Είναι σημεία των καιρών; Είναι μια κατάρα που εξαπλώνεται σιωπηλά μέσα από τα social media, έτσι ώστε η «θετική ενέργεια» να κυριεύσει την ανθρωπότητα και το είδος μας να εξαφανιστεί σταδιακά και τόσο… χαμογελαστά, μέσα από αναφωνήματα θαυμασμού, «καλή μου», «αγάπη μου» και «καταπληκτικό»; Παρατηρεί κανείς πόσο… επιλεκτική είναι αυτή η καλοσύνη; Σιγά-σιγά, αφανίζει το άσχημο, δεν μιλά καν γι’ αυτό, αρνείται να το παρακολουθήσει, αγνοεί την ύπαρξή του με μια σχεδόν φασίζουσα τακτική και εμμένει σε κάτι το «όμορφο», με το οποίο θα ταυτιστεί με άνεση και θα φροντίσει να το αναπαραγάγει παντού, μετατρέποντάς το σε ιδανικό trend πριν περάσουν έστω και λίγες ημέρες αφομοίωσης. Κι ύστερα θα προετοιμάζει το έδαφος για το καινούργιο «όμορφο», είτε είναι του ιδίου δημιουργού ή είδους, σε κάθε μορφή Τέχνης, σχεδόν. Πριν καν καταναλωθεί! Θα είναι καλό, διότι θα είναι… κάτι το «όμορφο»…
Μέσα από την ανάγκη αυτής της αναπαραγωγής της «θετικότητας» που, προσωπικά, μου φέρνει στο νου περισσότερο το «Village of the Damned» παρά κανονικούς ανθρώπους, επιβιώνει συνήθως μονάχα το καινούργιο, το σημερινό, το δίχως ίχνος Ιστορίας, το βιωμένο του τώρα, σχεδόν ποτέ το παλαιό, η γνώση του και οι έννοιές του. Σαν σε μια αμνησιακή κατάσταση αφασίας, που ενίοτε αποκαλούμε «χιπστερισμό», τα νέα πρότυπα, ακόμη και τα «εναλλακτικά», γίνονται μαζικά μέσα σε λίγες ώρες, αποκτούν τους «προστάτες» – γραφιάδες τους, ένα cult following θετικισμού και καλολογικών στοιχείων, ένα κύμα που θα προάγει το «όμορφο» και θα επιδιώξει τον διάλογο μόνο με τους όμοιούς του.
Ναι, η κριτική χάνεται, μαζί με έναν πολιτισμό… πολύ vintage για να επιβιώσει από τους γνώστες του στιγμιαίου, του share, του Like. Κι όσο χάνεται αυτή η πολυφωνία ή το δικαίωμα να ισοπεδώνεις το πραγματικά κακό αντί να παριστάνεις ότι δεν υπάρχει… καλοπροαίρετα, φοβάμαι για όλα αυτά που θα ακολουθήσουν. Χειρότερες μέρες έρχονται…
