FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2017 – 2018.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2017 – 2018, αποκλειστικώς φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2017 – 2018 ήταν το «Emoji: Η Ταινία» του Τόνι Λεοντίς. Η βαρβαρότητα αυτής της εμπειρίας δεν έχει προηγούμενο. Αν μια βροχή από κουράδες έπεφτε με φόρα επάνω σου και σε έπνιγε, τότε μόνο θα μπορούσες να σκεφτείς ξανά ότι υπήρξε αυτή η ταινία. Γενικά, οποιαδήποτε αναφορά σε κάτι το σκατολογικό, πλέον, θα θυμίζει τούτο το φιλμικό έκτρωμα «παιδικού» φιλμ.

Συμπληρωματικά (για να χαρεί περισσότερο το φιλοθέαμον κοινό), στο… χείριστο top 5 της σεζόν (γνωστό και ως «τα σκατά της σεζόν») ακολουθούν τα φιλμ (με αξιολογική σειρά): ο «Καζαντζάκης» του Γιάννη Σμαραγδή («στο σκοτάδι το άραχνο, απλά σιωπάς»), το «Blade Runner 2049» του Ντενί Βιλνέβ («στη βροχή δακρύσαμε μόνο μια φορά»), το «Μαζί ή Τίποτα» του Φατίχ Ακίν («συνονθύλευμα δραματικών (και ιδεολογικών) κλισέ») και το «Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομά σου» του Λούκα Γκουαντανίνο («τίποτε παραπάνω από ένα… βίπερ Νόρα της ‘πρώτης φοράς’»). Ξαναδείτε τα, αν επιθυμείτε να «φορτώσετε» ζοχάδες.

Πριν πάμε στα καλύτερα της σεζόν, ένα μικρό bonus με το top 5 των «Θα μπορούσαν, αλλά…», με αξιολογική σειρά (πάντα), εκτός δεκάδας: η «Αόρατη Κλωστή» του Πολ Τόμας Άντερσον, το «Revenge» της Κοραλί Φαρζά, το «Tully» του Τζέισον Ράιτμαν, το «American Made» του Νταγκ Λίμαν και το «The Post» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.

10

Η ΔΙΑΔΟΧΗ (2018) του Άρι Άστερ

Hereditary


Η πρώτη αντίδραση είναι ένα τεράστιο «Τι στο διάολο είδα;»! Ένα κομμάτι σου είναι μουδιασμένο, σαν να βγήκες από ένα περίεργο είδος «νάρκωσης». Ο ήχος της γλώσσας καθώς «ξεκολλά» από τον ουρανίσκο θα μείνει στη συνείδησή σου σαν κάτι το τρομακτικό, πια. Και ο αληθινός θρήνος θα συνεχίζει να ωριμάζει μέσα σου, καθώς θα γερνάς με τις δικές σου αμφιβολίες για την ύπαρξη, τη διάρκεια της παραμονής σου στο «εδώ», τις φοβίες για τον αν υπάρχει κάποια συνέχεια και ποια είναι η διάσταση αυτής. Ναι, είναι τρομακτικό το δράμα μας. Από όπου κι αν το κοιτάξεις. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

9

LADY BIRD (2017) της Γκρέτα Γκέργουιγκ


Με ένα μικρό τρικ στο μοντάζ, λες και ανοιγόκλεισες τα μάτια σου για ένα δευτερόλεπτο και δεν πρόσεξες αν αυτό που πέρασε από μπροστά σου ήταν κάτι που όντως συνέβη, μια σκηνή του φινάλε σε μετατρέπει σε αιφνίδιο μάρτυρα μιας αλήθειας που με μεγαλόπρεπη… απλότητα και δίχως περιττές λέξεις σού έχει μιλήσει μέχρι τα βάθη της καρδιάς σου. Σχεδόν όπως το 2013, όταν η Γκέργουιγκ έφτιαχνε το κουδούνι της εξώπορτας του διαμερίσματός της, χαρίζοντάς μας ένα στιγμιότυπο τόσο ευρηματικό που έφερνε αβίαστα δάκρυα στα μάτια. Δάκρυα χαράς. Από αυτά που σε βουρκώνουν όταν συνειδητοποιείς ότι μόλις είδες μια σπουδαία ταινία. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

8

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΛΑΦΙΟΥ (2017) του Γιώργου Λάνθιμου

The Killing of a Sacred Deer


Ο Γιώργος Λάνθιμος ξανοίγεται ακόμη περισσότερο με το «Ιερό Ελάφι». Απελευθερώνεται. Μαζί με τον φορμαλισμό του. Γίνεται πιο σκληρός, πιο βίαιος, πιο κυνικός απέναντι στο συναίσθημα, βυθίζεται στο έρεβος ενός αστικού τοπίου που δεν αξίζει να σπαταλά την ενέργεια μιας ολόκληρης, θνητής ζωής. Αναθεωρεί το νόημα του εισβολέα από το… «Θεώρημα» (1968) του Παζολίνι, αλλά με τον «ανθρωπισμό» των πρώτων φιλμ του Χάνεκε (θα επέλεγα ως πιο συγγενικό τον ψυχισμό του «Der Siebente Kontinent», από το 1989). Βάζει την κουκούλα και (σε) σημαδεύει. Κι όπου σε βρει. Κυριολεκτικά! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

7

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ (2018) του Γουές Άντερσον

Isle of Dogs


Όπως και με κάθε ταξίδι ενός τουρίστα, η ταινία αυτή δεν κλείνει με μια κορύφωση ουσιαστικά απογειωτική, για μερικά λεπτά της διάρκειας του «Νησιού των Σκύλων» μπορεί και να πάσχει από εκείνη την επαναληπτικότητα των εικόνων που έχεις αρχίσει να συνηθίζεις στον τόπο που επισκέφτηκες και όπου ευελπιστείς και σε κάτι συναρπαστικά… νέο. Δεν συμβαίνει. Αλλά δεν σε ενοχλεί. Έχεις να θυμάσαι την εμπειρία από κάτι το πανέμορφο, που ο αληθινός σου περίγυρος δεν μπορεί να σου προσφέρει. Πολλές φορές ούτε καν το σινεμά, πια. Είναι μια αγαλλίαση σε τούτο το σήμερα αυτή. Γι’ αυτό και θα είμαστε πάντοτε υπόχρεοι μπροστά στη μοναδικότητα της μαστοριάς του Γουές Άντερσον. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

6

Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ (2017) του Γκιγέρμο ντελ Τόρο

The Shape of Water


Ο Γκιγέρμο ντελ Τόρο είναι ένας «άνθρωπος ορχήστρα» της κινηματογραφικής Τέχνης, με ικανότητα στον σχεδιασμό του pre-production σταδίου, στο να γράφει ένα πραγματικά ξεχωριστό σενάριο και στο να μπορεί να το φέρει εις πέρας και σκηνοθετικά, μέχρι τον τελικό προορισμό της μεγάλης οθόνης. Στη «Μορφή του Νερού» αποθεώνονται όλα αυτά μαζί, καταφέρνοντας να πείσει ακόμη και θεατές που ενδεχομένως να μην τολμούσαν ποτέ να εισέλθουν στο προσωπικό του σύμπαν εικόνων και αφήγησης. Δεν πιστεύουν όλοι στα παραμύθια. Αλλά οι περισσότεροι πιστεύουν στην αγάπη! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)