FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2005 – 2006.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2005 – 2006, αποκλειστικά με φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Πριν από την αντίστροφη μέτρηση, να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2005 – 2006 ήταν το «Το Παιδί» των αδελφών Νταρντέν (σε μερικά σπίτια πρέπει να βρίσκονται πάντα προφυλακτικά…). Η λίστα είχε παρουσιαστεί με αυτή τη σειρά και από την εκπομπή CINEMaD.

10

WALK THE LINE (2005) του Τζεϊμς Μάνγκολντ


Η αγάπη είναι ένα… ring of fire, που έλεγε κι ο Τζόνι Κας. Όχι η συνηθισμένη βιογραφία ενός θρυλικού ονόματος, αλλά απεικόνιση ενός ερωτικού πάθους που έκανε στάχτη τα πάντα στο πέρασμά του, με ερμηνευτές που άλλαξαν κυριολεκτικά ταυτότητα για να γίνουν ο Τζόνι και η Τζουν. Η πιο δυνατή χημεία στη σελιλόζη για τη σεζόν που πέρασε.

9

Ο ΤΣΑΡΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ (2005) του Τιμ Μπέρτον

Charlie and the Chocolate Factory


Με ή χωρίς «ουσίες», το πιο τρελό οπτικό trip της σεζόν έμοιαζε με ψυχεδελική χρονομηχανή που δεν ήξερε που να σταματήσει. Σκηνικά και κοστούμια με έμπνευση στο full, ο Τζόνι Ντεπ σε ρεσιτάλ εκκεντρικότητας (άλλο που δεν ήθελε) και η ψυχή του Μπέρτον μαυρισμένη στο βάθος, όποτε θυμόταν τον πατέρα που έχασε, τραύμα που δε φαίνεται να επουλώθηκε με το «Big Fish».

8

ΔΕΣΜΟΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ (2005) του Νόα Μπάουμπαχ

The Squid and the Whale


Βιωμένος πόνος χωρισμού γονέων και οι boomerang επιπτώσεις στα παιδιά ενός ζευγαριού που ποτέ δεν κατάλαβε πως δέθηκε και γιατί έλυσε τα δεσμά του γάμου του. Δυσλειτουργικό πανηγύρι αστικής ζωής σε παραγωγή Γουές Άντερσον, χαρτογράφηση χαρακτήρων που σου επιτρέπει να συνυπάρχεις μαζί τους, έστω κι αν στο τέλος θα χρειαστεί να καλέσεις ασθενοφόρο. Για σένα… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

7

Η ΚΑΘΟΔΟΣ (2005) του Νιλ Μάρσαλ

The Descent


Η ντόπια κριτική το αγνόησε, όπως είθισται με τις ταινίες τρόμου, κι ας ήταν ένα από τα καλύτερα φιλμ του είδους που είδαμε εδώ και… αρκετές δεκαετίες. Με ένα νοσηρά ανατρεπτικό φινάλε που σε ρίχνει ακόμη πιο χαμηλά στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, η ταινία του Μάρσαλ μας θύμισε πως είναι ο αληθινός φόβος μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας, έκανε τις στριγκλιές των θεατών ενοχλητικά πιστευτές και άφησε μερικά νύχια των χεριών να γραπωθούν για πάντα στα καθίσματα. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν δε μπορούσαμε να βρούμε την έξοδο στο τέλος… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

6

DARK HORSE (2005) του Ντάγκουρ Κάρι

Voksne mennesker


Ρίξτε το είδος της ρομαντικής κωμωδίας στο «αλλού» ενός δανέζικου σκηνικού, βγάλτε του το χρώμα και τη χαριτωμενιά που είχατε συνηθίσει από mainstream πρότυπα, προσθέσατε μερικές δόσεις απόγνωσης, πυρετώδους έρωτα, φυγής και σερβίρετε μερικά αλκοολούχα «αναψυκτικά» σε παιδικό party για να δείτε πως κάνουν «κεφάλι» όλα αυτά μαζί. Η πιο αγαπησιάρικη ταινία της σεζόν με διαφορά.

