FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2018 – 2019.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2018 – 2019, αποκλειστικώς φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2018 – 2019 ήταν η «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο, το «too bad to be true» δήθεν remake του θρυλικού (προσωπικά και αμφιλεγόμενου, πλέον), ομώνυμου έργου αναφοράς για το horror genre που σκηνοθέτησε ο Ντάριο Αρτζέντο το 1977. Από το ελάχιστο σενάριο εκείνου, περάσαμε σε μία υπερφίαλη κουράδα ανακυκλωμένων συμβολισμών που λες και ήρθαν «δανεικά» από άλλες ταινίες, για να χορέψουν με τα νεύρα μας επί 152 λεπτά (!). Έκλεινα την κριτική της παρομοιάζοντας το έργο με τη ζουλαφσκική «Γυναίκα Δαιμονισμένη» (1981), σε φάση remake από τον Φασμπίντερ, όμως. Με μια δόση από «Showgirls» (1995) του Φερχούφεν για «κερασάκι». Αντί για το τελευταίο, σκέψου τη μέντα στο «Νόημα της Ζωής» (1983) των Μόντι Πάιθον…

Συμπληρωματικά (για να χαρεί περισσότερο το φιλοθέαμον κοινό), στο… χείριστο top 10 της σεζόν (συνήθως έβαζα 5 τίτλους, αλλά ήταν τόσος ο εμετός εντός του περασμένου δωδεκάμηνου, που αξίζει να το γλεντήσουμε περισσότερο) ακολουθούν τα φιλμ (με αξιολογική σειρά): το «Σπίτι που Έχτισε ο Τζακ» του Λαρς φον Τρίερ («θες να βρoντοφωνάξεις ‘έλεος’, ενώ στην οθόνη ο Τρίερ θα ‘καπηλεύεται’ ένα έργο δαντικής κόλασης του Ντελακρουά, για τους ‘αμόρφωτους’ που δεν το είχαν καταλάβει ήδη»), το «Loro» του Πάολο Σορεντίνο («μια αστοχία πολιτικής και κοινωνικής σάτιρας που καταρρέει σαν το κτήριο της ιταλικής τράπεζας στη σκηνή του σεισμού στη Λ’ Άκουιλα, το 2009»), το «Κορίτσι» του Λούκας Ντοντ («προάγει κάτι που εγώ χαρακτηρίζω αρρωστημένο»), το «Νησί της Αποπλάνησης» του Στίβεν Νάιτ («όποιος νομίζει ότι η δουλειά του κριτικού κινηματογράφου είναι εύκολη, ας δοκιμάσει να δει τούτο το φιλμ»), το «Η Μαίρη Πόπινς Επιστρέφει» του Ρομπ Μάρσαλ («το studio της Disney κατακρεουργεί δίχως ίχνος δημιουργικότητας το παρελθόν της, παρουσιάζοντας ένα ‘sequel’ σε μορφή κακοφορμισμένου πτώματος»), το «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπάκι («το ανθρώπινο exploitation φτάνει στα άκρα για να δημιουργήσει εντυπώσεις, με τα… βιολιά να βαράνε ακόμη πιο ενοχλητικά σε κάμποσες κορυφώσεις»), ο «Παραλίας» του Χάρμονι Κορίν («κάποτε τα φιλμ των Cheech & Chong έπαιζαν με ιδέες και χιούμορ σε ένα παρόμοιο μοτίβο μαστούρας, δείχνοντας και έναν σεβασμό προς τον θεατή που γούσταρε τον χαβαλέ αυτού του είδους»), το «Captain Marvel» των Άννα Μπόντεν & Ράιαν Φλεκ («υπάρχει μέχρι και σκηνή όπου αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια, θα ξεχάσεις ότι βλέπεις την ομώνυμη ηρωίδα και θα νομίζεις ότι κάποιος έβαλε να παίζει το ‘Superman: Η Επιστροφή’») και το «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν» του Τζιμ Τζάρμους («και ο καλύτερός σου φίλος να ήταν, θα έτρωγε φάπα για το κακό που σου έκανε…»). Τα προτείνω για binge watching σε wannabe αυτόχειρες που δεν τους έκατσε η προηγούμενη απόπειρα. Σιγουράκι.

Πριν πάμε στα καλύτερα της σεζόν, να προσθέσω ότι το ντοκιμαντέρ «Free Solo» των Τζίμι Τσιν & Ελίζαμπεθ Τσάι Βασαρχέλι ήταν ο άτυχος τίτλος που δεν χώρεσε να μπει στην πρώτη δεκάδα, ενώ από ελληνικές δουλειές ξεχώρισα μονάχα τα «Οίκτος» του Μπάμπη Μακρίδη και «Ακίνητο Ποτάμι» του Άγγελου Φραντζή (με οδυνηρά χειρότερη την κωμωδία «Περιμένοντας τη Νονά» του Νίκου Ζαπατίνα).

