Σαν προσδοκία, δε συμβαδίζει με τα ψυχικά αποθέματα που έχεις αφομοιώσει, ύστερα από τα πολλαπλά ακούσματα των τραγουδιών των Joy Division. Πάνω στην κόψη του νήματος με το έρεβος, όμως, τούτη η νεκρολογία ιδιωτικού βίου για τον Ίαν Κέρτις, κάνει στάχτη το rock μύθο και κρατά σαν ανάμνηση μια απομίμηση ζωής τόσο πνιγηρή που σε υποχρεώνει στην παραδοχή. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Το ντεμπούτο ενός 33χρονου Ισπανού που είχε τα κότσια να κοντραριστεί με όσες ιστορίες φαντασμάτων έχουμε δει στο παρελθόν και να κάνει την ιδανική ανατροπή στο φινάλε, με επίλογο όχι μεταφυσικό αλλά τραγικά ορθολογιστικό. Τι κρίμα που τις ατάκες «One of us» ή «We belong dead» τις είχαν υιοθετήσει κάτι άλλα «τέρατα», πολλές δεκαετίες πίσω…

Ως μετεξέλιξη στο ανεμογκάστρι της trash κωμωδίας αλά αδελφοί Φαρέλι, ο Άπατοου ήρθε για να κάνει ακόμη μεγαλύτερο «κακό» στο είδος. Να γελάσει με τις φοβίες, τις ανασφάλειες και τους ενήλικους ρόλους μας, χωρίς ποτέ να ξεφεύγει από το πλαίσιο του ρεαλιστικού, με αναπάντεχα καίρια και ισορροπημένη ψυχαναλυτική διάθεση προς τα δύο φύλα ξεχωριστά. Αυτό θα πει ισότητα! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Τα τρένα, λέει, δε μπορούν να χάνονται γιατί βρίσκονται πάνω σε ράγες. Ακούγεται σαν την κατάσταση της καριέρας του Άντερσον, ενός από τους σπουδαιότερους auteur του σήμερα, με σήμα κατατεθέν ματιά και καδραρίσματα, αλλά εκτροχιασμένη ταύτιση με τα δυσλειτουργικά σενάρια. Το αστείο είναι πως ίσως και να μη θέλω να βρει τη γιατρειά του ο άνθρωπος. Απλά, επιβιβάζομαι.

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως μια από τις συγκινητικότερες σκηνές αποχαιρετισμού στην ιστορία του σινεμά θα προέρχονταν από μια νεανική κωμωδιούλα για τρία γυμνασιόπαιδα που αγωνίζονται να χάσουν την παρθενιά τους πριν μπουν στο κολέγιο, μη σου πω και στο σύστημα που τους τη φυλάει για το μέλλον… Αιώνιο respect στη fucking cool ομάδα του Τζαντ Άπατοου. He is McLovin’, πως να το κάνουμε; (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Από αυτή τη ζωή δεν τη βγάζεις καθαρός. Και τις παρτίδες σκακιού να τις ξεχάσεις, γιατί ο Άντον… δεν παίζεται! Επιτέλους, οι Κοέν σκοντάφτουν πάνω σ’ ένα σωρό από πτώματα, σαρκασμό νεκροθάφτη και μετριασμένη δηθενιά, για να λυτρώσουν μια πορεία στέρφα από «Fargo» και βάλε. Και ήταν τόσο απλό. Χρειάζονταν… μόνο αίμα.

Πόσο παράδοξο είναι να στέλνεις «no future» μηνύματα σε μια γενιά χωρίς αύριο. Πόσο πικρόχολο φαντάζει, ένα νόμισμα να έχει δύο όμοιες όψεις. Πόσο ανάγκη έχει το Καλό την ύπαρξη του Κακού, για να διαιωνίζεται το «παιχνίδι». Πόσο σικέ είναι να κερδίζει στα σημεία ο Joker και, πόσο τρομακτικό, να του τη βγαίνει σαν κατάρα η ήττα από την ίδια τη ζωή. Ναι, ο Batman σοβάρεψε. Ανησυχητικά. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Το έλεγε ο Joker, αλλά, αν ρωτάτε κι εμένα, καλύτερα ταιριάζει στο στόμα του κυρίου Μπέντζαμιν Μπάρκερ. Ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο αλλόκοτο. Και με μια λεπίδα στο χέρι, σου λέει πως όλος ο κόσμος τριγύρω σου είναι μια αναλώσιμη μάζα από κρέας, που σχεδόν ανακυκλώνουμε, μασουλώντας αξιοπρέπεια, ανθρωπισμό, συνειδήσεις και το ανεκπλήρωτο της καρδιάς. Τελικά, ίσως και να είναι καλύτερα στην κρεατόπιτα…

Τι θα ήταν η άβυσσος του μυαλού δίχως τις λέξεις; Πως θα ήταν η ζωή σ’ έναν κόσμο δίχως φαντασία, δίχως τη διεγερτική τέχνη της μυθοπλασίας, τη δύναμη της δημιουργίας που πνέει μέσα μας συναισθήματα μεγάλης ευτυχίας ή μιας κατάρας που τίποτε δε μπορεί να εξιλεώσει; Ο Ίαν ΜακΓιούαν τις βρήκε στα πλήκτρα μιας γραφομηχανής, ο Ράιτ μας τις πήρε από το στόμα με εικόνες και η Βανέσα Ρέντγκρεϊβ μας μετέφερε όλη τους την οδύνη σ’ ένα βλέμμα. Αριστούργημα; Δεν έχω λόγια… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Θα ήθελα πολύ να σας πω πόσο αγαπώ αυτή την ταινία, αλλά καλύτερα ν’ αφήσω έναν άλλο κριτικό να… μονολογήσει, έτσι όπως κανένας συνάδελφος δεν τόλμησε ποτέ στην πραγματικότητα: «In many ways, the work of a critic is easy. We risk very little yet enjoy a position over those who offer up their work and their selves to our judgment. We thrive on negative criticism, which is fun to write and to read. But the bitter truth we critics must face is that in the grand scheme of things, the average piece of junk is more meaningful than our criticism designating it so. But there are times when a critic truly risks something, and that is in the discovery and defence of the new. The world is often unkind to new talent, new creations, the new needs friends. Last night, I experienced something new, an extraordinary meal from a singularly unexpected source. To say that both the meal and its maker have challenged my preconceptions about fine cooking is a gross understatement. They have rocked me to my core. In the past, I have made no secret of my disdain for Chef Gusteau’s famous motto: Anyone can cook. But I realize, only now do I truly understand what he meant. Not everyone can become a great artist, but a great artist can come from anywhere. It is difficult to imagine more humble origins than those of the genius now cooking at Gusteau’s, who is, in this critic’s opinion, nothing less than the finest chef in France. I will be returning to Gusteau’s soon, hungry for more.» (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)