FreeCinema

Follow us

Did the President call?


Nope. Η απάντηση είναι επανειλημμένα και κατηγορηματικά «όχι». Αυτό είναι το ερώτημα που επανέρχεται από την Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Σελίνα Μάγερ, το κεντρικό πρόσωπο της σειράς του HBO, με τον τίτλο «Veep». Πρόκειται για αρκτικόλεξα του αξιώματος.

Το «Veep» θυμίζει πολύ θεματικά το κοσμαγάπητο «West Wing», αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κωμωδία που εισβάλλει με τολμηρή αυθάδεια και ενίοτε με πολύ χοντροκομμένο χιούμορ στους μηχανισμούς και τη λειτουργία του γραφείου του Αντιπροέδρου της Αμερικής, κι απέχει πολύ από την αποθέωση οποιουδήποτε πολιτικού προσώπου. Το πιο σημαντικό μερίδιο της υπόθεσης – που ιδιαίτερη σημασία δεν έχει – είναι οι σχέσεις της αγαπητής Σελίνα με τους συνεργάτες της, ο καθένας από τους οποίους αποτελεί εργαλείο μεταχείρισης, διαχείρισης και χειραγώγησης της εικόνας της.

Ο δημιουργός της σειράς – από την οποία μέχρι στιγμής έχουν παίξει on air οκτώ ημίωρα επεισόδια – είναι ο Αρμάντο Ιανούτσι, ένας διόλου τυχαίος Βρετανός κωμικός γραφιάς, παραγωγός και σκηνοθέτης, γνωστότερος ευρέως από το «In the Loop», για το οποίο απέσπασε και υποψηφιότητα για Όσκαρ (διασκευασμένου σεναρίου) το 2009. «Βλέποντας τη σημερινή πολιτική κατάσταση, γελάει κανείς, γιατί η μόνη εναλλακτική που έχει είναι να κλάψει», λέει σαρκαστικά. Και πράγματι. Ο Ιανούτσι δημιουργεί με ταγό την υπερκινητική, υστέρω εν πολλοίς, αλλά καλή Τζούλια Λούις-Ντρέιφους (Σελίνα) μια σειρά που κυριολεκτικά αποδομεί την Ουάσιγκτον, παρουσιάζοντάς την ως το απόλυτο άνδρο της αποτυχίας : fundraising events που καταλήγουν σε κωμικά flops, φιλανθρωπικές παρουσίες σε γιαουρτότοπους όπου πιάνει τη Σελίνα κόψιμο και τα κάνει πάνω της, χονδροειδή δημόσια και ιδιωτικά λεκτικά ατοπήματα, κοντολογίς γκάφες περιωπής αποτελούν την ημερησία διάταξη του Νο 2 προσώπου στην εξουσία της χώρας. Και οι συνεργάτες της σε όλα αυτά πρέπει να… ξεσκατώνουν!

Το bottom line εδώ, πάντως, είναι ένα: όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτό είναι το θέμα της πολιτικής, η εικόνα που, ιδιαίτερα στην Αμερική, αποτελεί επιστήμη. Το «Veep» είναι μια πολύ αστεία σειρά που καταδείχνει, εν κατακλείδι, ότι το μόνο για το οποίο οι πολιτικοί δε χέστηκαν είναι η εικόνα τους. Όλα τα άλλα ποσώς τους αφορούν. Είναι φοβερό, πόσο νευρωτικά βαράνε τα καμπανάκια όλης της ομάδας της Αντιπροέδρου για να μη βγουν προς τα έξω οι κοτσάνες, τα θανάσιμα λάθη και να καλυφθεί η ασχετοσύνη και η ανικανότητα ουσιαστικής διαχείρισης. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει αλήθεια, αλλά η τελευταία αποτελεί μια superficial σεισοπυγίδα κόρη. Είναι αυτή που βγαίνει δημόσια και που πρέπει να χάψει ο κοσμάκης, γιατί πώς θα ξαναπάρουμε τα καλά τα ψηφαλάκια;

Το «Veep» καυτηριάζει το πολιτικό παιχνίδι, αποθεώνει τη δευτεριά με την αστραφτερή απουσία του Προέδρου, και διασκεδάζει με όλα αυτά – ποιος ξέρει, μπορεί να εμπνέεται από την Σάρα Πέιλιν, τη μνημειώδη ρεπουμπλικάνα γκαφατζού, που γέλασε μαζί της και το παρδαλό κατσίκι. Πιθανότατα να χρειάζεται κάποια γνώση για το κοινωνικό ή πολιτικό status της Αμερικής ώστε να παρακολουθήσεις τη σειρά πιο εύκολα. Μισή ώρα με τη βραδινή του μπίρα, μπορεί κάποιος να το δει άνετα και να γελάσει. Και αλίμονο. Το μούσι, η φασάντα και η αποτυχία δεν αποτελούν μονοπώλιο της αμερικανικής πολιτικής σκηνής. Χωρίς μεγάλες αξιώσεις, δείτε το.