Το τρομακτικό συναίσθημα του να έχεις μπει στα 40 και ν’ αναρωτιέσαι που πήγε όλη αυτή η αγάπη. Ακόμη και το πρόσωπό σου ή το σώμα που ήξερες να ψηλαφίζεις για χρόνια. Μερικές φορές, όλα αυτά βρίσκουν ξανά την ιδανική τους ισορροπία μ’ ένα βλέμμα. Και η ζωή συνεχίζεται. Με την αγάπη δίπλα σου. Ακόμα – και για πάντα… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Ο σπουδαίος Κορεάτης σκηνοθέτης, στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, στήνει ένα homage στο δημιουργό που τον ενέπνευσε να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα. Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ θα ήταν υπερήφανος. Αν και θα μούτρωνε λίγο για τα όρια (ακόμη και) του σημερινού Χόλιγουντ σε σχέση με την απεικόνιση του σεξ. Τουλάχιστον, οι φόνοι έγιναν αγριότεροι. Κάτι είναι κι αυτό… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Η μικρή ταινία που μπορούσε… Σαν παραμύθι από το μέλλον, με ρίζες στην αρχή της ανθρωπότητας, τοποθετημένο σε ένα ρεαλιστικό σχεδόν σήμερα αλλά δίχως αύριο. Μια ταινία δίχως τόπο και χρόνο, που κρατούσες μέσα σου για πολύ καιρό μετά την προβολή, ασυναίσθητα αλλά και τόσο φυσικά. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Άκουγες την ιστορία για το αγόρι στη βάρκα και την τίγρη και φοβόσουν πως πρόκειται για ένα από τα μεγάλα… ναυάγια της χρονιάς. Αλλά η ταινία σ’ έβγαζε ασφαλή στη στεριά, με άπειρες εικόνες για αναμνήσεις, μαζί με τη διαπίστωση πως το 3D μπορεί να έχει αξία, αν ο δημιουργός της ταινίας έχει όραμα που ξεπερνά… το ταμείο. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Το πιο αποθεωτικό χτύπημα της pop κουλτούρας για το 2012 (ο δημιουργός του φιλμ κατέληξε να παρουσιάζει έως και τη φετινή απονομή των Όσκαρ!) ήταν ένας λούτρινος αρκούδος που κάπνιζε, έκανε drugs, έβριζε χειρότερα κι από λιμενεργάτη και γάμαγε δίχως genitalia! Με έκανε να ψάχνω στη συλλογή μου για το βινύλιο του soundtrack του «Flash Gordon»! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Η μπλόφα που ονομάζουμε έργο τέχνης, η ανακύκλωσή της και ένα ντοκιμαντέρ μέσα στο ντοκιμαντέρ από τον street artist που ανέτρεψε τους κανόνες των γκαλερί και των μουσειακών συλλογών. Σου βγάζει τόσο πολύ τη γλώσσα που σε κάνει να ντρέπεσαι ν’ αποκαλείς τον εαυτό σου κριτικό τέχνης. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Σα να βάζεις τον Τολστόι σ’ ένα κουκλόσπιτο. Που στην πραγματικότητα ήταν ένα ολόκληρο θέατρο, από άκρη σ’ άκρη! Μπορεί το πρωταγωνιστικό ζευγάρι να μην ήταν το ιδανικό ούτε για ανάγνωση του λογοτεχνικού έπους, η σύλληψη και η συμβολοποίηση των χώρων, όμως, θα πρέπει να διδάσκονται και σε σκηνοθέτες και σε σκηνογράφους, ήδη. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Μετά τις ταινίες για τον πατέρα του, ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης – φετίχ λέει να θυμηθεί και τον ίδιο του τον εαυτό, και γυρίζει πίσω στην παιδική του γειτονιά, μαζί με όλη τη συγκίνηση που μπορεί να σου βγάλει ένας άνθρωπος ο οποίος αγάπησε, από τότε, το σινεμά. Στην πιο σκοτεινή του ή και… τερατωδώς τραγελαφική μορφή. Σπάρκι για πάντα! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Μπορεί και να ήταν η ταινία της χρονιάς. Μισήθηκε, όμως, άλλο τόσο όσο και αγαπήθηκε. Στην τελική, το καλύτερο κλείσιμο του ματιού πάνω στην κινηματογραφική αφήγηση, τη σινεφιλία και το format της 7ης Τέχνης. Όσοι ήξεραν τι σήμαινε αυτή η μάσκα στο πρόσωπο της Εντίτ Σκομπ, ρίγησαν αληθινά. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Η #1 ταινία της σεζόν ήταν η πιο φανταστική σπαζοκεφαλιά που έχω δει εδώ και χρόνια. Σνομπαρίστηκε απόλυτα από τη ντόπια κριτική, δεν κατάφερε να πάρει υποψηφιότητα για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, όμως, ο χρόνος πάντα επουλώνει τις πληγές. Σε 30 χρόνια από τώρα, κάποιος ετοιμάζεται να γυρίσει στο παρελθόν για να σου δώσει σφαλιάρα επειδή το αγνόησες. Κι εγώ μαζί του. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)