευταία, σημαντικότατη πληροφορία, για να γνωρίζετε τι σας περιμένει αλλά και πόσο καλογραμμένο είναι το «Flesh and Bone»: creator είναι η Μόιρα Γουόλεϊ-Μπέκετ, παραγωγός του «Breaking Bad». Aυτά.