Όλα τα τραύματα (ή και τα εγκλήματα μόδας) των 80’s σε μια μόλις σκηνή! Και ένα καλό μάθημα για το πώς να κάνεις την τέλεια entrance σε ένα party ή μια δεξίωση. Περιμένεις το κατάλληλο… τραγούδι, όπως πράττει η Φρεντ, από την ταινία του Ξαβιέ Ντολάν, και μπουκάρεις επικά! Fashion Police εκεί; Θα ήθελα να δηλώσω ένα κακούργημα…

Ξαβιέ Ντολάν και πάλι, σε περίπτωση που δεν είχες πάρει χαμπάρι τη μανιέρα του… Δύο αγαπημένοι φίλοι ετοιμάζονται για το ραντεβού όπου και οι δύο θέλουν να κάνουν… καμάκι στο ίδιο πρόσωπο. Καταλήγουν σε τριολέ και κάπως τα βολεύουν! Το τραγούδι με τη Νταλιντά παίζει και σε δεύτερη σκηνή, για να το εμπεδώσεις. Τύφλα να’ χουν τα music videos…

Η hipster-ιά μπορεί να προτιμά τα υπόλοιπα τραγούδια από το soundtrack αυτού του νεανικού ρομάντζου (with a twist), όμως, το highlight του φιλμ του Μαρκ Γουέμπ είναι αυτή η σκηνή που μετατρέπει μια επιτυχία του κλασικού pop ντουέτου των Ντάριλ Χολ και Τζον Όουτς από τα 80’s σε κομμάτι από μιούζικαλ! Ονειρεμένο, όντως.

Μια κινηματογραφική ταινία από μόνα τους, τα opening credits της controversial μεταφοράς της ομώνυμης graphic novel του Άλαν Μουρ από τον Ζακ Σνάιντερ ξαναγράφουν την Ιστορία του δυτικού πολιτισμού, της Αμερικής και της pop κουλτούρας, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις αρχές των 80’s, μέσα από τους σχεδόν προφητικούς στίχους του Ντίλαν. Προσοχή: το video εδώ παίζει σε… κανονική ταχύτητα (για σπάσιμο στο Σνάιντερ, προφανώς…)! Εδώ σε… slow motion.

Το bad girl της γαλλικής Αυλής του 18ου αιώνα έχει χορό μασκέ. Και η Σοφία Κόπολα αναλαμβάνει την playlist με… αναχρονιστική post punk! Άλλωστε, η βασίλισσα φορούσε μέχρι και All Star στο φιλμ. Από τις πιο εκκεντρικές αλλά και απόλυτα σοφές επιλογές soundtrack που θα θυμόμαστε για πάντα. Αυτό λέγεται επιτυχία!

Ένας αποχαιρετισμός για φινάλε, τα λόγια που δεν ακούστηκαν ποτέ και οι δρόμοι του Τόκιο που αφήνει πίσω του ο Μπιλ Μάρεϊ, συνοδεία του μελαγχολικού φαζαρίσματος από τους Σκοτσέζους αδελφούς Ριντ. Η Σοφία Κόπολα κάνει μια όμορφη ωδή στο σινεμά του Γουόνγκ Καρ Γουάι.

Προτού κυκλοφορήσει η διασκευή του από τους Primal Scream και την Κέιτ Μος, η Λιν Ράμζι παίρνει αυτό το «στοιχειό» ντουέτου από το 1967 και μέσα σε μια σκηνή που δεν ξεπερνά το ένα λεπτό, το μετατρέπει σε ένα απόλυτα ψυχεδελικό ταξίδι στο… supermarket για τη Σαμάνθα Μόρτον. «Στο σουπερμάρκετ, στο σουπερμάκετ θα βρείτε…», που έλεγε κι ο Πουλικάκος.

Στα opening credits της ταινίας του Τέρι Ζουάιγκοφ, από το περίφημο comic book του Ντάνιελ Κλάουζ, η Θόρα Μπερτς παρακολουθεί στην τηλεόραση το ινδικό φιλμ «Gumnaam» (1965), όπου και ακούγεται αυτό το παραλήρημα τραγουδιού με το Μοχάμεντ Ράφι. Από πού νομίζεις ότι το θυμήθηκε η Heineken το 2011;

Η slow-mo tracking shot του Γουές Άντερσον που θ’ αφήσει στην αιωνιότητα την Γκουίνεθ Πάλτροου. Σοβαρά. Αυτά τα λιγοστά δευτερόλεπτα κινηματογραφικού χρόνου θα ξεπεράσουν και τη φήμη της βραβευμένης με Όσκαρ ηθοποιού στο μέλλον. Παραδόξως, καλά τα έλεγε η Νίκο. Αυτές τις μέρες, καλύτερα είναι να μη μιλάει κανείς, πόσω μάλλον στο Χόλιγουντ…

Μερικές φορές επιθυμείς να βρεις το σπίτι σου, να γυρίσεις πίσω σε αυτό. Όπως ο νεαρός ήρωας της αυτοβιογραφικής ταινίας του Κάμερον Κρόου, που μέσα σ’ ένα tour bus της μπάντας του φιλμ ανακαλύπτει πως η ζεστασιά του σπιτικού που νοσταλγούσε ή έψαχνε βρίσκεται ήδη εκεί, συντροφιά μ’ ένα τραγούδι του Έλτον Τζον που δύσκολα αφήνει τα μάτια στεγνά…