του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Θυμάσαι τις υπέροχες αφίσες που συνοδεύουν τις ειδικές προβολές του Castro Theatre του Σαν Φρανσίσκο; Με αφορμή την προβολή του «SOS Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ από τον ιστορικό κινηματογράφο, ζητήθηκε από τη σχεδιάστρια και γραφίστρια Τρέισι Τσινγκ να δημιουργήσει την αφίσα που θα αποτελούσε και το επίσημο poster του γεγονότος. Το ταυτόχρονα retro αλλά και μοντέρνο αποτέλεσμα θα μπορούσε άνετα να αποτελεί και το εναλλακτικό εξώφυλλο ενός σύγχρονου comic! Στο επίσημο site της δημιουργού μπορείς να βρεις και αρκετές ακόμα δουλειές της κι αν ενθουσιαστείς, κάνε υπολογισμούς με τις… οικονομίες σου.

Ο Άνταμ Τζουρέσκο είναι, επίσης, ένας καλλιτέχνης που έχει φιλοξενηθεί πολλές φορές στους διαδρόμους του Castro Theatre με τις αφίσες του. Εκτός, όμως, από εκείνες τις δουλειές, ο ίδιος βρήκε λίγο extra χρόνο για ν’ αφιερώσει σε μια από τις πιο αγαπημένες του ταινίες και, ίσως, μια από τις πιο χαρακτηριστικές ρομαντικές κομεντί των τελευταίων χρόνων. Και καλά έκανε, αφού το αποτέλεσμα ήταν η παρακάτω – απόλυτα ταιριαστή με τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα του Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ – αφίσα για το «(500) Μέρες με τη Σάμερ».

To «American Hustle», ή αλλιώς την εισβολή του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ στα χωράφια του Μάρτιν Σκορσέζε, το περιμέναμε τα Χριστούγεννα, όμως, πλέον δεν είμαστε και τόσο σίγουροι. Παρ’ όλα αυτά, τα character posters που κυκλοφόρησαν διατηρούν το buzz τής ταινίας και δίνουν στους ηθοποιούς τους λίγη από τη λάμψη των 70’s, μαζί με μερικά… άβολα κουρέματα. Η οσκαρική Τζένιφερ Λόρενς λάμπει, βέβαια. Το ίδιο και η – πυρετός το Σαββατόβραδο – φόρμα της Εϊμι Άνταμς.

Με αφορμή την κυκλοφορία της «Μικρής Γοργόνας» (για πρώτη φορά) σε Blu-Ray την 1η Οκτωβρίου, o Τομ Γουέιλεν σχεδίασε για τη Mondo δύο posters παρόμοιας αισθητικής, που συνδυάζουν το ήδη γνωστό κομιξικό του στιλ με τα πρωτότυπα χαρακτηριστικά στοιχεία της ντισνεϊκής δημιουργίας, η οποία ήταν το σημείο μηδέν της Αναγέννησης που βίωσε το studio στη δεκαετία του ’90. Για να σου το θέσω σε απόλυτα μαθηματικά, 24 χρόνια έχουν περάσει από την έξοδο της ταινίας, που καθιέρωσε τα στοιχεία εκείνα (συμπεριλαμβανομένων και των αγαπημένων μεν, κλισέ δε) πάνω στα οποία βασίστηκε η ανάπτυξη όλων των μετέπειτα κλασικών δημιουργιών του studio.

Το «The World’s End» του Έντγκαρ Ράιτ δεν πρόκειται να το δούμε στις ελληνικές αίθουσες, όμως, αυτό δε μας εμποδίζει να συμμεριζόμαστε τον ενθουσιασμό τού διεθνούς κοινού που, προφανώς, αντιλαμβάνεται καλύτερα το μεγαλείο (και την αγνή, καλοπροαίρετη καφρίλα) του δημιουργού του. Ο σχεδιαστής Άλεξ Παρντί είναι fan και το αποδεικνύει έμπρακτα, καταφέρνοντας να μεταφέρει μέσα σε μια απλή εικόνα το συνδυασμό τρόμου και χιούμορ της περίφημης τριλογίας του Ράιτ (πρόσθεσε και τα «Shaun of the Dead» και «Hot Fuzz»), που αγαπήθηκε σε (σχεδόν, είπαμε) ολόκληρο τον κόσμο. Θα την έπινα μια μπύρα τώρα.

Μπορεί να προετοιμάζεται για το «Nymphοmaniac», όμως, πρώτα ο Σάια ΛαΜπαφ θα πρέπει να ξεφύγει από τον Μαντς Μίκελσεν που τον κυνηγά με μανία σε ολόκληρο το Βουκουρέστι για τα μάτια της Έβαν Ρέιτσελ Γουντ! Ο «Charlie Countryman» δεν έκανε και την καλύτερη εντύπωση στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου, όμως, οι αφίσες τού φιλμ που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ίσως ανατρέψουν τις εντυπώσεις. Γεμάτες χρώμα και pulp αναφορές, τα posters φαίνονται να έχουν βγει κατευθείαν μέσα από το εργαστήρι ενός καλλιτέχνη giallo αναφορών! Για όσους επιθυμούν κάτι πιο μοντέρνο, υπάρχει και τρίτη αφίσα, περισσότερο… ρεφν-ικών καταβολών. Είναι έτοιμος ο μικρός να συναντήσει την τέχνη; Θα το μάθουμε μετά το Νοέμβρη και τη διεθνή, επίσημη κυκλοφορία της ταινίας.

Extra bonus για το τέλος, η ματωμένη, ημίτρελη… γιαπωνέζα «Carrie», η οποία μετράει αντίστροφα για την έξοδό της στους κινηματογράφους ολόκληρου του κόσμου (στη χώρα μας το Δεκέμβριο).