FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2015 – 2016.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2015 – 2016, αποκλειστικώς φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2015 – 2016 ήταν η «Επιστροφή» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου. Για εκείνα τα 156 λεπτά οδύνης και ασημαντότητας στο σινεμά. Για τον ΝτιΚάπριο, την αρκούδα, τον… Ταρκόφσκι (!) και τον λήσταρχο Νταβέλη (#diplhs) που μετά τα φεστιβάλ πήρε σβάρνα τα Όσκαρ, λανσάροντας «ποιητικό» λούστρο σε αφελείς. Στον αγύριστο.

Συμπληρωματικά (για να χαρεί περισσότερο το φιλοθεάμον κοινό), στο… χείριστο top 5 της σεζόν, ακολουθούν τα φιλμ (με αξιολογική σειρά): η «Νιότη» του Πάολο Σορεντίνο («ένα γκροτέσκο luxury resort εικόνων δίχως κανένα νόημα»), το «Ουζερί Τσιτσάνης» του Μανούσου Μανουσάκη («το ‘Αυτοί που Μίλησαν με τον Θάνατο’ του Γιάννη Δαλιανίδη είναι αριστούργημα μπροστά σε τούτη την παρωδία!»), το «Οι Θεοί της Αιγύπτου» του Άλεξ Πρόγιας (μια χαμένη ευκαιρία για χολιγουντιανού μεγέθους guest από την οικογένεια Πατούλη) και η «Anomalisa» των Τσάρλι Κάουφμαν & Ντιουκ Τζόνσον («μια ατελής, ελαττωματική ιδέα banal υπαρξισμού»). Προκαλώ κάποιον να τα παρακολουθήσει back-to-back. Πλούσια δώρα (#Delfinario)!

Ας πάμε στα καλύτερα της σεζόν τώρα.

5

ΜΑΡΓΚΕΡΙΤ (2015) του Ξαβιέ Τζιανολί

MARGUERITE


Τι είναι στ’ αλήθεια η… αλήθεια; Και μπορεί να μας δώσει την απάντηση σ’ αυτό ο κινηματογράφος, η Τέχνη που υπηρετεί πρωτίστως την απάτη; Με έμπνευση την «ούτε στο σινεμά» περίπτωση μιας ζάμπλουτης κυρίας, παλαβής (αμφίσημα) για την opera μα εντελώς παράφωνης, ο Ξαβιέ Τζιανολί υπέγραψε την πιο υποτιμημένη ταινία της σεζόν, ένα κοινωνικο-πολιτιστικό μάθημα με «πλάγιο» θέμα την κακοήθεια του ψεύδους και την πονετική έως εξολοθρευτική ισχύ τής αλήθειας. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

4

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΡΤΑΡΙΣΜΑ (2015) του Άνταμ ΜακΚεϊ

THE BIG SHORT


Οι απώλειες από την ιστορία αυτού του φιλμ, μονάχα στην Αμερική, μετρήθηκαν σε πέντε τρισεκατομμύρια δολάρια, με συνέπειες τόσο ολέθριες και για τον υπόλοιπο πλανήτη, σε βαθμό να ακούς τον Μπραντ Πιτ να ομολογεί πως έτσι καταστράφηκε η οικονομία της Ισλανδίας και της Ελλάδας. Στο φινάλε, η κατανόηση της ασημαντότητας της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα σε τούτο το πλαίσιο ενός υπαρκτού οικονομικού… Παγκοσμίου Πολέμου, μόνο γέλια οργής μπορούσε να σου προκαλέσει. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

3

Η ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ… ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ! (2015) του Ζακό Βαν Ντορμέλ

LE TOUT NOUVEAU TESTAMENT


Όταν το σινεμά έχει φαντασία και χιούμορ, η δική μας η ζωή γίνεται πιο όμορφη. Εάν αυτό είναι και το δικό σου Ευαγγέλιο, τότε το παραμύθι που έχει στήσει εδώ ο Ζακό Βαν Ντορμέλ σε πήρε μαζί του. Ξαναγράφοντας το Ευαγγέλιο της Πίστης σου προς αυτό, ως υπέρτατη μορφή διασκέδασης, εξιλέωσης και ιδανικού «φευγιού». Με έμπνευση που δεν είχε… τον Θεό της! Κι ας προσπαθούσε να μας πείσει ότι Εκείνος ζει στις Βρυξέλλες. Χειρότερο ψέμα κι από τις ίδιες τις Γραφές, δηλαδή. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

2

Ο ΑΣΤΑΚΟΣ (2015) του Γιώργου Λάνθιμου

THE LOBSTER


Στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, σκεφτόμαστε ή μας ρωτάνε τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Στα… τελευταία χρόνια της ζωής μας, κανείς δεν θέλει να σκέφτεται ή να ρωτά τι θα απογίνουμε αφού πεθάνουμε. Στον «Αστακό», ο Γιώργος Λάνθιμος (μετά της φανταστικής πένας του Ευθύμη Φιλίππου, κλασικά) εφευρίσκει μια «άλλη» δεύτερη ζωή, μια μεταλλαγή στην οποία ο θνητός «θάνατος» αποτελεί την καταδίκη για τους μοναχικούς ανθρώπους που δεν βρίσκουν το ταίρι τους. Κατά κάποιο τρόπο, και η ίδια η ταινία… δεν έχει ταίρι σε τούτον τον κόσμο! Επιτρέποντας την καθολική αναγνώριση ενός σκηνοθετικού ταλέντου που, κάθε επόμενη φορά, σε φέρνει αντιμέτωπο με το καινούργιο, τούτο το φιλμ έσπασε ακόμη ένα «φράγμα» για τον δημιουργό του. Ενώ στα πάτρια, απλά, συνεχίζουν να βγάζουν τα μάτια τους… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

1

ΠΟΡΦΥΡΟΣ ΛΟΦΟΣ (2015) του Γκιγέρμο ντελ Τόρο

CRIMSON PEAK


Η αγάπη κάνει τους ανθρώπους ικανούς για τα πάντα. Τρομακτικούς, πιο επικίνδυνους κι από τις αλύτρωτες ψυχές του Crimson Peak που πέρασαν στην «άλλη» πλευρά, αφήνοντας πίσω μονάχα θνητά τέρατα, ικανά να ροκανίσουν τα σωθικά ενός ολόκληρου πολιτισμού. Δεν είναι λυπηρή η διαπίστωση. «Είναι η φύση. Υπάρχει ένας άγριος κόσμος από πράγματα που πεθαίνουν ή τρώνε το ένα το άλλο, ακριβώς κάτω από τα πόδια μας…». Ειλικρινά. Και χωρίς «μεταφορές». Πέρα από τα όποια layers της κριτικής ανάγνωσης, ο Γκιγέρμο ντελ Τόρο γύρισε ένα κομψοτέχνημα αγάπης και σεβασμού προς το κινηματογραφικό genre που λατρεύει. Θα περάσουν μερικές δεκαετίες για να αντιμετωπιστεί με ισάξιο σεβασμό τούτο το έργο. Εδώ θα είμαστε… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)