Δηλαδή, την έλεγες και ήσυχη. Παρά την 25η Μαρτίου. Σοβαρά τώρα, τι ζόρι; «Πρώτη φορά Αριστερά» με παρέλαση; Το διάβαζα συχνά χθες, από «τσολιάδες» μιας κάποιας… άλλης εθνικότητας (ανοιχτά είναι τα σύνορα παιδιά, μη σας κρατάμε…) και γύριζε λιγάκι ανάποδα το μάτι μου. Αυτός ο λαός έχει αμνησία. Ή κάποιοι προτιμούσαν την παρέλαση με κομματικό προσκλητήριο και καγκελάκια και συλλήψεις. Που μετά βάζανε κι ακούγανε Στράους, σε βισκοντικά σκηνικά, έτσι; Εντάξει, ούτε εμένα μ’ αρέσουν και σίγουρα θα προτιμούσα να είναι σαν του «Ferris Bueller’s Day Off», αλλά το… καρναβάλι της Πάτρας έχει τη δική του λάμψη. Κι αν κάποιος θέλει να τιμήσει έτσι την Ιστορία μας, τι να του κάνεις, να τον πετάξεις στα γκουλάγκ;
Στο πλαίσιο του «σοκ και δέος», για πρώτη φορά (πάλι η Αριστερά θα φταίει…), έλαβα πρόσκληση για την τελετή απονομής των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Στην αρχή πίστεψα πως με τρολάρουν. Ειλικρινά. Λέω να παραστώ. Δεν παίζει και «Candid Camera» στην τηλεόραση, πλέον, άρα θα είναι ασφαλές.
Απόψε, όμως, θα παίξουμε Bingo στο Kitty Cat! Με κινηματογραφικές ερωτήσεις και soundtracks από τη δεκαετία του ’80. Πώς είναι που μαζευόμαστε σε σπίτια και λυσσάμε με διάφορα επιτραπέζια ή video games; Αυτό, πολλαπλασιασμένο σε αριθμό δεκάδων παικτών επιπλέον! Σε κάτι πρόβες που κάναμε, έγινε της παλαβής. Ομολογώ ότι το διασκεδάζω απίστευτα και κάθε Πέμπτη θα βρίσκομαι εκεί, προσπαθώντας να διατηρηθεί σινεφιλικό το θεματικό των παιχνιδιών.
Διότι πρέπει να το διασκεδάζουμε. Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε. Να, πέρσι τέτοιες μέρες, είχα πετύχει στα Εξάρχεια τον Λεωνίδα Παπαγεωργίου, του ΤΡΙΑΝΟΝ. Τα είπαμε λίγο για την κωλοκατάσταση με τα σινεμά, χαιρετηθήκαμε, έφυγε με τη μηχανή του, το επόμενο πρωινό… R.I.P. Λεωνίδα! Τον οποίον ουδείς από τούτον τον χώρο ξέχασε. Γι’ αυτό, πέρνα αυτές τις μέρες από τον κινηματογράφο που αγάπησε και στήριξε και την οικογένεια και τη μνήμη ενός ανθρώπου που αφιέρωσε ίσως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη μεγάλη οθόνη. Προσπαθώντας ν’ αφήσει πίσω τα μικρά πράγματα της ζωής…