Ο χώρος των σχολίων είναι… FREE (#diplhs) και θα ήθελα να δω παρατηρήσεις ή και τις δικές σας λίστες, τηρώντας (όσο μπορείτε) το χρονικό πλαίσιο της σεζόν που πέρασε αλλά και την επιλογή τίτλων από φιλμ που διανεμήθηκαν στην Ελλάδα σε αυτό το διάστημα.

10

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (2018) του Ντέϊμιεν Τσαζέλ

First Man


Σε μια εποχή που το «αμερικάνικο όνειρο» συναντούσε τη φυγή προς το φουτουριστικό, το εκσυγχρονιστικό, το τεχνολογικό μιας επανάστασης για καλύτερη σε ποιότητα ζωής καθημερινότητα, ο ίδιος ο τόπος τού ανθρώπου γινόταν ξαφνικά όλο και πιο ασφυκτικός. Σήμερα, από όλα αυτά, έχει μείνει μονάχα το κατόρθωμα, η υπέρβαση του κοινού θνητού που μπόρεσε να κατακτήσει τη Σελήνη. Να ταξιδέψει μέχρι εκεί που φτάνει το ανθρώπινο μάτι και να περπατήσει. Στο άγνωστο. Πέρα από αυτό, μια αφόρητη θλίψη. Οι εποχές που χάνονται. Και οι απώλειες που φορτώνουν τις μνήμες. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

9

YESTERDAY (2019) του Ντάνι Μπόϊλ


Μπορείς να σκεφτείς τη ζωή χωρίς την αγάπη; Και τι μπορεί να σου φέρνει καλύτερα τις αναμνήσεις μιας αγάπης (παλιάς, τελειωμένης ή καινούργιας, μέχρι και μεγάλης σε διάρκεια); Πώς θα ήσουν σαν άνθρωπος χωρίς «εκείνο» το refrain, τη μελωδία που μουρμουρίζεις ενίοτε, τους δίσκους που κρατάς σαν κάτι ιερό ή εκείνους που σου πήρε όταν έφυγε, ακόμη κι εκείνους που πέταξες για να διώξεις από πάνω σου κάθε σύνδεση; Πόσο αγαπάς το… χθες; Και γιατί έχει σημασία να το τιμάς; «Αρκεί να… αγαπάς», είναι η απάντηση (της ταινίας). (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

8

CLIMAX (2018) του Γκασπέρ Νοέ


Η ΥΠΑΡΞΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΕΥΓΑΛΕΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ.

Είμαστε καταδικασμένοι να οδεύουμε σε μια πορεία επερχόμενης κλιμάκωσης, «ο θάνατος είναι μια εξαιρετική εμπειρία», όμως πέρα από αυτόν ίσως υπάρχει μια ελπίδα. Κάτι αμόλυντο (από εμάς). Ολόλευκο. Αγνό. Για να ξαναρχίσουμε. Να χορεύουμε. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

7

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ (2018) του Πίτερ Φαρέλι

Green Book


Το Όσκαρ καλύτερης ταινίας του 2019 ήταν ένα έργο που χάρηκα στην κινηματογραφική αίθουσα όσο λίγα σε τούτη τη σεζόν. Σκηνοθεσία, ερμηνείες, καλλιτεχνική διεύθυνση, φάτσες δευτεραγωνιστών, ρυθμός αφήγησης, γέλιο και συγκίνηση μαζί δημιουργούσαν ένα σύνολο που δεν σε καλούσε να παρακολουθήσεις κάτι το «μεγαλόπνοο», αλλά έβαζε τα γυαλιά όσον αφορά το είδος της βιογραφίας που δεν θέλει να σε πείσει με «εγκυκλοπαιδικό» τρόπο αλλά να σε πλησιάσει όσο βαθύτερα γίνεται, εδώ κατανοώντας τα εγκληματικά λάθη τόσων λαών και δεκαετιών λόγω φυλετικού μίσους. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

6

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ: Η ΠΤΩΣΗ (2018) του Κρίστοφερ ΜακΚουόρι

Mission: Impossible - Fallout


Σινεμά σαν ένα «ποτ-πουρί» από σεκάνς δράσης που αψηφούν λογική και σασπένς για να σε «στείλουν» ψυχαγωγικά, διατηρώντας μια πειστικότητα ρεαλιστικού (και όχι καρτουνίστικα υπερβολικού ή χιουμοριστικού, όπως στο «Wanted» του Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ, για παράδειγμα) και γήινου. Με ωριμότερους χαρακτήρες, που ο χρόνος «γράφει» πλέον την πείρα στα πρόσωπά τους. Με ρυτίδες, φόβους, μικροελαττώματα, προσωπικές ήττες και το κουράγιο να μην σταματούν μπροστά στην όποια πρόκληση. Από το 1996 μέχρι σήμερα, στην έκτη τους «Αποστολή», ο Ίθαν, ο Λούθερ και ο Μπέντζι μπορούν πλέον να κάνουν μέχρι και ολόκληρο 007 να ζηλεύει! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)