5

TRUMAN CAPOTE (2005) του Μπένετ Μίλερ

Capote


Θεός είναι εκείνος που έχει τη δύναμη και το μεγαλείο του θράσους να στερεί την ανθρώπινη ζωή; Θεός είναι εκείνος που κάνει τη διασημότητα να προσκυνά στα πόδια του και τα flash ν’ ανάβουν ένα φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι του; Ή μήπως είναι ο Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν για μια από τις πιο συγκλονιστικές, χαμαιλεοντικές ερμηνείες που είδαμε ποτέ σε κινηματογραφική βιογραφία; Όποια κι αν είναι η απάντηση, το μη αναστρέψιμο της θνητής μοίρας ισοπεδώνει τα πάντα. Εις θάνατον ή μη… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

4

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ (2002) του Παρκ Τσαν-Γουκ

Boksuneun naui geot


Το πρώτο μέρος της γνωστής τριλογίας, γυρισμένο το 2002, μας ήρθε κάπως ανάποδα αλλά επέτρεψε στους θεατές να κατανοήσουν καλύτερα το σινεμά αυτού του κορυφαίου Κορεάτη δημιουργού. Με μια ειρωνεία που σου σκίζει τα χείλη αν προσπαθήσεις να χαμογελάσεις μαζί της, σου σερβίρει το στόρι σωτηρίας μιας αθώας ψυχής για να μην αφήσει κανέναν ζωντανό στο τέλος! Σαδιστική βία, αυτοσαρκασμός, κανένας οίκτος σαν πάρεις τον κατήφορο. Χωρίς τη βιρτουοζιτέ των επόμενων, αλλά… σου κόβει τα πόδια. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

3

Η ΝΕΚΡΗ ΝΥΦΗ (2005) των Τιμ Μπέρτον & Μαϊκ Τζόνσον

Corpse Bride


Ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη μονομανία της απώλειας της πατρικής φιγούρας για τον Μπέρτον, αυτό το γοτθικό παραμύθι τρόμου για μελλοντικούς στεφανωμένους ζωντάνεψε ιδανικά μέσα από την τεχνική του stop motion animation, τραγούδησε ακόμη πιο χαρωπά στον κάτω κόσμο που θα πάμε και απογειώθηκε προς την «καλή λευτεριά» με μια από τις πιο λυρικές απεικονίσεις θανάτου που είδαμε ποτέ στο σινεμά. Και στα δικά σας!

2

V FOR VENDETTA (2005) του Τζεϊμς ΜακΤιγκ


Δεν ξέρω πόσοι θα θυμούνται την 5η του Νοέμβρη, ούτε πόσοι από εσάς θα τολμούσαν να βγουν στους δρόμους, όπως και στο φιλμ, για να δώσουν το καλύτερο μάθημα σε αυτό το κοινωνικό Σύστημα τρόμου στο οποίο οδεύουμε. Η ομάδα του «Matrix», ένα σχεδόν ιερό comic, η φιγούρα του μασκοφόρου V και το στοιχειό της φωνής του Χιούγκο Γουίβινγκ, η ορκισμένη για εκδίκηση Νάταλι Πόρτμαν και το «Street Fighting Man» των Rolling Stones. Η επανάσταση ήρθε σε μορφή pop blockbuster! Οι αληθινοί αγωνιστές δε φάνηκαν, μόνο… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

1

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ (2005) του Παρκ Τσαν-Γουκ

Chinjeolhan geumjassi


Αν και οι περισσότεροι θεατές πίνουν νερό στο όνομα του «Oldboy», εγώ θα έλεγα πως προτιμώ τούτο το υπερφιλόδοξο, πιο σύνθετο και τολμηρό κλείσιμο της «τριλογίας της εκδίκησης», ένα γνήσιο δράμα υπεράνω ηθικής που βυθίζεται στο αίμα της αυτοδικίας για να ολοκληρώσει με ένα φινάλε αιωρούμενο σε πολλαπλές ερμηνείες (που, όλως περιέργως, λειτουργούν και σχεδόν δικαιώνουν κάθε απόπειρα ανάλυσης!). Τα βουβά πλάνα της οδύνης των συγγενών ακόμη μου τρυπάνε τ’ αυτιά… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)