της Σοφίας Σταυριανίδου

Οι κριτικές δεν εγκολπώθηκαν το «Crossbones» θερμά και είναι ατυχές ότι προβάλλεται μια χρονική ανάσα μετά το «Black Sails» από το starz, γιατί είναι αναπόφευκτη η σύγκριση με μια ακόμη πειρατική περιπέτεια αντίστοιχου πατρόν. Επιπλέον, λες, τι άλλο, διαφορετικό έχει να προσφέρει μια σειρά, τι διαφορετικό έχει να πει που δεν έχει ήδη ειπωθεί ή ιδωθεί μέσα από την παγκόσμια φιλμογραφία και τον τηλεκατάλογο μέχρι στιγμής; Η αλήθεια είναι ότι μια νέα σειρά με πειρατές είναι απορίας άξιον αν μπορεί να προσδιορίσει εκ νέου το είδος ή να συνεισφέρει στο genre νεωτερισμούς, τους οποιουσδήποτε νεωτερισμούς. Ευθαρσώς, να πούμε ότι το εν λόγω serial δεν το κάνει. Μακράν. Το infrastructure του έχει καλές προδιαγραφές, με δημιουργό το Νιλ Κρος του θαυμάσιου «Luther», καστ το Μάλκοβιτς (και δε χρειάζονται περισσότερα εδώ), τον Τζούλιαν Σαντς και το Ρίτσαρντ Κόιλ, και η παραγωγή συνολικά είναι καλή. Εκεί που φαίνεται να χωλαίνει το όλο πράμα είναι μάλλον στο σενάριο.

Ήρωας, πάντως, είναι ο Κόιλ, που παίζει τον Τομ Λόου, έναν διπλωματούχο (με πολλές ιδιότητες, ως και του γιατρού, κατά πώς συστήνεται) του βρετανικού ναυτικού που καλείται από το Σαντς να μεταφέρει στη Μητρόπολη ένα χρονομετρητή που υπολογίζει με ακρίβεια την τοποθεσία των πλεούμενων στον ωκεανό. Αλλά και να σκοτώσει τον αρχιπειρατή Blackbeard. Το θέμα είναι ότι το καράβι που τον μεταφέρει πέφτει στα χέρια του Blackbeard, ο οποίος, φυσικά, διεκδικεί το μηχάνημα, το οποίο καταστρέφει ο Λόου, αλλά κρατώντας μυστικές τις οδηγίες κατασκευής του. Του είναι χρήσιμος του Blackbeard και τον κρατάει ζωντανό για να επανασχεδιάσει το μηχάνημα. Έχει πολύ ψωμί εδώ και διάφορες λεπτομέρεις, αλλά να το πούμε εκ προοιμίου ότι δε θα δείτε τον Μάλκοβιτς ούτε να θαλασσοπνίγεται ούτε να καβαλάει καράβι και όποιον πάρει ο Χάρος. Στον πιλότο, τουλάχιστον. Σαν άλλος Κουρτς (λέμε τώρα) κάθεται στο νησί του στις Μπαχάμες και διευθύνει όλο το πειρατικό νταλαβέρι από ‘κει. Ανάμεσα στους δυο άντρες αναπτύσσεται μια σχέση που ακόμη δεν είναι κρυστάλλινες οι καταβολές της, πάντως ο Λόου, αφενός θέλει να σκοτώσει τον Blackbeard όπως του έχει παραγγελθεί, αφετέρου τον σώζει από το δηλητήριο που τον έχει ήδη ποτίσει, γιατί κι αλλιώς δε γίνεται: αν ήταν έτσι, ο πιλότος θα ήταν και φινάλε.

Τα subplots είναι κάπως άψυχα για να σταθείς πολύ διεξοδικά, σεξ δεν υπάρχει τουλάχιστον στον πιλότο – παρά μόνο υποσχέσεις μέσα από τις εικόνες όπου ο Λόου χαλβαδιάζει τη γυναίκα τού ανάπηρου Φρέντερικ Νάιτινγκεϊλ – (ΟΚ, είναι και μια γυναικεία παρτουζίτσα στην οποία συμμετέχει ο Μάλκοβιτς, αλλά μην περιμένετε action), οι διάλογοι ολίγον από κλισέ, μέχρι τη στιγμή που ο Μάλκοβιτς διατυπώνει τη θεωρία περί διαβόλου, τρίζοντας τα δόντια στο Λόου και δίχως σχεδόν να καταλαβαίνεις γιατί στο διάολο μιλάει, το κάνει τόσο απειλητικά ώστε ξέρεις πια αυτοστιγμεί ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Και μόνο η μαγνητική παρουσία του και αυτή η χαρακτηριστική κίνηση του μισάνοιχτου στόματός του, που κοσμεί τη φιλμική ανθολογία τόσο υπέροχα, επανέρχεται εδώ και σκέφτεσαι πόσο πολύ σου είχε λείψει. Δε γνωρίζω γιατί συμφώνησε να παίξει τούτος ο θεός της υποκριτικής σε αυτή την πολύ μέτρια σειρά, αλλά υποψιάζομαι ότι ο Blackbeard, τρόπον τινά, είναι μια επανάληψη μιας φύσης δαιμονικής, που ο Μάλκοβιτς έχει «φορέσει» πολλάκις και ποικιλοτρόπως στην πλούσια καριέρα του. Οι μεγάλοι ηθοποιοί μάλλον ένα ρόλο παίζουν στο δρόμο τους, όπως και οι μεγάλοι σκηνοθέτες, αν το ψάξεις, μια ταινία γυρίζουν σε λούπα μια ζωή, καταφέρνοντας να μας δώσουν μέσα από την επανάληψη κάτι καινούργιο. Καλά έκανε ο Τζον Μάλκοβιτς και παίζει εδώ. Ξέρει τι κάνει. Και αξίζει με το παραπάνω, μόνο σε αυτόν, με φόντο το υπόλοιπο «Crossbones», να του αφιερώσετε μια ώρα τη βδομάδα.