FreeCinema

Follow us

Δεν ξέρω αν έπιασες το υπονοούμενο… Αν παρατηρούσες, όμως, τι συνέβαινε με το φετινό Φεστιβάλ των Καννών στα ελληνικά social, σίγουρα θα έπιανες το νόημα. Και, έλεος, δεν φθονώ εκείνους που εξακολουθούν να πηγαίνουν στην «Κοτέ Νταζούρ». Με σχεδόν δύο δεκαετίες αποστολών για κάλυψη του Φεστιβάλ ως δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου, μπορώ να πω ότι είμαι χορτασμένος (και κάποια στιγμή θα επιστρέψω σε αυτό το χαριτωμένο, τουριστικό χωριουδάκι…). Απλά, πιστεύω πως με την εμφάνιση των… κινητών τηλεφώνων με κάμερα και των κοινωνικών δικτύων, πέραν της καλλιτεχνικά φθίνουσας πορείας των φιλμ που συμμετέχουν στα διαγωνιστικά προγράμματα, εκφυλίστηκε πραγματικά η σημασία τού να βρίσκεσαι στις Κάννες. Διότι μέσα από τα social, με τόσο μεγάλη προσέλευση Ελλήνων (και φέτος) στο Φεστιβάλ, το μόνο που εκόμισα ήταν το… τι φορούσαν όλοι στο red carpet ή στο photocall, έως το πόσο «από κοντά» μπορεί κανείς να δει τους stars στις συνεντεύξεις Τύπου. Για τις ταινίες δεν έμαθα κάτι ουσιαστικό (πέραν του κλασικού δημοσιοσχετίστικου «δεν ήταν και η καλύτερη ταινία στην καριέρα τού τάδε», για να μην ψυχρανθεί ο διανομέας και ακυρώσει τα nominations για τις συνεντεύξεις…), αλλά δεν πειράζει, βασικά είχε καλό καιρό… για φωτογραφίες στην Κρουαζέτ.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν πήγα για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ, δεν είχα καν κινητό τηλέφωνο. Δεν το ήθελα καθόλου! Δώρο μού το έκαναν, χρόνια μετά, γιατί από μόνος μου… δεν υπήρχε περίπτωση! Φτάναμε στις Κάννες, αρπάζαμε διακαώς το πρόγραμμα, παρακολουθούσαμε 5 – 6 ταινίες ημερησίως, κυνηγάγαμε και μερικές συνεντεύξεις (μπας και βγουν τα έξοδα, γιατί αν δεν δούλευες στον ημερήσιο Τύπο ή δεν ήσουν «στέλεχος», η τσέπη σου τα φρόντιζε όλα…) και επιστρέφαμε στην Ελλάδα με τόση… στενοχώρια, λες και δεν μας είχε φέρει κανείς δώρο τα Χριστούγεννα. Δεν ήταν ένας παιδιάστικος ενθουσιασμός, ούτε ήταν και θέμα… νεότητας. Ειλικρινά, οι Κάννες (από όλα τα Φεστιβάλ συγκριτικά) σε έκαναν να συμπεριφέρεσαι σαν πεντάχρονο παιδί! Όχι μόνο επειδή έβλεπες πρώτος τα φιλμ που ο υπόλοιπος κόσμος θα παρακολουθούσε στα σινεμά πολλούς μήνες αργότερα…

Τότε βλέπαμε ταινίες για τις οποίες πολλές φορές δεν γνωρίζαμε το παραμικρό ή περιμέναμε να βγουν λίγες εικόνες στα περιοδικά, περπατούσαμε στην Κρουαζέτ και πετυχαίναμε σκηνοθέτες και ηθοποιούς που αισθάνονταν όπως οι κανονικοί άνθρωποι και έκαναν ακριβώς τα ίδια πράγματα με εμάς, ελαφρά ανενόχλητοι ακόμη, οι ουρές για τις προβολές εξασφάλιζαν την είσοδό σου στις αίθουσες (με μια ή δύο εξαιρέσεις τον χρόνο) και οι συνεντεύξεις (όχι οι Τύπου, διάβολε!) είχαν διάρκεια που σου επέτρεπε να πεις κάτι παραπάνω, να κάνεις κουβέντα που είχε νόημα. Γινόντουσαν και μερικά parties τόσο επικά, που αν έβρισκες πρόσκληση για να μπεις, νόμιζες πως είχες πάει στο… Euro Disney Resort («Trainspotting», γαμώ την pop κουλτούρα σας μέσα)!

Τα τελευταία χρόνια που πήγα για να καλύψω το Φεστιβάλ των Καννών, από μήνες πριν στο διαδίκτυο έβλεπες τη λύσσα της μαντεψιάς για το ποιες ταινίες θα μπουν στο διαγωνιστικό, έναν προκατασκευασμένο ντόρο για πολλές από αυτές, δεν πετύχαινες πια παντού τους ανθρώπους της παγκόσμιας κινηματογραφίας (ή τους έβλεπες να τρέχουν έντρομοι για να αποφύγουν… τα κινητά τηλέφωνα (!), οι ουρές για τις προβολές απέκτησαν μήκος… χιλιομέτρων (διότι το Φεστιβάλ διαπιστεύει αβέρτα λες και πρόκειται για τουρίστες και όχι δημοσιογράφους, οι οποίοι ποτέ δεν χωράνε στις αίθουσες!) και η διάρκεια των συνεντεύξεων (που πλέον χρεώνονται πανάκριβα στους διανομείς των ταινιών) συρρικνώθηκε δραματικά. Και οι ταινίες; Στην καλύτερη περίπτωση, ένα déjà vu των μόνιμων «κατοίκων» του διαγωνιστικού, που θα παρακολουθείς να συμμετέχουν εκεί μέχρι… να πεθάνουν.

Όποιος και να είναι ο Χρυσός Φοίνικας που θα απονεμηθεί απόψε, ο μέσος αναγνώστης, τηλεθεατής ή κάτοχος προσωπικής σελίδας στο Facebook από τη φετινή διοργάνωση θα έχει συγκρατήσει μόνο την εικόνα της ξυπόλητης Τζούλια Ρόμπερτς στο «κόκκινο χαλί» ή την απόσταση «ασφαλείας» που είχε… πάλι εκεί η Σαρλίζ Θέρον από τον πρώην της (μην κάνεις ότι δεν ξέρεις για ποιον ομιλώ). Ο οποίος γύρισε ένα τερατούργημα, λέει. Αλλά στην «Κοτέ Νταζούρ» δεν ασχολούμαστε με το σινεμά. Φωτογραφίες βγάζουμε.

Υ.Γ. Εμένα, πάλι, από τις φετινές Κάννες, έστω και εξ αποστάσεως, μονάχα αυτή η εικόνα θα μου μείνει. Για τις τρομακτικές μέρες που βιώνουμε… Μακάρι να ήταν ένα διαφημιστικό «τρικ». Δεν είναι, όμως. Είναι η πραγματικότητα. Που κυκλοφορούσε μπροστά από την ξυπόλυτη Ρόμπερτς. Αλλά στις «πίσω σελίδες» της επικαιρότητας…

Cannes 2016 in arms

TAGS: